φωτογραφία: Αντώνης Βλάχος
Θυμάστε εκείνο το παραμύθι που κάναμε στο ανθολόγιο στην α' δημοτικού με την Κυρά Καλή και τους 12 μήνες; Που έλεγε και μας δίδασκε το λαϊκό παραμύθι πως όλοι οι μήνες είναι καλοί, καθένας γιατί κάτι μας προσφέρει (έτσι μετράμε την καλοσύνη οι άνθρωποι) και πως για όλους πρέπει να λέμε έναν καλό λόγο; Ε, λοιπόν, ξεχάστε ό,τι ξέρετε. Υπάρχει έστω κι ένας μήνας πλέον που να μην γκρινιάζουμε γι' αυτόν; Να μην ακούς παντού αχ να περάσει ο Σεπτέμβρης της μετάβασης, ή δύσκολος πάντα μήνας ο Οκτώβριος και αργότερα οι γιορτές μου φέρνουν θλίψη, αλλοπρόσαλλος ο Μάρτιος, τι φοράνε το Πάσχα με τέτοιο καιρό, ούτε ζέστη, ούτε κρύο, και φυσικά η αγαπημένη μας επωδός πολύ κουνούπι ρε παιδί μου, άσε καύσωνας είπαν, ο μεγαλύτερος της δεκαετίας. Κι έτσι το στόμα μας είναι ένα μοτοράκι που εκσφενδονίζει ασύστολα γκρίνια για τον καιρό, γκρίνια για τα ρούχα, γκρίνια για τα πάντα.
Κι όμως ανάμεσα σ' αυτές τις μέρες γκρίνιας είδα δυο εικόνες που απ' τη μια με στεναχώρεσαν λίγο κι απ'την άλλη – δεν ξέρω πώς – μ' αφήσαν να ελπίζω. Σ' ένα απ' τα καφέ της Σβώλου ένας νεαρός ψηλός, γεροδεμένος, όμορφος, μάλλον εσωστρεφής διαβάζει το βιβλίο του. Στο διπλανό τραπέζι κάθεται μια ξανθιά κοπέλα, ελαφρώς γεματούλα, φορώντας γυαλιά διαβάζει κι αυτή ένα βιβλίο. Μισή ώρα που κάθομαι δίπλα τους δεν έχουν ανταλλάξει ούτε βλέμμα, ούτε κουβέντα. Κάποια στιγμή η κοπέλα γυρίζει και του λέει πως πρόκειται να φύγει και να πάει να ξεκουραστεί, και ότι μπορεί να του στείλει πιο μετά αν θέλει να κάνουν τίποτα το βράδυ. Εκείνος μοιάζει διστακτικός, αλλά όχι αρνητικός. Η κοπέλα μαζεύεται λίγο και του λέει κι αυτή ότι ούτε εκείνη είναι σίγουρη αν θα μπορεί για το βράδυ τελικά. Μαζεύει τα βιβλία της και φεύγει. Ο νεαρός την κοιτά καθώς φεύγει κι έχει στο πρόσωπό του ένα υπέροχο χαμόγελο. Όχι χαμόγελο νικητή ή τροπαιούχου, αλλά χαμόγελο τρυφερότητας και μαζί αμηχανίας. Ό,τι ίσως δεν μπόρεσε να δείξει πριν στην κοπέλα. Ποιος ξέρει αν βρέθηκαν μετά / το αγόρι πάντως το ξανασυνάντησα μερικές μέρες μετά σ' ένα καφέ της πλατείας Ναυαρίνου, μόνος του πάλι, διάβαζε, σχεδόν ήμουν έτοιμη να τον χαιρετήσω. Δυστυχώς συγκρατήθηκα.
Μια άλλη μέρα, γύρω στις 12 το βράδυ συνάντησα μια οικογένεια με δύο παιδιά που περπατούσαν σ' ένα στενό στη γειτονιά μου. Καθώς έστριβαν το δρόμο, κάτι τραγουδούσαν όλοι μαζί. Έδειχναν πολύ χαρούμενοι. Σοκαρίστηκα. Ούτε καν στις ταινίες δεν βλέπεις πια κάτι τέτοιο. Δυστυχώς με το που με είδανε, σταμάτησαν. Στεναχωρέθηκα που τους έκανα να ντραπούν ίσως ή να νιώσουν αμήχανα. Το θέμα όμως είναι γιατί φτάσαμε σ'αυτό το σημείο να ντρεπόμαστε να τραγουδήσουμε; (εντάξει, αν κάποιος πει γιατί να τραγουδάμε 12 το βράδυ στους δρόμους, ε εντάξει, δεν θα ξυπνούσαν και τη γειτονιά οι άνθρωποι, τηλεοράσεις γιατί βάζουν κάποιοι τέρμα, αυτό δεν είναι ντροπή άραγε; )
Μακάρι να μπορούσα όπως άλλοι βλέπουν σίριαλ ή διαβάζουν μυθιστορήματα να συναντώ ξανά στο δρόμο τους ίδιους ανθρώπους να παρατηρώ τις αλλαγές, να βλέπω τις ιστορίες τους μπροστά μου. Και φυσικά, αυτές οι ιστορίες έχουν και τα απροσδόκητα γεγονότα τους. Εκεί που κάθεσαι ωραία και καλά και γουρουνιάζεις γύρω στα μεσάνυχτα τρώγοντας μισό μισό έναν μπαμπά με ρούμι που λιγουρευόσουν μέρες, γίνεσαι μάρτυρας ενός τροχαίου που αν η τύχη ή η ατυχία το έφερνε αλλιώς θα μπορούσε να ήσουν κι ο πρωταγωνιστής. Κι αρχίζεις πάλι και λες ματαιότης ματαιοτήτων τα πάντα ματαιότης, και τίποτα δεν είμαστε, και τι καθόμαστε και γκρινιάζουμε για ψιλοπράγματα εν τέλει; Ας είμαστε απλώς παρόντες στη ζωή μας κι ας αφήσουμε τα πράγματα να κυλήσουν.
υγ. 1. for those who wonder if I am writing about them, I do.
