Φθινόπωρο 2019. Δουλειές, έρωτες, σχέσεις όλα με τον ίδιο κοινό παρονομαστή. Τα μέσα. Μέσα δικτύωσης, εφαρμογές, πλατφόρμες, συσκευές. Με το που σηκώνεσαι το πρωί, το πρώτο πράγμα που κάνεις (και κάνω κι εγώ, εξ ιδίων κρίνω τα αλλότρια), είναι να πάρεις στα χέρια σου το κινητό και να δεις τι έχασες μέσα στη νύχτα. Ποιο μήνυμα έμεινε αναπάντητο, ποιος σε έκανε φίλο; Ποιος σου έστειλε μες στη μαύρη νύχτα το πολυπόθητο βίντεο απ' τις διακοπές που βδομάδες τώρα τον παρακαλούσες;
η φωτογραφία είναι παραπλανητική. κάποιες φορές συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο.
Ακόμη και με το ίδιο ένα πρόσωπο πηδάτε από εφαρμογή σε εφαρμογή, όπως κάναμε παλιά με το παιδικό παιχνίδι το λάστιχο: μια το ένα πόδι μέσα, μια το άλλο, μετά μέσα τα δύο μαζί, έξω τα δύο μαζί. Στείλε μου μήνυμα στο messenger, θα σε καλέσω στο viber, τη φωτογραφία και σαχλοαστειάκια στο direct, στο email τα σοβαρά, wetransfer – dropbox – aribridge για τα πιο βαριά, βιντεοκλήση στο skype, θα κάνεις subscribe στο κανάλι μου στο youtube; στο vimeo; Τόσα κανάλια σύνδεσης του ενός με τον άλλον κι όμως οι δίαυλοι επικοινωνίας μοιάζουν να λιγοστεύουν. Τόσοι τρόποι για να επικοινωήσεις κι όμως πουθενά δεν βρίσκεστε, κυριολεκτικά και μεταφορικά, σωματικά και νοητικά.
Για να παραφράσω τον Τζέιμς Τζόυς που έλεγε πως η απουσία είναι η ανώτερη μορφή παρουσίας, η απουσία είναι η σύγχρονη μορφή παρουσίας. Κανείς δεν βρίσκεται με τόσο σφοδρό και καταλυτικό τρόπο στη ζωή σου από εκείνον που (σου) λείπει. Από εκείνον που προσπαθείτε ή δεν προσπάθειτε να βρεθείτε στον νεκροζώντανο χώρο μεταξύ πραγματικότητας και avatar ζωής του διαδικτύου.
Σήμερα, ίσως το κλισέ έλαμψε διά της απουσίας του να αποκτά ρεαλιστική βάση. Στους ελλειμματικούς μας εαυτούς είναι πιο εύκολο να εκτιμήσουμε ότι κάτι μας λείπει (ή μας λυπεί), παρά να διαχειρίστουμε ίσως τη φυσική παρουσία του άλλου. Που ναι, θα αχρήστευε μονομιάς όλα αυτά τα χρήσιμα παυσίπονα απουσίας που δημιουργήθηκαν και δημιούργησαν τον χαωτικό καινούριο κόσμο μας!
υγ. αφιερωμένο σε όσους βρίσκονται μακριά – όπως αισθάνεται κανείς το μακριά
