Άλλο ένα καλοκαιράκι ήρθε, φεύγει, μας αφήνει. Άλλο ένα καλοκαιράκι πέρασε παρέα με τους έρωτες του καλοκαιριού. Αυτούς που περιμένεις να σου συμβούν, αυτούς που γνωρίζεις, αυτούς που φαντάζεσαι ότι γνώρισες, αυτούς που υπόσχεσαι να κουβαλάς μαζί σου τον χειμώνα, αυτούς που υπόσχονται το ίδιο για σένα, αυτούς που σε καταρρακώνουν εν τέλεΝάι με το πέρασμα στον Σεπτέμβρη.
Προσωπικά, ποτέ δεν πίστεψα ότι το καλοκαίρι είναι η κατάλληλη εποχή για γνωριμίες και νέους έρωτες. Ειδικά αν όταν λέμε καλοκαίρι εννοούμε διακοπές τότε τα πράγματα είναι ακόμη χειρότερα. Σε τέτοια πλαίσια οι άνθρωποι απεκδυόμαστε τον πραγματικό μας εαυτό, χαλαρώνουμε, δεν σκεφτόμαστε τα προβλήματα και τις ευθύνες της χρονιάς, διασκεδάζουμε, δεν επενδύουμε στον άλλον. Όμως αυτά τα πράγματα δεν σε ρωτάνε. Δεν λες εσύ ότι δεν θες να επενδύσεις; Τσουπ! Να το το δέσιμο και να οι κοινές αναμνήσεις, να κι ο κοινός κώδικας, να και οι δύσκολοι αποχαιρετισμοί.
Και γινόμαστε μετά από δυο χωριά χωριάτες, πάει κάθε κατεργάρης στον μπάγκο του και μένουν viber, messenger και λοιποί αγγελιαφόροι να καλύψουν ένα κενό που δημιουργήθηκε προτού καν να δημιουργηθεί ο,τιδήποτε άλλο. Μια σχέση εν κενώ. Κι αρχίζουμε τότε τα τραγούδια και τα αυτό γράφτηκε για εμάς και δεν συμμαζεύεται. Σίγουρα δεν είναι τυχαίο ότι τόσα τραγούδια – ειδικά τραγούδια των 90ς, εποχή ανέμελη όμοια με το καλοκαίρι – μιλούν ακριβώς γι' αυτό το πράγμα. Δίχως καν να μπω στον κόπο να ψάξω μπορώ να θυμηθώ τα αλήστου μνήμης σουξέ
έπιασε βροχή / αγάπη καλοκαιρινή / φθινόπωρο ξανά / και η ζωή μου αδειανή / δεν φτιάχτηκε για μας/ ετούτη η εποχή
ή και το άλλο
μη μου μιλάς για καλοκαίρια / για ακρογιαλιές και αστέρια/ πες μου μονάχα πως κι εδώ το ίδιο μ' αγαπάς
ε κι αν θέλουμε κάτι πιο έντεχνο, πιο ποιοτικό βρε αδερφέ, επανέρχομαι με Κώστα Χατζή
μπήκε ο Σεπτέμβρης και φοβάμαι / τ' όνειρο πως τέλειωσε για μας / μόνο θα ξανάρθω να μου τάξεις / σ' όλο το Αιγαίο ν' ακουστεί
και Δημήτρη Μητροπάνο για λαϊκό κλείσιμο:
τ' αυγουστιάτικο φεγγάρι δεν το βρήκαμε / πιο νωρίς ήρθε ο Σεπτέμβρης και χαθήκαμε / πώς χωρίσαμε με τόση ευκολία / φθινόπωρο θα πει μελαγχολία
Κι όμως, γιατί κάθε φορά ελπίζουμε; Ή πιο σωστά, σε τι κάθε φορά ελπίζουμε; Ποιο είναι το happy end που ονειρευόμαστε σε κάθε σχέση, πόσο μάλλον σ' αυτή που ξεκινάει με το να μην είμαστε οι αληθινοί μας εαυτοί; Ψέμα. Στην πραγματικότητα πιστεύω ακριβώς το αντίθετο. Το καλοκαίρι είναι πιο πιθανό να συναντήσεις τον εαυτό σου και τους άλλους, μετά είναι που σφίγγουν τα πράγματα, που σε πιέζουν οι συνθήκες, που στενεύεσαι. Μετά είναι που δεν χωράει εύκολα κανείς στη ζωή σου, που δεν μπορείς να τον διαχειριστείς.
Ποιο είναι το πρόβλημα στο κάτω κάτω; Όλοι τα περάσαμε, τα περνάμε, άλλοι χαιρόμαστε, άλλοι κλαίμε. Τα έχουμε ξαναπεί – το καλοκαίρι μια τρύπα στον χωροχρόνο, έτσι κι οι σχέσεις του οι πιο πολλές, μια τρύπα στον χωροχρόνο της ζωής μας. Έτσι δεν είναι βρε Φ.Τ.;
υγ1. Καλά τα λαϊκοπόπ σουξέ για την ελαφράδα του καλοκαιριού, αλλά την κάψα του μόνο οι στίχοι του ποιητή την ξεδιψούν:
Ο έρωτας κρατάει ακόμη κάτι από τη θάλασσα που γέννησε τη μάνα του.
Charles Sedley
