Χθες ήταν Δεκαπενταύγουστος. Στις 20 Αυγούστου του 2017 έκαναν το ντεμπούτο τους στον Εξώστη οι Απομιμήσεις μιας ζωής, με τίτλο άρθρου «Μεταδεκαπενταύγουστος» . Όταν πρωτοβγήκε η στήλη αυτή, ήμουν στον Εξώστη ήδη τρία χρόνια (Μαρία, τώρα είμαστε στα έξι!) γράφοντας κατά βάση άρθρα γύρω από το θέατρο και τις θεατρικές παραστάσεις. Ήθελα, όμως, και κάτι ακόμη. Κάτι πιο προσωπικό, πιο άμεσο, κάτι που να έχει περισσότερη σχέση μ' αυτό που συμβαίνει σ' εμένα, τους φίλους μου, την πόλη και την κοινωνία. Θα μου πεις, γιατί; Αυτό δεν κάνει και το θέατρο υποτίθεται;
Ξεκίνησα μεγαλεπήβολα όπως πρέπει να συμβαίνει με κάθε σχέδιο. «Θα βγάζω ένα άρθρο κάθε Κυριακή», έλεγα, «θα αφουγκραστώ τη γενιά μου και θα γράψω στη γλώσσα μας για τον κόσμο μας». Ποια γενιά μου; Ούτε τι σημαίνει «σουσού» δεν ξέρω, όλα μου τα εξηγούν και με κοροϊδεύουν. Και ποια εβδομαδιαία βάση; Με ένα άρθρο το μήνα και καλά είμαστε. Αν και στην αρχή το προσπάθησα, αλήθεια. Την πρώτη χρονιά έγραψα 17 κείμενα (για τις μέρες του καλοκαιριού στην πόλη, το λούνα παρκ, τον Ρολάν Μπαρτ, την ταχύτητα της σύγχρονης ζωής, τις ταινίες της Όλγας Μαλέα και την ασφυξία που μου δημιουργούν), τη δεύτερη μόλις 11 – δεν πιάσαμε καν το ένα τον μήνα (αλλά πιάσαμε θέματα όπως η μοναξιά, η ΔΕΘ, οι δύσκολες Κυριακές, η mix&match εσωτερική διακόσμηση των δημοτικών σχολείων κι άλλα τέτοια κουλά) και φέτος… φέτος τα πιάσαμε τα 15 αρθράκια (με γράμματα στον Άη Βασίλη, παραβολές πάνω σε μπέργκερ, λίστες εν μέσω καραντίνας, ονοματοδοσίες και κριτική σε διαφημίσεις, καλά ήταν.)
Είχα κι άλλες μεγάλες ιδέες όταν ξεκίνησα τη στήλη. Τα άρθρα θα συνοδεύονται πάντοτε από φωτογραφίες φίλων και γνωστών που ξέρω ότι αγαπούν τη φωτογραφία και δεν χάνουν την ευκαιρία να βγάζουν όμορφα και παράξενα πράγματα. Έτσι με βοήθησαν πολύ στην αρχή – ναι, θα σπάσω κατά το ήμισυ τον κανόνα του μονογράμματος που ακολουθεί η στήλη – ο Αντώνης Β., ο Χρήστος Ζ. κ.ά. Μετά οι χρόνοι άλλαξαν, έγραφα και τα κείμενα τελευταία στιγμή, οι συνεργασίες μου αραίωσαν ή άλλαξαν υφή.
Είπα: «Θα γράφω όποτε έχω κάτι να πω». Πότε έχω κάτι να πω όμως; Και κυρίως, σε ποιον έχω κάτι να πω; Είπα όντως τα πράγματα που ήθελα να πω ή κρυβόμουν; Γράφω τώρα ένα κείμενο για όσα με κάνουν να αγωνιώ, να πνίγομαι ή να στεναχωριέμαι αυτό το καλοκαίρι; Για τις απορίες που έχω και σκέφτομαι στα ξαφνικά; Όχι. Δεν έχω γράψει ούτε μια λέξη για το κίνημα των Support Art Workers, για την αγωνία μου αν και πώς θ' ανοίξουν τα θέατρα τον χειμώνα, ποια θέατρα θ' ανοίξουν τον χειμώνα και με ποιους όρους, για την αντίδραση κι εναντίωσή μου στην επίκληση της αυθεντίας κάποιου χαμένου παρελθόντος για να πάμε υποτίθεται μπροστά, για το να μη μιλάς, για το να μη γράφεις, για το να γράφεις και να μιλάς χαϊδεύοντας αυτιά, για το ότι είναι ένα παράξενο καλοκαίρι που άλλοτε σου θυμίζει άνοιξη κι άλλοτε Οκτώβρη, γι' αυτά και για τόσα άλλα που έρχονται και φεύγουν απ' το μυαλό αλλά δεν μοιάζουν αρκετά σημαντικά για ν' ασχοληθείς ή που σε κατακλύζουν τόσο μπερδεμένα, τόσο αφηρημένα, έρχονται – φεύγουν, τα ξεχνάς, τα «σημαντικά» δεν είναι άλλωστε γι' αυτή τη στήλη και τι είναι γι' αυτή τη στήλη, δεν είναι δα και ημερολόγιο.
Είπα: «Θα γράφω όποτε έχω κάτι να πω». Κι αυτό το άρθρο ως τώρα δεν λέει τίποτα, ομφαλοσκοπεί. Μάλλον μονάχα όταν μιλάς για τους άλλους, αποκτούν υπόσταση όσα λες. Όμως έτσι δεν ήταν τρία χρόνια τώρα; Τι άλλαξε άραγε; Διάβασα τις προάλλες το άρθρο με τις 12 προτάσεις για καλοκαιρινές ταινίες που πρότειναν συντάκτες του Εξώστη. Εκεί, μεταξύ άλλων, η Δέσποινα Πολυχρονίδου πρότεινε και το «Dirty Dancing». Την ταινία τη γνώριζα μεν, αλλά δεν την είχα δει. Νόμιζα πως ήταν μια ταινία απλώς για τον χορό. Κάτι σαν το Grease. Αμ δε. Ίσως να παίζει ρόλο και το δικό μου timing (που πάντα παίζει όταν βλέπουμε μια ταινία, οκ) αλλά τη βρήκα μια ταινία που μιλά για πολλά περισσότερα από αυτά που αρχικά φαίνεται να μιλά. Ίσως αν μπορούσα να συμπυκνώσω σε μία πυρηνική ερώτηση το θέμα της ταινίας θα ήταν «ποιος περιμένουν οι άλλοι ότι είσαι και ποιος είσαι εσύ στ' αλήθεια». Όπως λένε κι οι Ιάπωνες σε μια απ' τις σοφές τους φράσεις σε σχέση με το παραδοσιακό ιαπωνικό θέατρο Noh, ότι δεν μπορώ να πω το τραγουδάω, κι ότι δεν μπορώ να τραγουδήσω, το χορεύω. Ίσως στον χορό, να είσαι (εσύ).
Είδα κι άλλη ταινία. Κινούμενα σχέδια στο Netflix. «The Willoughbys». Ακόμη κι εκεί ο Τιμ, ο πρωταγωνιστής, έλεγε και ξανάλεγε πως πρέπει να είσαι και να φέρεσαι ως αληθινός Γουίλομπι. Κι όμως, οι μόνοι αληθινοί Γουίλομπι που ήξερε ήταν οι γονείς του που κακομεταχειρίζονταν αυτόν και τ' αδέρφια του και που δεν ήθελε καθόλου να τους μοιάσει.
Ο Κίρκεγκαρντ στο «Τρόμος και Φόβος» ισχυρίζεται πως υπάρχουν δύο είδη απελπισίας. Η μία περίπτωση (η αδύναμη, η «θηλυκή» όπως την ονομάζει) είναι η απελπισία του να μη θέλεις να είσαι ο εαυτός σου. Η άλλη περίπτωση (η «αρσενική», πάλι κατά τα λεγόμενά του) είναι η απελπισία να θες απελπισμένα να είσαι ο εαυτός σου. Κι οι δύο αυτές περιπτώσεις, όμως, σε κρατούν σε ανισορροπία τόσο μέσα σου, όσο και με τον κόσμο. Και πόσο δύσκολο αν θες ταυτόχρονα να είσαι κάποιος άλλος, που όμως ενδόμυχα πιστεύεις πως ίσως είναι ο πραγματικός σου εαυτός;
Οι Απομιμήσεις κλείνουν τρία χρόνια κι η πρώτη γραφή αυτού του κειμένου έλεγε πως τρία χρόνια είναι μάλλον αρκετά και πως έχουν ολοκληρώσει πια τον κύκλο τους. Όμως ο εαυτός που (από)μιμούνται δεν είναι σίγουρος για τίποτα ποτέ (εκτός από δυο – τρία πράγματα για τα οποία είναι απέραντα σίγουρος, όπως πχ ότι ποτέ δεν πρόκειται ν' αλλάξει ομάδα). Έτσι, αν όπως λέγεται ότι είπε ο Κομφούκιος, κάποιος για να μείνει σταθερά ευτυχισμένος, πρέπει συνεχώς ν' αλλάζει, οι Απομιμήσεις κι εγώ είμαστε εδώ για να μας προτείνετε νέες μεταμορφώσεις – γιατί μας αρέσει ο κόσμος της φύσης και της φυσικής που τίποτα δεν χάνεται, απλώς αλλάζει μορφή.
Εις το επανιδείν.
Υγ.1 συγγνώμη αλλά η καταλογολαγνεία μου δεν μ' άφησε να μη σας ζαλίσω στη δεύτερη παράγραφο.
Υγ.2 μπορείτε να βρείτε το άρθρο με τις προτάσεις για 10 + 2 ταινίες για το καλοκαίρι εδώ: http://www.exostispress.gr/Article/72-idanikes-tai…
Υγ.3 μπορείτε να δείτε εδώ, παλιότερες Απομιμήσεις σχετικά με τον χορό: http://www.exostispress.gr/Article/apomimiseis-mia…
Υγ.4 κι εδώ μπορείτε να βρείτε επίσης κάποιες σκέψεις και γεγονότα (και) γύρω απ' τον χορό, που κάπως έπαιξαν φλίπερ στο μυαλό μου για να γραφτεί αυτό το άρθρο: https://www.nybooks.com/articles/2020/08/20/steppi…
