Τελικά η κόλαση δεν είναι οι άλλοι που μας έλεγε ο Σαρτρ, ούτε οι Γάλλοι όπως παρέφρασε το τσιτάτο κάποιος γνωστός – άγνωστος της εγχώριας βιοποικιλότητας. Η κόλαση είμαστε εμείς, η κόλαση είναι μέσα μας, αυτή μας καίει, μας τσουρουφλάει, δεν την αντέχουμε και πάμε προς τα έξω. Όσο πιο έξω γίνεται.
Μπαίνεις ας πούμε σ' ένα λεωφορείο κι έχεις τις εξής επιλογές:
α. κάθομαι όρθιος/α ή σε θέση, μόνος με τον εαυτό μου, με μουσική ή χωρίς.
β. κάθομαι όρθιος/α ή σε θέση και περιεργάζομαι τον κόσμο γύρω μου, ακούω τι λένε στα τηλέφωνα, τι φοράνε, πώς είναι η έκφραση του προσώπου τους κλπ.
Στην περίπτωση (α) καταλήγεις να κατεβαίνεις από το λεωφορείο τυραννισμένος από σκέψεις, τύψεις, ενοχές, αναπάντητα ερωτήματα και λάθος επιλογές. Θες κολασμένα να ξεφύγεις απ'την κόλαση σου. (Εντάξει, ατυχές λογοπαίγνιο). Οπότε τι καλύτερο από το να στραφείς προς τα έξω, προς τους άλλους.
Ξέρεις τι κόσμος κυκλοφορεί εκεί έξω; Χαμός, πού να στα λέω. Μέσα σε δύο μόλις μέρες συνάντησα τέσσερις ανθρώπους πολύ ξεχωριστούς, για λόγους διαφορετικούς. Ηλιόλουστο πρωϊνό και κατεβαίνεις στην αγορά (πόσο πιο κιμπάρικη η λέξη αγορά σε σχέση με τη λέξη κέντρο). Απέναντί σου στις θέσεις των τεσσάρων ατόμων, ένας άντρας γύρω στα 40. Γεροδεμένος, μεγαλόσωμος άντρας με γαλάζιο βλέμμα πολύ πονεμένο αλλά ταυτόχρονα διερευνητικό, με κοτλέ σακάκι (που έξω σκάει ο τζίτζικας) να σε κοιτάει, να ανασηκώνεται, να ξανακάθεται επιτόπου, να σκύβει μπροστά λες και θα πέσει πάνω σου κι όμως φαίνεται πως έχει αυτοκυριαρχία. Κι έπειτα να κλείνει τα μάτια. Και λες, μπα, δεν μπορώ να μαντέψω ποιος είναι και τι κάνει και γιατί συνέχεια ανασηκώνεται και γιατί έχει τα χέρια του σταυρωμένα και γιατί..κατέβηκε πριν από μένα και μ' άφησε με τόσα ερωτηματικά.
Το ίδιο κιόλας βράδυ, σ' άλλο λεωφορείο σ' αυτές τις θέσεις των τεσσάρων πάλι (που μάλλον έχουν ένα είδος μαγνητικού πεδίου) ένας νεαρός γύρω στα 25 πιάνει την κουβέντα σε μένα και έναν φίλο μου. Για τα πάντα. Για τα δρομολόγια των λεωφορείων, για το αν παίζω βιολί κι αν πάω σε ωδείο, για τις εφαρμογές στα κινητά, για τα πάντα. Θα έλεγα πως απλώς είχε ανάγκη από επικοινωνία, και στο κάτω κάτω κι εμείς είμαστε ανοιχτοί στην κουβέντα μέχρι παρεξηγήσεως, αλλά είναι δυνατόν να φτάνει σε σημείο να κρυφοβλέπει τις συνομιλίες στο κινητό μας; Και να γελάει κιόλας φανερά; Και να χαϊδεύει τα πόδια μας με τα δικά του; Και όταν δεν μιλάει να κρατά το ίσο με bouche fermee. Εμείς, βέβαια, είχαμε πεθάνει στο γέλιο αλλά μάλλον νευρικό.
Μεσημεράκι τώρα, άλλος νεαρός, εμφανώς ταλαιπωρημένος και άϋπνος, δουλεύω στα μπουζούκια μου λέει,
πολύ αμφιβάλλω σκέφτομαι εγώ. Έχει μπερδέψει τα λεωφορεία, βασίζεται πάνω μου για να του πω πότε να κατέβει, με ρωτά με τι ασχολούμαι, ενθουσιάζεται με το θέατρο, ο γλυκός μου σκέφτομαι εγώ. Σε κάποια φάση βγάζει ένα λουρί με αλυσίδα απ' το τσαντἀκι του, όλα τελείωσαν σκέφτομαι, το τεντώνει μπρος στα μάτια μου, με ρωτάει πώς μου φαίνεται, σκέφτομαι θα κάνει τώρα μια αστραπιαία κίνηση και θα με στραγγαλίσει, το βλέπω όλο μπροστά μου να εκτυλίσσεται, και τελικά με ρωτά αν έχω σκύλο και μιλάει για τον δικό του. Τελικά ποιος είναι πιο καλά; Αφού μιλήσαμε κάνα μισάωρο στον ενικό σαν φίλοι χθεσινοί, κατέβηκε και με χαιρέτησε: Καλή
σας μέρα κυρία μου!.
Η μοναδική περίπτωση ανθρώπου που συνάντησα στο λεωφορείο και μου προκάλεσε αρνητικά αισθήματα ήταν μια γυναίκα γύρω στα τριάντα, που δώδεκα η ώρα το βράδυ, ούρλιαζε μέσα στο αστικό πώς τολμάμε να αφήνουμε αλλοδαπούς να κάθονται κι εμείς να 'μαστε όρθιοι ή πώς ανεχόμαστε να κάθονται πλάι μας. Από τη μια σοκαρίστηκα που μια νεαρή κοπέλα εν έτει 2017 έχει τέτοιες απόψεις, από την άλλη δεν μπορώ να κρύψω ότι χάρηκα που αυτό συσπείρωσε τους επιβάτες του λεωφορείου εναντίον της. Πάντα οι άνθρωποι θέλουμε ένα κοινό πρόβλημα. Κάτι κοινό ν'αντιταχθούμε, κάτι να μας ενώσει.
Εντάξει, φαντάζομαι ότι κάποιος άλλος τώρα μιλάει στους φίλους του για μια τύπισσα που κυκλοφορεί στα λεωφορεία με φουξ χούλα χουπ, με ξύλινα γυαλιά, που διαβάζει λογοτεχνικά περιοδικά ακόμη και όρθια χωρίς να κρατιέται από πουθενά, που τραγουδά το
Rock 'n roll στο κρεβάτι στις στάσεις και που κοιτάει τον κόσμο γύρω της με αληθινό πάθος να τους γνωρίσει στα κρυφά.
Υ.γ θα ήταν οι πρώτες απομιμήσεις χωρίς υστερόγραφο, αλλά δεν μ αρέσει να σπάω τις δομές (μπορεί και να μ' αρέσει τώρα που το σκέφτομαι)
