Ρώμη ανοχύρωτη πόλη. 1945, ταινία του Ροσελίνι. Roma città aperta, ο πρωτότυπος τίτλος της ταινίας και η πραγματικότητα της πόλης του 2018. Επιστροφή στην οικεία Ιταλία για μια βδομάδα, και τι βδομάδα! Η εβδομάδα που διεξάγεται το Φεστιβάλ του Σαν Ρέμο! Αυτό μπορεί να μην σημαίνει τίποτα για μας, αλλά για τους Ιταλούς είναι πάρα πολύ σημαντικός θεσμός. Φέτος τα show δεν ήταν μόνο φαντασμαγορία αλλά περνούσαν και μηνύματα. 12 Ιταλίδες τραγουδίστριες μαζί επάνω στη σκηνή με ένα τραγούδι για το δικαίωμα στην διαφορετικότητα μεταξύ των γυναικών, αλλά και γενικότερα για τα δικαιώματα των γυναικών. Είναι ιδέα μου ή έχουμε να κάνουμε με γενικότερη ιλουστρασιόν νεο -φεμινιστική τάση ;
Τι άλλο είναι σημαντικό για τους Ιταλούς εκτός από το San Remo; Οι πίτσες. Στην Νάπολι λένε πως κάνουν τις καλύτερες, είναι άλλωστε η πατρίδα της πίτσας και του O sole mio. Το τραγούδι δεν το άκουσα, αλλά με τις πίτσες τα πήγαμε καλά. Η πιο διάσημη πιτσαρία της Νάπολι είχε κρεμασμένες φωτογραφίες του Μπιλ Κλίντον, του Μάτζικ Τζόνσον, της Μαρία Γκράτσια Κουτσινότα κι άλλων διασημοτήτων που έχουν επισκεφτεί το μικρό αυτό μαγαζί, που πραγματικά αν δεν πας συστημένος δεν το πιάνει το μάτι σου. Και φυσικά, San Remo κι εκεί.
Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί όλοι λένε για τους Έλληνες και τους Ιταλούς «una faccia, una razza». Τόσες φορές έχω πάει στην χώρα, σε διάφορες πόλεις μάλιστα, έχω μείνει κιόλας, αλλά αλήθεια αυτό δεν μπορώ να το δω. Οι Ιταλοί έχουν μια ιδιοσυγκρασία μοναδική. Είναι φανφαρόνοι, πολύεκφραστικοί στην σωματική και φωνητική εκφορά του λόγου, είναι λίγο παλιομοδίτες στα τραγούδια τους, τις διαφημίσεις τους και τα σόου τους – τα παρακολουθούν όμως μετά μανίας, κι ακόμη κι οι πιο φτωχοί ακολουθούν ένα modus vivendi που φανερώνει ξεκάθαρα τι σημαντικό ρόλο παίζουν οι μικρές απολαύσεις της ζωής. Αν, ωστόσο, έπρεπε να επιλέξω σώνει και καλά, θα επέλεγα να πω πως οι Ιταλοί, είτε της Ρώμης, είτε της Νάπολι, είτε του Μιλάνο, συνορεύουν περισσότερο ως νοοτροπία με τους Ευρωπαίους. Από αυτό σίγουρα εξαιρείται ο τρόπος με τον οποίο οδηγούν.
Εκείνο που έχει το περισσότερο ενδιαφέρον, κατά την προσωπική μου κρίση, είναι το ότι το ιστορικό κέντρο σε κάθε πόλη (σε κάποιες πόλεις μπορεί να είναι και ολόκληρη η πόλη) είναι καλοδιατηρημένα και (σε υπερβολικό βαθμό) τουριστικά εκμεταλλεύσιμα. Όλες οι πόλεις τους μοιάζουν να είναι κατασκευασμένες, όχι αληθινές. Οι αληθινές πόλεις είναι τα προάστια. Εκείνα που κανείς ποτέ δεν θα δει, παρά μόνο με το λεωφορείο προς το αεροδρόμιο ίσως. Άρα ποια πόλη βλέπουμε εμείς σήμερα; Μια πόλη αναγεννησιακή, μεσαιωνική ή ρωμαϊκή μέσα από τα γυαλιά του σήμερα;
Πώς μπορείς να δεις καθαρά έτσι.
Υγ1. Κάθε βράδυ στην ιταλική τηλεόραση έπαιζε σημαντικές, γνωστές, καλές ταινίες. Χολυγουντιανά και μη, αφιερώματα. Ζήλεψα για την δική μας.
Υγ2. Οι άνθρωποι εκεί μου φάνηκαν πιο ξεκούραστοι. Ή μάλλον σκέφτηκα πως εμείς εδώ είμαστε συνεχώς συνοφρυωμένοι. Σαν να κουβαλάμε ένα βάρος.
Υγ3 Κι ένα τραγούδι για το καλό:
