Χθες, 24 Ιανουαρίου, το θέατρο έχασε έναν από τους πλέον σημαντικούς σκηνοθέτες της νεότερης και σύγχρονης Ελλάδας, τον Σπύρο Ευαγγελάτο. Από χθες μέχρι σήμερα πολλά γράφτηκαν και πολλά ειπώθηκαν από κόσμο και ΜΜΕ που με τον τρόπο τους προσπαθούν να αποχαιρετίσουν έναν δάσκαλο του θεάτρου. Δάσκαλος όχι μόνο για τους μαθητές του και τους συνεργάτες του αλλά για όλους όσοι παρακολουθήσαν παραστάσεις του ή κοινώνησαν μέσω άλλων τον τρόπο δουλειάς του. Αυτός είναι άλλωστε ο τρόπος που εξελίσσεται το θέατρο, μέσα από μαθητείες και αισθητικές /θεατρικές συγγένειες.
Φωτογραφία από την παράσταση «Εκκλησιάζουσες» (κάθονται οι: Ρ. Γαλάνη, Γ. Κιτσόπουλος, Σ. Ευαγγελάτος, Σ. Δημητρίου, Θ. Τζενεράλης
Ο Σπύρος Ευαγγελάτος γεννημένος το 1940 στην πόλη της Αθήνας, από μικρός συναναστρεφόταν με μεγάλες προσωπικότητες του πνεύματος όπως οι Σικελιανός, Τερζάκης, Λίνος Πολίτης κ.ά, οι οποίοι συχνά επισκέπτονταν το πατρικό του, καθώς οι γονείς του ασχολούνταν με την μουσική. Έχοντας αποφοιτήσει από την Φιλοσοφική Αθηνών, ξεκινά την φοίτησή του στην Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου. Στη συνέχεια ταξιδεύει στο εξωτερικό για να πλουτίσει τις γνώσεις κα τις εμπειρίες του,σπουδάζοντας επιπλέον και θεατρολογία ως υπότροφος στο Πανεπιστήμιο της Βιέννης. Έτσι, επιστρέφει στην Ελλάδα το 1970 γίνεται διδάκτορας της φιλοσοφικής σχολής Αθηνών.
Ήδη από το 1962, όμως, ασχολούνταν με το θέατρο και στην πράξη, ιδρύοντας την Νεοελληνική Σκηνή, όπου μέχρι το 1964 σκηνοθετεί έργα κυρίως από το Κρητικό και Επτανησιακό ρεπερτόριο, καθώς και έργα του 19ου αιώνα, άγνωστα στο ευρύ κοινό – μερικά παραμένουν άγνωστα μέχρι και σήμερα. Τα επόμενα χρόνια συνεργάζεται ως σκηνοθέτης με τον θίασο της Αντιγόνης Βαλάκου, με το Ελληνικό Λαϊκό Θέατρο του Μάνου Κατράκη αλλά και με το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος.
Από το 1971 ξεκινά να συνεργάζεται με το Εθνικό Θέατρο. Τότε ξεκινά και μια περίοδος καθοριστική για τον τρόπο που ο Σπύρος Ευαγγελάτος έβλεπε την σκηνοθεσία και το θέατρο. Επί περίπου 5 χρόνια ανεβάζει κάθε καλοκαίρι παραστάσεις στην Επίδαυρο. Η προσέγγιση των αρχαίων κειμένων έγινε από μια κάπως πιο λόγια οπτική, σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια.
Το ιστορικό Αμφι – Θέατρο ιδρύεται από τον ίδιο το 1975 με τρεις κυρίως κατευθύνσεις: α) το αρχαίο ελληνικό δράμα, β) το συχνά άγνωστο θέατρο των ετών 1600-1900 και γ) το διεθνές δραματολόγιο με κλασικούς αλλά και σύγχρονους συγγραφείς. Γενικώς, πρότεινε μια σύζευξη της λαϊκής παράδοσης με τις σύγχρονες θεατρικές και σκηνικές αναζητήσεις.
Πέρα από την καλλιτεχνική του εργασία ως σκηνοθέτης, κατά καιρούς αναλάμβανε και κομβικής σημασίας θέσεις όπως Διευθυντής στο ΚΘΒΕ και στην Εθνική Λυρική Σκηνή, ενώ παράλληλα ήταν και μέλος της Ακαδημίας Αθηνών. Πολλά τα βραβεία με τα οποία έχει τιμηθεί τόσο από την Ελλάδα όσο και από το εξωτερικό για τη δουλειά του στο θέατρο.
Πολλά ακόμη θα μπορούσαμε να γράψουμε και να πούμε για το έργο του, αυτές οι γραμμές δεν είναι τίποτα μπροστά στο συνολικό του έργο. Ευτυχώς υπάρχουν και κάποιες εκπομπές που μπορούν να βρεθούν από το αρχείο της ΕΡΤ, αλλά και στιγμιότυπα από παραστάσεις του για να μπορέσουμε να έρθουμε ίσως λίγο πιο κοντά στο έργο του. Ωστόσο πάντως οι παραστάσεις που παρακολουθείς ζωντανά είναι οι μόνες που λένε την αλήθεια.
Με μια τέτοια παράσταση θέλω να κλείσω το άρθρο αυτό. Με τη Μήδεια του Σπύρου Ευαγγελάτου που σκηνοθέτησε το 2013 με πρωταγωνιστή τον Γιώργο Κιμούλη και με τον καλύτερο χορό αρχαίας τραγωδίας που έχω δει μέχρι σήμερα. Με την σκέψη μας στον Χορό της Μήδειας, λοιπόν, αποχαιρετούμε και συνεχίζουμε την μαθητεία.
