Αθηναϊκές
Πινακίδες
Κάθε εβδομάδα, ένας φίλος από την Αθήνα (διανοούμενος, πολιτικός,
δημοσιογράφος, επιχειρηματίας, καλλιτέχνης…) γράφει ένα άρθρο για τον «Εξώστη»:
αιχμηρό, πρωτότυπο, «λοξό». Σήμερα, ο Κωνσταντίνος Αλεξάκος
Υπάρχει σχέδιο;
#cyprus #EU
«Πειστική» απάντηση μοιάζει να δίνουν μόνο τα άκρα του
πολιτικού φάσματος, με θεωρίες συνωμοσίας και άλλα ευτράπελα, όσο στην Ευρώπη
διευρύνεται το κενό μεταξύ «προθέσεων» και πράξεων.
Τον τελευταίο καιρό, η Ευρωπαϊκή Ένωση και οι θεσμοί της
στερούνται αξιοπιστίας και εμπιστοσύνης· τόσο πολιτικά όσο και
τεχνικά/οικονομικά. Εκεί φαίνεται τελικά να εδράζεται η κρίση. Εκεί βασίζονται
οι κερδοσκόποι των αγορών και οι καιροσκόποι της πολιτικής για τα κέρδη τους,
οικονομικά και πολιτικά αντίστοιχα.
Η Ε.Ε. συνεχίζει να ασχολείται με τα συμπτώματα και όχι
με τις αιτίες, με κύρια ευθύνη όσων την οδηγούν σήμερα, της τελευταία απούσας
Γαλλίας και της Γερμανίας. Η ακολουθία είναι γνωστή: το εκάστοτε πρόβλημα
βαφτίζεται εξαίρεση και δίνεται μία ad hoc λύση η οποία συχνά καταπατά κάποιο
κοινοτικό κεκτημένο.
Στην περίπτωση της Κύπρου, αυτό που τέθηκε εν αμφιβόλω
ήταν το ελάχιστο εγγυημένο ποσό των 100.000 € για καταθετικούς λογαριασμούς,
απόφαση που είχε ληφθεί μετά το 2008 για να αποφευχθούν πιθανά bank runs.
Ευτυχώς για τις υπόλοιπες χώρες του ευρώ, δεν ξέρω για
την Κύπρο, απερρίφθη ως πρόταση κι έτσι αποφύγαμε τη δημιουργία ενός
καταστροφικού προηγουμένου, που θα έβαζε νέους σπόρους ανησυχίας στους
καταθέτες των 17 χωρών της Ευρωζώνης. Το δεύτερο καλό του «όχι» ήταν ότι άλλαξε
άρδην η ιεράρχηση κατανομής του κόστους της διάσωσης, βάζοντας πρώτους τους
μετόχους της τράπεζας και τελευταίους τους καταθέτες, ενώ άνοιξε παράλληλα την
πόρτα για νομική δίωξη τυχόν υπευθύνων.
Η νέα κρίση έμοιαζε να κλείνει, μέχρι που ο κ.
Dijsselbloem δήλωσε ότι το ad hoc θα γίνει κανόνας, προκαλώντας έτσι νέο πανικό
στις αγορές. Οι «κακοί κερδοσκόποι» δεν χρειαζόντουσαν κάτι άλλο, ενώ οι
καιροσκόποι της πολιτικής κηρύσσουν εκ νέου ανοησίες για την ύπαρξη σχεδίων
οικονομικών δολοφόνων που επιβουλεύονται το αέριο της Κύπρου, την Ψωροκώσταινα
και το Νότο συνολικά.
Υπάρχει κάποιο τέτοιο σχέδιο τελικά; Όχι.
Όπως φαίνεται
όμως να μην υπάρχει και ένα θεσμικό ευρωπαϊκό. Τρέχουμε πίσω από τις εξελίξεις
βασισμένοι σε εμμονές, προκαταλήψεις, μισές αλήθειες και το φόβο του πολιτικού
κόστους με περιστασιακές μη-λύσεις. Κι όσο δεν προκύπτει συνολικό σχέδιο, τόσο
θα μεγαλώνει το κενό που πρόθυμα θα γεμίζει ο κάθε σπεκουλαδόρος, σαν τον
Μιχαλολιάκο, τον Καμμένο, ή τον Γκρίλο στα μονίμως πρόθυμα ΜΜΕ.
Όσο κι αν
γοητεύεται η Γερμανίδα Καγκελάριος από την απόλυτη εξουσία που απολαμβάνει τον
τελευταίο καιρό, θα πρέπει να θυμηθεί ότι έχει πολιτικές ευθύνες που
εκτείνονται πολύ μακρύτερα των γερμανικών συνόρων, όπως τις αντιλαμβανόντουσαν
οι προκάτοχοι της. Οι συνολικές λύσεις
δεν προκύπτουν από ηγεμονισμούς, αλλά μέσα από συνεργασία και εκατέρωθεν
υποχωρήσεις. Αν δεν θέλει να χρεωθεί το ξήλωμα μίας Ευρωπαϊκής
πορείας 70 ετών.
Ο Κωνσταντίνος
Αλεξάκος είναι αρχιτέκτων
