Ζούμε σε μια εποχή αποπολιτικοποίησης, την οποία προσπαθούμε να αναλύσουμε με πολιτικούς όρους.
Αποδομητική, βαδίζει
με όπλο την κριτική σκέψη και μια συνεχή
διάθεση κυνισμού και ειρωνείας. Τη
συνδέεις με το ραδιόφωνο και παραδέχεσαι
ότι οι ωραίες γυναίκες έχουν έντονες
προσωπικότητες. Από Θεσσαλονίκη για
Αθήνα, είναι η Τζίνα Μοσχολιού. (
amorvincitomnia). Ετοιμόλογη, ειρωνική, έξυπνη
με χιούμορ και γοητευτική.
Το κορίτσι
της διπλανής πόρτας;
Οκ, μισό να ξεκοκκινήσω
και απαντάω…ναί, εντελώς, υποθέτω. Με
τη μεγάλη ευθύνη και τιμή να έχω και
δημόσιο λόγο, λόγω της καθημερινής
ραδιοφωνικής μου εκπομπής. Αλλά κι εκεί
νομίζω οτι δεν προσποιούμαι, παρά τη
θεατρικότητα, ο,τι είμαι κάτι άλλο. Δεν
φοβάμαι να μεταφέρω καθημερινές
ανησυχίες, απορίες, νεύρα, χαρά, θυμό,
ενθουσιασμό. Ο,τι νιώθω. Θα ήταν και λίγο
αστείο στα 27 μου να μιλάω λές και κάθομαι
σε μία έδρα.
Η φωνή αυτή χαρακτηρίζει ή
στιγματίζει;
Και τα δύο. Εξαρτάται από τον
λήπτη του “μηνύματος”. Ό,τι λέω κι ότι γράφω με χαρακτηρίζει, δεν γίνεται
αλλιώς. Απλώς νομίζω ότι τώρα, περισσότερο από ποτέ, ο κόσμος βγάζει ένα θυμό,
μια ανάγκη να σε βάλει σε κουτάκι, να σου φορέσει μια ταμπέλα. Το θέμα είναι
πόσο και πώς αυτολογοκρίνεσαι αφού το συνειδητοποιήσεις. Υπάρχει η καλώς
νοούμενη αυτολογοκρισία. Η στιγμή που βάζεις στον εαυτό σου ένα “στόπ”, που λες
“αυτό δεν θα το πω έτσι” ή “αυτό, άστο, ας μην το σχολιάσω”. Εξάλλου, όπως μου
έμαθε ένας δάσκαλος μου στη δημοσιογραφία, και το μη σχόλιο, είναι σχόλιο.
Υπάρχει βέβαια κι η κακή αυτολογοκρισία. Αν φτάσει αυτό το πράγμα, ο δημόσιος
λόγος, να σε αλλοιώσει, να εύχεσαι να έχεις δίπλα σου ανθρώπους που θα σου
ρίξουν ένα χαστούκι. Είναι εύκολο να πεις αυτά που θα αρέσουν σε πολλούς. Στο
τέλος της μέρας όμως σε γεμίζει περισσότερο το να είσαι ο εαυτός σου και το να
μην λες ψέματα και βλακείες στον κόσμο.
Η ‘’Βία’’ σε όλες τις εκφάνσεις
της και με διάφορες συνδηλώσεις. Πες μας για τη συμμετοχή σου στο βιβλίο.
Καταρχάς να πω ότι πρόκειται για
μια πολύ μεγάλη τιμή που μου έγινε. Εδώ που τα λέμε δεν είναι και συνηθισμένο
να καλούνται άνθρωποι της γενιάς μου να καταθέσουν τη δική τους ματιά σε τέτοια
θέματα, παρότι οι μεγαλύτεροι μας αναφέρονται συνεχώς σε μας. Το δικό μου
κείμενο έχει τίτλο “Μια βία όχι και τόσο πολιτική”. Η σκέψη ήταν απλή και
προήλθε από μία παρατήρηση που έκανα: ότι η βία όπως και κάθε δημόσια έκφραση,
σε νόμιμο πλαίσιο ή μη, γίνεται όλο και πιο αποπολιτικοποιημένη.
Για μένα ζούμε
σε μια εποχή αποπολιτικοποίησης, την οποία προσπαθούμε να αναλύσουμε με
πολιτικούς όρους γιατί αυτό ξέρουμε να κάνουμε κι αυτό αν θές είναι και το
σωστό. Για να το δείξω αυτό χρησιμοποιώ και παραδείγματα από τον mainstream πολιτικό
διάλογο, για παράδειγμα, τους όρους μνημονιακός-αντιμνημονιακός και
μεταρρυθμιστής, που χρησιμοποιούνται όλο και πιο συχνά ως ιδεολογικοί
προσδιορισμοί, ενώ στην πραγματικότητα δεν είναι.
