Μεγαλώνοντας σε μια περιοχή μακριά από την πόλη, θυμάμαι πάντα να κοιτάζω από το παράθυρο του δωματίου μου τη θέα στο Θερμαϊκό και τα φώτα του κέντρου να αναβοσβήνουν και να μελαγχολώ. Μόνιμο παράπονο μου προς τον πατέρα μου: «Μπαμπά, πότε θα με πας να δούμε τα φωτάκια;». Προφανώς, στα επτάχρονα μάτια μου, η φασαρία, οι παλιές πολυκατοικίες, τα φώτα και η βουή των δρόμων φάνταζαν ένα μεγάλο και συναρπαστικό «όνειρο».
Όσο μεγάλωνα, τόσο φούντωνε η επιθυμία μέσα μου να γυρίσω όλους αυτούς τους πελώριους, πολυσύχναστους δρόμους, να γνωρίσω πολλούς ανθρώπους, διαφορετικούς, που θά 'χουν ένα σωρό ιστορίες να μου διηγηθούν. Να αποκτήσω στέκια και εμπειρίες, να ζήσω στιγμές και καταστάσεις που μόνο σε ταινίες μπορούσα να δω. Να ανακαλύψω νέα πράγματα, περίεργα μαγαζιά, ιδιαίτερες μουσικές και να δω όσο πιο πολλές ταινίες μπορώ, σε συνοικιακούς κινηματογράφους. Αυτά και άλλα τόσα σκεφτόμουν κοιτώντας από το παράθυρο τη θέα.
Φαίνεται, ότι τα όνειρα όσο πιο μεγάλα είναι, τόσο πιο δύσκολα χωράνε σε ένα μικρό μέρος με περιορισμούς. Μεγάλωσα, πλέον, και ζω μόνη μου, ανάμεσα στα «φωτάκια» που τόσο λαχταρούσα. Απέκτησα στέκια, γνώρισα ανθρώπους, έζησα καταστάσεις, άλλες περίεργες και άλλες όμορφες και ανακάλυψα καινούρια ενδιαφέροντα και πράγματα να με γεμίζουν. Αυτό που κατάλαβα, με σιγουριά όμως, είναι πως τίποτα δεν είναι τελικά όπως φαίνεται. Αυτός ο κόσμος που ονειρευόμουν και ανυπομονούσα να γνωρίσω, δεν είναι τόσο ρόδινος όσο νόμιζα. Ναι, οι καινούριοι άνθρωποι που μπήκαν στη ζωή μου, μου έμαθαν πολλά και με έκαναν να δω λίγο πιο πέρα από εκεί που μπορούσα. Μου έδειξαν, όμως, και μια ζωή που δε μου ταιριάζει, με τρομάζει και με διώχνει. Έτσι, είδα τους δρόμους και τις πολυκατοικίες -που τόσο λάτρευα- να με «τρώνε» και να με πνίγουν.
Αν με ρωτάς τώρα; Θα έδινα τα πάντα για να γίνω πάλι επτά χρονών και να ρωτάω κάθε τρεις και λίγο το μπαμπά μου: «Πότε θα πάμε στα φωτάκια;» Έτσι κι αλλιώς, τα φώτα θα είναι πάντα εκεί, όσο τα πλησιάζεις όμως, τόσο θα χάνουν κάτι από τη λάμψη τους …
