Άλλοι γιορτάζουν 30 χρόνια επιτυχίες, εμείς γιορτάζουμε δύο χρόνια απομιμήσεις, ερζάτς που λένε και κάποιοι φίλοι – που ποτέ δεν γνωρίσαμε – στα βιβλία τους εμπνέοντάς μας για τον τίτλο της στήλης. Πριν δύο χρόνια, λοιπόν, ένα καλοκαίρι σ' ένα ύψωμα της Σκοπέλου ξαπλωμένη σε μια αιώρα άρχισα να διαβάζω ένα βιβλίο που μ' έκανε να νιώθω λες και το γράφω εγώ. Έτσι ξεπήδησε το πρώτο μικρό μικρούλι άρθρο – Μεταδεκαπενταύγουστος.
Ξαναγυρνώντας πίσω σ' αυτό το άρθρο κι επομένως και στην εποχή του βλέπω πως πολλά άλλαξαν. Κόσμος ήρθε, έφυγε. Πιο πολύς κόσμος ήρθε, λιγότερος έφυγε, αρκετός απομακρύνθηκε. Σχολές τελειώσαμε, δουλειές αρχίσαμε, αφήσαμε, τελειώσαμε. Πολλά άλλαξαν. Φαινομενικά. Ουσιαστικά τίποτα δεν άλλαξε. Ακόμη ο ίδιος πόθος για το ανεκπλήρωτο, ακόμη εκείνο το θαύμα που περιμένεις να έρθει το καλοκαίρι – πόσο μάλλον την περίοδο του Δεκαπενταύγουστου, ακόμη αυτή η απογοήτευση όταν τελειώνει και τίποτα δεν έχει αλλάξει.
Από μικρή δεν τα πήγαινα καλά με τα καλοκαίρια, τα βαριόμουν. Οι μέρες ήταν ατελείωτες, οι διακοπές με τους δικούς μου ήταν ελάχιστες μέρες, τι να έκανα; Εφεύρισκα κόσμους, ετοίμαζα το σακίδιό μου και ταξίδευα από το δωμάτιο στο σαλόνι φωτογραφίζοντας τον καναπέ σαν να 'ναι ο πύργος του Άιφελ, φορούσα γυαλιά ηλίου και καπέλο μες στο σπίτι, κοιμόμουν σε αυτοσχέδια σκηνή με σεντόνια στη μέση του σαλονιού και παρήγγελνα στο εστιατόριο της μαμάς ό,τι είχε μαγειρέψει.
Και τα καλοκαίρια περνούσαν κι αυτές είναι κάποιες απ' τις πιο δυνατές μου αναμνήσεις από τότε που δεν μαύριζα, που δεν περίμενα κανένα καλοκαιρινό θαύμα, από τότε που το καλοκαίρι ήταν απλώς το μεσοδιάστημα απ' τη μία τάξη στην άλλη. Ήξερα από πριν πώς θα περάσουνε οι μέρες κι αυτή η ρουτίνα μου προκαλούσε σχεδόν μια ευχάριστη ηρεμία.
Τώρα όμως όχι, αγωνιάς πώς θα περάσει η μέρα αν δεν δουλεύεις – είναι ο καπιταλισμός που σε κάνει να νιώθεις έτσι; Αγωνιάς πότε θα πας στη θάλασσα αν δουλεύεις. Αγωνιάς γιατί δεν έχεις εσύ ζευγάρι, αγωνιάς γιατί εσύ έχεις ζευγάρι, αγωνιάς γιατί δεν έχεις λεφτά να κάνεις ζωάρα, αγωνιάς γιατί έχεις λεφτά αλλά δεν προλαβαίνεις να κάνεις ζωάρα, αγωνιάς για όλα. Πού θα πας, πώς θα καλοπεράσεις, τι θα ανεβάσεις. Όλη σου η ζωή είναι ένα άγχος- έχω τόσες μέρες του καλοκαιριού και πρέπει να τις απομυζήσω.
Ο Αύγουστος έχει κάτι που πληγώνει, έχει ένα αγκάθι. Αν ήταν φυτό θα ήταν απ' αυτούς τους κάκτους με τα ωραία μεγάλα φουξ άνθη, που όμως έχουν τα πιο μυτερά αγκαθάκια τριγύρω. Αν ήταν ζώο θα ήταν Λιοντάρι, το θαυμάζεις, θέλεις να το χαϊδέψεις αλλά άνετα σε κάνει μια χαψιά. Κι αν ήταν πνευματική κατάσταση, state of mind που λένε οι ξένοι, ο Αύγουστος θα ήταν ο έρωτας. Περιμένεις πολλά, καίγεσαι, τον θες πολύ, μα πρέπει να είσαι προετοιμασμένος για τον Σεπτέμβριο που έρχεται από πίσω. Αλλιώς, μένεις με τα εγκαύματα του ήλιου.
Υγ1. Αν θες να δεις το άρθρο Μεταδεκαπενταύγουστος, ιδού http://www.exostispress.gr/Article/apomimiseis-mias-zois–metadekapentaigoustos
Υγ2. Αν θες να μάθεις ποιο βιβλίο διάβαζα εκείνο το μεσημέρι στην αιώρα της Σκοπέλου, ιδού
http://www.exostispress.gr/Article/apomimiseis-mias-zois-koubentoules-me-tin-malbina
Υγ3. Αν αναρωτιέσαι προς τι όλα αυτά, δεν έχω απάντηση, έχω όμως ένα κέρασμα – χαϊκού για τα γενέθλια. Να ζήσουμε!
το καλοκαίρι
με τη ματαιότητα
των εγκαυμάτων
