Οι κρήνες κατά την οθωμανική περίοδο της πόλης ήταν πολυάριθμες, εξυπηρετούσαν τις καθημερινές ανάγκες των κατοίκων και παράλληλα αποτελούσαν τόπο κοινωνικής επαφής. Τις κρήνες τροφοδοτούσαν τα υδραγωγεία της περιοχής μέσω υπόγειων αγωγών.
Μια τέτοια υπήρχε στην αρχή της οδού Ολυμπιάδος, εκεί κοντά από όπου ξεκίνησε η φωτιά του 1917. Σήμερα μόνο κάποιες από αυτές σώζονται, ενώ ελάχιστες από αυτές λειτουργούν. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η κρήνη που σώζεται στην οδό Ολυμπιάδος, η οποία παλιότερα ήταν εντοιχισμένη σε τοίχο απέναντι κατοικίας. Σήμερα περνά σχεδόν απαρατήρητη.
Το νερό στην κρήνη αυτή, λένε, είναι μαγεμένο. Όχι ότι τρέχει τώρα πια νερό από εδώ, όμως ακόμη και εάν έτρεχε θα ήταν μαγεμένο. Αυτό ψιθυρίζουν εκείνοι που λένε πως ξέρουν.
Λένε- οι ίδιοι πάλι τα λένε, εκείνοι που λένε πως ξέρουν- λένε ότι κάποτε στην κρήνη αυτή έτρεχε καθαρό, δροσερό νερό κι ότι το νερό εκείνο ήταν το δώρο των θεών για την πόλη. Το νερό, εκείνο το απρόσιτο αγαθό που παλιά ήταν τόσο δύσκολο για τους ανθρώπους.
Έσκαβαν οι άνθρωποι, άλλαζαν τις ροές των ποταμών, πάσχιζαν να ανοίξουν πηγάδια. Προσπαθούσαν οι άνθρωποι για το επικίνδυνο και πολύτιμο νερό. Προσπαθούσαν. Κι έτσι κάποτε οι θεοί, λένε εκείνοι που ξέρουν, τους χάρισαν κάποιον που ήξερε να φέρνει το νερό κοντά. Χάρισαν οι θεοί εκείνον που χάρισε στην πόλη το νερό.
Όμως κάποτε, όταν η πόλη ξέχασε τους θεούς, εκείνοι θύμωσαν και ο θυμός τους ήταν τόσο δυνατός που μάγεψε το νερό για πάντα.
Τότε εκείνοι που έλεγαν πως ήξεραν σταμάτησαν το νερό στην κρήνη γιατί δεν έπρεπε κανείς, κανείς ποτέ να πιει από την μαγεία που είχε ο θυμός των θεών.
Λένε ότι ακόμη κι αν είχε νερό αυτή η κρήνη, θα έπρεπε να μείνουμε μακριά του.
Οι φωτογραφίες είναι από το αρχείο της ομάδας Παλιές φωτογραφίες Θεσσαλονίκης