Απλώς, ειδικά σε ότι αφορά τη
βία το να βαφτίζουμε με το ζόρι κάτι, να το ιδεολογικοποιούμε από μόνοι μας,
δεν νομίζω οτι βοηθάει εν τέλει. Δηλαδή, ποιός μπορεί να αποκαλέσει στα σοβαρά
τη νέα τρομοκρατία “αριστερή”; Τι το αριστερό διαβάζουμε στα κείμενα τους και
ποιό είναι το αριστερό αίτημα που εκφράζουν; Στο κείμενο γράφω κυρίως για τα
δύο πράγματα που με απασχολούν καθημερινά, για τη γενιά μου και τη δουλειά μου.
Για τη γενιά που ριζοσπαστικοποιήθηκε και έβγαλε οργή το Δεκέμβριο του 2008 και
για τη δουλειά μου και το δημόσιο λόγο που παράγουν κι αναπαράγουν τα ΜΜΕ την
εποχή της κρίσης.
Η Τζίνα διαβάζει πολύ,
ενημερώνεται λόγω δουλειάς αλλά δεν ξεχνάει να εξελίσσεται. Είμαστε τα
αναγνώσματά μας ;
Ναί και όχι. Είμαστε η διάθεση
μας να ενημερωνόμαστε, είμαστε η διάθεση μας να εξελισσόμαστε. Δεν είμαστε οι
πληροφορίες κι οι γνώσεις που καταναλώνουμε, είμαστε ο τρόπος που τις
συνθέτουμε όμως. Και τα καλύτερα βιβλία να διαβάσεις, αν δεν συνθέσεις τις
πληροφορίες που θα πάρεις, αν δεν εξελιχθείς μέσα από τη γνώση, τότε τι νόημα
έχει;
Δημοσιογράφος με τιμή και καμάρι;
Συνειδητή απόφαση ή τυχαίο γύρισμα της ζωής;
Δεν έχω πεί ποτέ στη ζωή μου ότι θέλω να κάνω κάτι άλλο, οπότε, ναί, με καμάρι
αλλά και πολλή υπομονή, πολλή αποφασιστικότητα, αντοχές και υπερβάσεις. Αυτή τη
δουλειά πια πρέπει να την αγαπάς πολύ για να την κάνεις. Γίνεται όλο και πιο
δύσκολο να την αντέξεις, η αγάπη σε κρατάει σ'αυτή.
Θεσσαλονίκη, γαλλική φιλολογία. Soul. Ανεξάντλητες βιωματικές
εμπειρίες; Τι άφησαν;
Ενα κομμάτι απο την καρδιά μου στη Θεσσαλονίκη. Φτάνει να πω πως όταν έφυγα
έκλαιγα δύο μέρες χωρίς σταματημό. Πέρασα καταπληκτικά στη Θεσσαλονίκη. Αγάπησα
πάρα πολύ, έμαθα πάρα πολλά, γνώρισα συναρπαστικούς τύπους που έκαναν υπέροχα
πράγματα, μουσικές, τέχνη, κείμενα, περιοδικά, ραδιόφωνο. Το “χαλαρά” της
Θεσσαλονίκης δεν είναι τεμπελιά, όπως φαντάζονται κάποιοι. Είναι οι ρυθμοί της
πόλης κι αυτή η ποιότητα της ζωής που σου επιτρέπει, να προφταίνεις να γράψεις,
να δουλέψεις, αλλα να δείς και φίλους, να φάς καλά, να πιείς καφέ έξω. Μου
λείπει αυτό. Εκείνο το έξτρα μισάωρο που μπορούσα να αφιερώσω για να φάω πρωινό
έξω. Εκείνη η ομίχλη που χάζευα όταν περπατούσα πολύ πρωί για να πάω στη
δουλειά μου.
Αθήνα, ραδιόφωνο στον 9.84, καριέρα. Είναι η πόλη με
διάσπαρτους μικρόκοσμους;
Α, ναί, βέβαια, η Αθήνα είναι
σχιζοφρενική και γι’ αυτό τη λατρεύω. Την αγαπάω όσο δεν πάει την Αθήνα. Ακόμα
κι αυτά που με στεναχωρούν σ' αυτή δεν τα πετάω, με στεναχωρούν όπως
απογοητεύεσαι από κάτι που αγαπάς. Το υπέροχο της είναι οι αντιθέσεις της. Τόσα
ανόμοια πράγματα να συνυπάρχουν δίπλα δίπλα. Μ’ αρέσει για παράδειγμα να
περπατάω στη Βουκουρεστίου, να χαζεύω τα μαγαζιά στο CityLink, να τρώω πρωινό στον
γαλλικό φούρνο της Πανεπιστημίου και λίγα λεπτά μετά να χαζεύω τα υφασματάδικα
στην Περικλέους, την Αιόλου κι όλα τα στενάκια του παλιού εμπορικού κέντρου.
