Να το ξεκαθαρίσω απ' την αρχή. Ούτε πολιτικά άρθρα γράφω, ούτε από πολιτική θεωρία γνωρίζω. Αυτό που γνωρίζω όμως είναι ότι κάθε Σεπτέμβρη η Θεσσαλονίκη ζει περίπου μία εβδομάδα απόλυτης παράνοιας. Και κάπως τα κουτσοβολεύει, το αποδέχεται και το βουλώνει, κάνει υπομονή και κλείνεται στα σπίτια της, και ερημώνει κι η ΔΕΘ είναι γι' αυτήν τρεις μέρες αποκλεισμού και πέντε μέρες μπουζούκια.
Φέτος, όμως, ίσως οι περιστάσεις να ήταν ειδικές ή ίσως εγώ να μπλέχτηκα πιο πολύ σ' αυτές, πάντως το πράγμα φάνηκε να γίνεται πιο ζηλευτό κι από τα έργα του Ιονέσκο. Πλήρης παραλογισμός.
Κλειστή όλη η πόλη σχεδόν από τα ΚΤΕΛ (πολύ δυτικά για όσους δεν γνωρίζουν) έως και το Ιπποκράτειο (πολύ ανατολικά για όσους δεν γνωρίζουν). Μόνο πεζή μπορούσε κάποιος να περάσει απ' τη μια πλευρά της πόλης στην άλλη. Το θέμα είναι τι συναντούσε όμως σ' αυτήν του την πεζοπορία.
Ακολουθούν εικόνες ατάκτως ερριμμένες – όπως δηλαδή ακριβώς τις συναντούσε και το μάτι μου:
- Παππούδες και πιτσιρίκια τυλιγμένα με την ελληνική σημαία ως μπέρτα
- Μεσηλιξ κύριος καθισμένος σε σταντάκι με την σημαία στην πλάτη να πίνει τον καφέ του και να μιλάει στο τηλέφωνο λέγοντας έχασες έχασες, ήταν πολύ ωραία
- Πάγκους αλλοδαπών που πουλούσαν ελληνικές και βυζαντινές σημαίες και κασκόλ (αλήθεια, αυτοί δεν τους πειράζουν που εμπορεύονται τα ιδανικά της πατρίδος τους ; )
- Μια μαμά που αγοράζει μια σημαία σ' ένα κοριτσάκι στο καρότσι κι αυτό την σέρνει κάτω και τη χτυπάει με μανία
- Ανθρώπους ντυμένους με την παραδοσιακή στολή Μακεδονομάχων να περπατούν καμαρωτοί και δίπλα τους, μαζί τους, μαυροντυμένοι με το αστέρι της Βεργίνας στην πλάτη να κρατούν δοκάρια και να καλύπτουν το μισό τους πρόσωπο
- Dj που ενάλλασσε το Ένα το χελιδόνι κι η άνοιξη ακριβή με ένα άσμα για το χρυσό του Αλέξανδρου που δεν σκουριάζει ποτέ κι είναι δικός μας
- Παγωτά, καλαμπόκια, μαλλί της γριάς
- Δακρυγόνα κατά μήκος της παραλίας κι απ' την πάνω πλευρά της ΔΕΘ
- Μια κυρία να φωνάζει απ'το μικρόφωνο: παλιοκομμούνια τους αστυνομικούς
- Να πρέπει ακόμη και πεζός να βρεις από κάπου να περάσεις
Κι όταν περνάς τι μένει; Τι γίνεται την επόμενη μέρα απ' τη ΔΕΘ; Κυκλοφορούν φωτογραφίες με κάθε καρυδιάς καρύδι, νιώθεις μια απόγνωση, λες δεν μπορεί να ζω εδώ κι όμως ζεις κι έχεις 2018, αλλά έχεις και δουλειές και παίρνεις στις 8 το πρωί το λεωφορείο του ΟΑΣΘ κι ο οδηγός μες στο μπρίο και το κέφι αρχίζει τον πρωινό του εξάψαλμο:
Βρίζει χυδαία τον βρωμιάρη κομμουνιστή , και επαναλαμβάνει συνεχώς και με ένταση λέξεις που ντρέπομαι τόσο να γράψω όσο και να ξεστομίσω. Του κάνεις παρατήρηση πολύ ευγενικά.
- Παρακαλώ, επειδή είστε ο πρώτος άνθρωπος που ακούω σήμερα μπορείτε σας παρακαλώ να μην μιλάτε με τόση ένταση;
- Τι είμαι; (Απλωμένο το ζωνάρι για καυγά)
- Είστε ο πρώτος άνθρωπος που συναντάω σήμερα και δεν αντέχω τέτοιο λεξιλόγιο.
- Εντάξει εντάξει, μήπως θίχτηκες;
- Απλώς δεν μου αρέσει να μιλάτε έτσι δίπλα μου και πρωί πρωί, ταράζομαι.
(μικρή παύση)
- Τι δουλειά κάνεις φιλενάδα;
Λίγο μετά, ο οδηγός μάς ενημέρωσε για τις επιδόσεις του στο στοίχημα, μας είπε για την γκίνια που έχει στο καζίνο και τελικά, αφού ο φίλος του που συνομιλούσανε κατέβηκε, έβαλε και τέρμα τα ποντιακά.
Ο υπαρκτός σουρεαλισμός υπάρχει και είναι ελληνικός. Αν οι άνθρωποι είναι γεμάτοι αντιθέσεις, ζούμε σε μια χώρα με έντονη προσωπικότητα αν μη τι άλλο. Κι εμείς σ' αυτήν την χώρα προσπαθούμε να ζήσουμε, να ωριμάσουμε, να δημιουργήσουμε, να αναπνεύσουμε με ηρεμία.
