γράφει η Μαρία Ράπτη
Λένε πως εκείνος ο ήχος σε αναστάτωνε. Όχι πως ξέρει κανείς να σου πώς και γιατί σε αναστάτωνε, κανείς από όσους διηγούνται τέτοιες ιστορίες ποτέ δεν ξέρει – μόνο έχει ακούσει, του έχουν ψιθυρίσει, το λένε κάποιοι άλλοι. ´Η λέγεται, λες και η ίδια η ιστορία λέει τον εαυτό της.
Πάντως λένε πως εκείνος ο ήχος σε αναστάτωνε και πως η πόλη αναστατώθηκε τόσο που στις επόμενες μέρες σημειώθηκαν κάποια ιδιαίτερα ασυνήθιστα πράγματα.
Ένα ζευγάρι ηλικιωμένων πέθαναν ενώ καθόταν ακόμη στις καρέκλες στην αυλή κι έμειναν εκεί χωρίς να πέσουν. Οι περαστικοί τους χαιρετούσαν για ώρες μέχρι να καταλάβουν γιατί εκείνοι δεν απαντούσαν πια.
Έπειτα ένα σμάρι κοράκια μπερδεύτηκε, μπήκε στη μεγάλη εκκλησία και ανάγκασε τους πιστούς να τραπούν σε φυγή.
Το ψωμί που έβγαλε ο φούρνος στην παραλία μύριζε κι είχε τη γεύση χώματος.
Ένα δέντρο πήρε φωτιά μόνο του κι έμεινε να καίγεται εκεί μέρες, χωρίς να μπορεί κανείς να σβήσει τη φωτιά.
Και λένε, ψιθυρίζεται, κάποιοι λένε πως όλα τούτα τα έκανε εκείνος, ο πρώτος ήχος.
Έτσι λέγεται.
Τον 19ο αιώνα ο σιδηρόδρομος είναι το σύμβολο της εξέλιξης που θα εισάγει τον άνθρωπο στη νέα, μαγική εποχή της εκβιομηχάνισης. Για την Οθωμανική εξουσία συνδέεται στενά τόσο με την οικονομική ανάπτυξη της παρηκμασμένης αυτοκρατορίας, αλλά και με τον κρατικό έλεγχο. Το έργο αναλαμβάνει ο Γερμανός βαρώνος Χιρς και οι εργασίες ξεκινούν τον Φλεβάρη του 1871. Η τελική γραμμή συνδέει τη Θεσσαλονίκη με τα Σκοπιά και τη Μιτροβίτσα και το έργο γίνεται δεκτό με ανάμεικτα συναισθήματα από την τοπική κοινωνία. Στις 22 Ιουλίου του 1872, η σφυρίχτρα του τρένου ακούγεται για πρώτη φορά στη Θεσσαλονίκη.
οι φωτογραφίες είναι από την ομάδα Παλιές Φωτογραφίες της πόλης
