Κάθε εβδομάδα, ένας φίλος από την Αθήνα (διανοούμενος, πολιτικός, δημοσιογράφος, επιχειρηματίας, καλλιτέχνης…) γράφει ένα άρθρο για τον «Εξώστη»: αιχμηρό, πρωτότυπο, «λοξό». Σήμερα, ο Χρήστος Γραμματίδης
Η πολυδιαφημισμένη θεωρία των άκρων ισχύει, αλλά όχι όπως παρουσιάζεται. Πρώτα-πρώτα, το «αριστερό» αντίστοιχο της Χρυσής Αυγής είναι η 17 Νοέμβρη και όχι ο ΣΥΡΙΖΑ. Σοβαρευτείτε. Άλλο οι τρομοκρατικές οργανώσεις κι άλλο τα πολιτικά κόμματα. Και μην κοροϊδεύεστε απ’ αυτά που γράφουν και λένε (δυστυχώς) διαπρεπείς συνταγματολόγοι: το Σύνταγμα δεν περιλαμβάνει ούτε ευχές ούτε απλές συστάσεις, περιλαμβάνει δεσμευτικούς κανόνες υπέρτατης τυπικής ισχύος. Και το δικό μας προβλέπει στο άρθρο 29 ότι η οργάνωση και η δράση των κομμάτων οφείλει να εξυπηρετεί την ελεύθερη λειτουργία του δημοκρατικού πολιτεύματος. Αυτό οφείλουν να κάνουν τα πολιτικά κόμματα, όπως είναι ο ΣΥΡΙΖΑ. Οι τρομοκρατικές οργανώσεις, πάλι, ασκούν εκτεταμένη και προμελετημένη βία με πολιτικά κίνητρα και με σκοπό να επηρεάσουν ένα ακροατήριο. Όπως κάνει η Χρυσή Αυγή.
Ούτε βέβαια ισχύει η θεωρία των άκρων όταν ανιστόρητα και αβασάνιστα εξισώνεται ο κομουνισμός με το φασισμό. Κι όχι μόνο γιατί οι χώρες του παραπετάσματος (και ιδίως η Σοβιετική Ένωση) πλήρωσαν βαρύ τίμημα στον αγώνα του πολιτισμένου κόσμου κατά της ναζιστικής θηριωδίας. Κυρίως γιατί στην πολιτική μετράει το αποτέλεσμα. Και ναι μεν οι λαοί στα καθεστώτα του λεγομένου υπαρκτού μέτρησαν θύματα, αλλά, όπως εύστοχα έχει επισημάνει ο Νίκος Αλιβιζάτος, για τις χώρες που δεν έζησαν τον κομουνισμό ο απολογισμός του ήταν θετικότερος. Ως αντίπαλο δέος σε επίπεδο διεθνών σχέσεων, ως μέτρο σύγκρισης (έστω φαντασιακό) για τα εργατικά κινήματα στις δυτικές χώρες και ως ιδεολογικό ρεύμα, ο κομμουνισμός συνέβαλε ποικιλότροπα στην οικοδόμηση του δημοκρατικού κράτους πρόνοιας της μεταπολεμικής Ευρώπης, που αποτελεί τον αρτιότερο μέχρι σήμερα σταθμό στον αγώνα για ειρήνη, ισότητα και ελευθερία.
Η θεωρία των άκρων ισχύει μόνο ως αναλογία, αν προσπαθήσουμε να δούμε την πολιτική διαλεκτικά. Όπως έλεγε ο Ρένος Αποστολίδης, ο βαθμός έκπτωσης των συντηρητικών δυνάμεων ενός τόπου είναι ανάλογος με το βαθμό έκπτωσης των επαναστατικών δυνάμεων του ίδιου τόπου. Το φαινόμενο της σήψης και του ευτελισμού είναι αλληλοτροφοδοτούμενο. Εφόσον έχουμε μια τόσο χαμηλής ποιότητας Δεξιά (συντήρηση) σ’ αυτό τον τόπο, που παριστάνει την εθνικοφροσύνη και διεκδικεί το μονοπώλιο στην «πατρίδα», έχουμε και την ανάλογη Αριστερά, της χιλιαστικής αντίληψης για την κοινωνική αλλαγή και της (αντιμαρξιστικής) αποθέωσης του κρατισμού. Και τανάπαλιν.
Ο Χρήστος Γραμματίδης είναι δικηγόρος Αθηνών και συνεργάζεται με το maga.gr και το AmagiRadiο.com.