Μου αρέσουν φοβερά τα μικρά καφενεία-ταβέρνες στις στοές και τα έθνικ
εστιατόρια που έχουν ανοίξει μετανάστες που ζουν χρόνια εδώ, τα φαλάφελ στη
Σοφοκλέους και το ινδικό στην Πανόρμου.
Την Αθήνα δεν ξέρω αν μπορείς να την πεις
όμορφη. Αυτό που πρέπει να παραδεχτείς όμως είναι ότι είναι πάντα ενδιαφέρουσα,
έστω και για την τρέλα της. Ο Αθήνα 9.84 τώρα έχει μπει σε ρυθμούς Αθήνας
περισσότερο από ότι παλιά. Έχουμε ένα πεντάλεπτο ένθετο στο τέλος κάθε ώρας στο
οποίο οι ρεπόρτερ μας – κάτι απίθανα παιδιά με τρελό κέφι – ανακαλύπτουν ένα
σωρό γωνίες και τρύπες και μέρη της Αθήνας, παλιά και νέα. Έχει γίνει σαν
παιχνίδι…να βρούμε από το πιο γραφικό δρομάκι ως το καλύτερο προφιτερόλ της
πόλης, από την πιο ενδιαφέρουσα πρωτοβουλία πολιτών, ως το καλύτερο μέρος για
να αγοράσεις ρακέτες. Μας ενθουσιάζει κι εμάς και τους ακροατές μας.
Μπορείς να ζήσεις χωρίς social media;
Ναι, φυσικά. Θέλω όμως; Κάποια στιγμή πριν τρία χρόνια τα έκλεισα
όλα, μου φάνηκε ότι τρέφουν το ναρκισσισμό μας τόσο που μας κάνει κακό. Μετά
μου πέρασε, μου έλειψε το interaction με φίλους. Για μένα είναι κι ένα συμπληρωματικό εργαλείο για
τη δουλειά μου. Από τα σχόλια και τις αναρτήσεις παίρνω πάρα πολλές ιδέες για
την εκπομπή μου. Και μέσω facebook επικοινωνούν και πολλοί ακροατές, με σχόλια και προτάσεις
που μου φαίνονται σχεδόν πάντα πολύ χρήσιμες.
Τελικά η έντονη προσωπικότητα κάνει μια
γυναίκα να διακριθεί;
Δεν ξέρω αν έχω την εμπειρία να
το απαντήσω αυτό. Από την εμπειρία μου ως τώρα…η σκληρή δουλειά, γιατί σε
“ψήνει”, σε διαμορφώνει. Η προσωπικότητα, ναι. Το να κυνηγάς την ευκαιρία και
να την αξιοποιείς. Το να κρατάς τα πόδια σου στη γή και να είσαι έτοιμος να αντιμετωπίσεις μια δυσκολία. Το να ξέρεις
ότι μία δουλειά σήμερα την έχεις κι αύριο μπορεί να τη χάσεις. Δεν σε
προσδιορίζει αυτή. Αυτά που κέρδισες, αυτά που έμαθες, ο τρόπος που την
τίμησες, είναι αυτό που θα κουβαλάς μαζί σου στη συνέχεια, όποια κι αν είναι
αυτή.
Η Τζίνα είναι εκεί με τη
ραδιοφωνική εκπομπή της, τη κριτική της, τα βιβλία της. Τι σχεδιάζει για το
μέλλον;
Θέλω να γράψω. Μου έλειψε και θα
μου κάνει καλό να το ξανακάνω. Θέλω να ταξιδέψω πάλι, μετά από δύο χρόνια που
σχεδόν ζούσα στο γραφείο μου. Σε ότι αφορά το ραδιόφωνο, ελπίζω να μπορέσουμε
να συνεχίσουμε αυτό που κάνουμε στον Αθήνα 9.84 για καιρό ακόμα. Χρησιμοποιώ πρώτο πληθυντικό γιατί έτσι νιώθω, σαν μέλος μια δεμένης ομάδας. Θέλω αυτό το
αίσθημα να το χορτάσω όσο προφταίνω!
