Κάθε εβδομάδα, ένας φίλος από την Αθήνα (διανοούμενος, πολιτικός, δημοσιογράφος, επιχειρηματίας, καλλιτέχνης…) γράφει ένα άρθρο για τον «Εξώστη»: αιχμηρό, πρωτότυπο, «λοξό». Σήμερα, η Κατερίνα Παναγοπούλου
«Καταλαβαίνω τα αιτήματα, αλλά αν λίγο ακόμα συνεχίσει το κέντρο της πόλης να μένει απροσπέλαστο, θα βάλουμε όλοι λουκέτο», έλεγε πριν λίγες εβδομάδες στις κάμερες ένας έμπορος στο κέντρο της Αθήνας. Το βλέμμα του ήταν απεγνωσμένο, τα λόγια του έβγαιναν με δυσκολία. Φοβόταν να πει το αυτονόητο, γιατί στην Ελλάδα του Μνημονίου οι όροι λογικό και παράλογο έχουν μπερδευτεί.
Επί 3 χρόνια γινόμαστε θεατές ενός κακοπαιγμένου έργου από συνδικαλιστικές ηγεσίες που θεωρούν αναφαίρετο δικαίωμά τους να ταλαιπωρούν μία ολόκληρη κοινωνία για να μη χάσουν κεκτημένα. Όχι δικαιώματα. Προνόμια. Το κέντρο της πόλης μένει κάθε μέρα κλειστό. Για λιγότερες ή περισσότερες ώρες, αλλά κάθε μέρα. Πορείες, διαδηλώσεις, πλακάτ, τα οποία κανείς δεν μπορεί βέβαια να διαβάσει, γιατί για ώρες βρίσκεται εγκλωβισμένος σε ένα αυτοκίνητο κάνοντας παρακάμψεις σε μία μποτιλιαρισμένη πόλη. Οι ξένοι δεν έρχονται πια στην Αθήνα. Το αποφεύγουν. Φοβούνται την εγκληματικότητα, ξέρουν ότι θα ταλαιπωρηθούν από πορείες και διαδηλώσεις και γνωρίζουν από πείρα το ενδεχόμενο να παραμείνουν εγκλωβισμένοι στη χώρα μας, καθώς μία απεργία είναι ανά πάσα στιγμή προ των πυλών.
Οι αριθμοί δείχνουν περίτρανα ότι η πυγμή που έδειξε η Κυβέρνηση και συγκεκριμένα ο αρμόδιος υπουργός Κωστής Χατζηδάκης στους απεργούς του Μετρό απέφερε δημοσκοπικά οφέλη. Τι άλλαξε ξαφνικά; Ίσως οι πολίτες άρχισαν να αντιλαμβάνονται τον παραλογισμό του ισχυρισμού της κ. Α. Παπαρήγα «καλούμε όλους τους εργαζόμενους και του ιδιωτικού τομέα να κάνουν δικό τους τον αγώνα των εργαζομένων του Μετρό».
Γιατί, η αλήθεια είναι ότι οι εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα θα αντάλλαζαν πολλά για να έχουν τα προνόμια των απεργών. Όταν καθημερινά υφίστανται μειώσεις μισθών, απολύσεις, ανεργία, προφανώς αδυνατούν να ταυτιστούν με έναν εργαζόμενο, που απλά αρνείται να μπει στο ενιαίο μισθολόγιο και να αμείβεται όσο οι υπόλοιποι δημόσιοι υπάλληλοι.
Τα δημοσκοπικά οφέλη δε δείχνουν τίποτα παραπάνω από την άρνηση των πολιτών να αποδεχτούν ότι ζουν σε μία χώρα έρμαιο των συντεχνιών, στην οποία όσο πιο δυνατά φωνάζει κανείς, τόσο περισσότερο καταφέρνει να επιβάλει τη θέλησή του στους υπόλοιπους. Και προφανώς δυσκολεύονται να ενστερνιστούν τη νοοτροπία της ιδεολογικοποίησης του ατομικού συμφέροντος, το οποίο βαφτίζεται επαναστατική ανυπακοή. Πέρα από το δικαίωμα στην απεργία, υπάρχει και το δικαίωμα στην εργασία. Με τους ρεαλιστικούς όρους και συνθήκες που επικρατούν σε μία χώρα σχεδόν χρεοκοπημένη.
Όσο δεν αντιλαμβανόμαστε ότι μικρές μειοψηφίες δεν μπορούν να στερούν στους πολίτες την ελευθερία να μετακινούνται, να επιχειρούν, να εργάζονται, αυτή η χώρα δε θα σωθεί ποτέ, όσα δανεικά κι αν καταφέρει να πάρει.
Η Κατερίνα Παναγοπούλου είναι δημοσιογράφος στον FLASH 96 (Δευτέρα-Παρασκευή 12:00-13:00, Σαββατοκύριακο 19:00-21:00) και μέλος της συντακτικής ομάδας της AthensVoice, ενώ αρθρογραφεί και στη FreeSunday.
