φωτογραφία: Χρήστος Ζαφειριάδης
Αγάπες, έρωτες, πάθη, μίση..Τι πράγμα σ' αυτήν την ζωή να μην μπορείς λίγο να ησυχάσεις. Να πεις, δεν με ενδιαφέρουν όλα αυτά. Να πεις εμένα μ' ενδιαφέρει η ελευθερία κι η παρατήρηση. Θέλω να νιώθω ελεύθερος, ελεύθερος να ζήσω, να φλερτάρω, να νιώσω χωρίς να κινδυνεύω συνέχεια να πληγώσω και να πληγωθώ. Είναι σκληρό να τρως την σοκολάτα που σου χάρισε κάποιος που δεν αγαπάς, μα τι να κάνεις, υπόκειται κι αυτό στο παιχνίδι της παρατήρησης. Γιατί πρέπει να αποκλείσεις από τη ζωή σου τις ζωές άλλων τόσων ενδιαφέροντων ανθρώπων; Αρκεί βεβαίως να είναι ενδιαφέροντες, να νιώθεις ότι κάτι έχεις να δώσεις και να πάρεις, κάτι να πεις και να βιώσεις, κάτι να παρατηρήσεις, όχι χαζομαρούλες του λεπτού που ξεφτίζουν. Να βλέπεις ανθρώπους κι έπειτα να τους ξεχνάς χωρίς αυτό να πονά κανέναν. Να είναι η ζωή ένας ατέλειωτος τόπος συνάντησης που εσύ επιλέγεις πόσο και με ποιον τρόπο θα μείνεις με κάποιον. Να επιλέγεις στην ουσία το ζειν. Μακριά από στερεότυπους κοινωνικούς κανόνες του στυλ έτσι συμπεριφέρονται οι άνθρωποι στις σχέσεις. Αν οι άνθρωποι ερωτεύονται πραγματικά, κανείς κανόνας δεν μπορεί να τους κανονίσει. Αν θέλουν να δοθούν ολοσχερώς (ναι, ολοσχερώς, όπως λέμε για τις καταστροφές) θα το κάνουν για όσο το κάνουν γιατί αυτό γουστάρουν να κάνουν.
Καταλαβαίνεις λέει ο Μπρυκνέρ, το πόσο ερωτευμένος είσαι από το ποσοστό πανουργίας με το οποίο σε έχει φορτίσει το πρόσωπο του έρωτά σου. Και για να το λέει ο Μπρυκνέρ κάτι θα ξέρει παραπάνω μάλλον. Ίσως τόσες χιλιάδες χρόνια ο άνθρωπος δεν κατάφερε να ξεφύγει από το δίπολο μαύρα φεγγάρια – ανούσια ζωή κι αυτό μάλλον γιατί δεν έχει ακόμη αναπτυχθεί αρκετά, δεν έχει ωριμάσει ακόμα. Αν σκεφτεί κανείς πως οι δεινόσαυροι κατοίκησαν τη γη για περίπου 160 εκ.χρόνια κι εμείς οι άνθρωποι, ως είδος με σύγχρονη ανατομία, κατοικούμε αυτόν τον πλανήτη μόλις 200.000 χρόνια, καταλαβαίνετε ότι μας περιμένουν ακόμη εκατομμύρια έτη μέχρι να ωριμάσουμε – και κατόπιν να εξαφανιστούμε, αν δεν μας εξαφανίσουν οι βόμβες και το love to hate.
Ωραία τα λέω, μα είμαι δάσκαλος που δίδασκα και λόγο δεν κρατάω. Γραπτά είναι όλα αυτά, θεωρία, μπλα μπλα, τι κάνει ο καθένας στη ζωή του δικό του ζόρι, άντε στην καλύτερη και των γύρω του αν έχει βρει κόσμο να τον αγαπά και να τον αντέχει. Και για να παραφράσω έναν στίχο του Αναγνωστάκη για κλείσιμο, το θέμα δεν είναι τώρα τι λες, αλλά τι κάνεις. Ατομικά και συλλογικά – με τούτα και με 'κείνα, η λέξη συλλογικότητα κοντεύει να καταντήσει απεχθής.
υγ. ευχή να μην αποχωριστούμε τα σεντόνια του καλοκαιριού το φθινόπωρο /
αυτήν την αίσθηση ελαφρότητας , αυτό το χάδι που σκεπάζει, κυλά, ξεσκεπάζει σαν σώμα/μια αγάπη για το καλοκαίρι θα 'ναι κι αυτό.
