Το γράφει ο Ζαν Κοκτώ στο Πανηγύρι του και στροβιλίζονταν τ'αλογάκια, κι οι καραμπίνες έριχναν, κι οι λουκουμάδες μοσχοβολούσαν . Από τότε μέχρι σήμερα, το μόνο που έχει αλλάξει είναι μάλλον οι λουκουμάδες – που δεν τους συναντάς στα λούνα παρκ – και η αίγλη, που πια έχει χαθεί, τα πολλά μαζεμένα πολύχρωμα φωτάκια, ο πανζουρλισμός, το πλήθος που είναι αρκετό για να σε κάνει να την βρίσκεις και να την χάνεις. Επίσης άλλαξε και το όνομα. Παλιά λέγαμε λούνα παρκ γενικά, ωραίο όνομα, Πάρκο του Φεγγαριού, πολύ ρομαντικό, μυστηριακό σχεδόν, σίγουρα όχι παιδικό. Τώρα κάθε πάρκο έχει τη δική του ονομασία, έχει γίνει μάλλον πιο αθώο, πιο διασκεδαστικό, όχι τόσο δύσβατο – δύσβατο όπως μια διαβατήρια τελετή που γεννά τον έρωτα και το ερωτικό παιχνίδι ανάμεσα στ' αλογάκια του καρουζέλ.
Μια μέρα στο λούνα παρκ είναι μια μέρα αγωνίας για την ψυχή σου, μια μέρα υπαρξιακών ερωτημάτων. Πώς να την ησυχάσεις; Ξέρεις ποιος είσαι; Είσαι πέντε ή δεκαπέντε; Χωράς στα παιχνίδια; Ντρέπεσαι να χτυπήσεις άλλα παιδάκια στα συγκρουόμενα; Χοροπηδάς από χαρά κερδίζοντας κουκλάκι στην σκοποβολή; Πίνεις χυμό φράουλα μαζί με το σουβλάκι σου; Σκοτώνεσαι στα ποδοσφαιράκια; Σε πιάνει μια ακατανίκητη θλίψη φεύγοντας από 'κει με εκείνη την γνωστή από τα παιδικά σου χρόνια κούραση; Μ' εκείνο το κοκκίνισμα στα μάγουλα απ'την έξαψη λες και είχατε αγώνα ποδοσφαίρου με το διπλανό σχολείο;
Λες θα πάω να πιω ένα κοκτέιλ να 'ρθω στα ίσα μου, στα 25. Ποιον κοροϊδεύεις; Είναι τα κοκτέιλ για σένα; Αυτό είσαι; Ένα κοκτέιλ με τζιν και δυόσμο; Ή μήπως μπανάνα και τεκίλα; Αφού αγάπη μου διψάς να πας σπίτι να διαβάσεις τα παλιά σου Μίκυ Μάους, μπήκες στο mood τώρα, απενοχοποιήσου. Σιγά τον κόσμο τον ενήλικο που θα του κάνεις τη χάρη να τον αποδεχτείς και να μπεις σ' αυτόν. Όχι φίλε μου, θα μείνουμε κάποιοι λίγοι στη Χώρα του Ποτέ – Ποτέ. Ακόμη και στη δουλειά μας θα 'ρχόμαστε με παιχνίδια στα κλειδιά και στην τσάντα, θα βάζουμε screensaver με cartoons και θα παίζουμε μπάλα στα 5χ5 και μπασκετάκι στο Ποσειδώνιο.
Πάντως το λούνα παρκ μου φέρνει θλίψη.
Υ.γ. α. Να δούμε το Strangers on a Train του Χίτσκοκ (1951), να δώσει μια άλλη essence στην έννοια λούνα παρκ.
β. Να ακούσουμε το Carousel της Καραΐνδρου. Δεν τ' αγαπώ, μα και γιατί όχι;
