Κάπου ανάμεσα στις επαναλήψεις του Mega με τις θεωρίες των S1ngles και της ανάγκης μου για λύτρωση, ήρθε η έμπνευση. Γιατί κι αυτή τι νομίζεις; Λίγο θέλει, να «καεί» από τη ζέστη, να «ζαλιστεί» από τα κοκτέιλ, να «φοβηθεί» από την επικαιρότητα και να … «αποκοιμηθεί». Με μια βουτιά στο γαλάζιο, όμως, παλιούς, καλούς φίλους και μερικές τυπωμένες σελίδες με ουσιαστικό περιεχόμενο, βρίσκει το δρόμο της και επιστρέφει πάλι.
Κι αναρωτιέμαι, αν στη ζωή ισχύει το ίδιο με τη βροχή. Μετά από κάθε καταιγίδα, θα έρχεται το ουράνιο τόξο, θες – δε θες; Ή ενώ το περιμένεις, συνεχίζεται ο κατακλυσμός εσαεί; Κι αν θα έρθει, θα καταφέρεις να το πιάσεις ή θα το κυνηγάς για πάντα με την ελπίδα αυτή;
Το ουράνιο τόξο της ζωής μας είναι τα όνειρα και οι στόχοι. Όσο τα πλησιάζουμε και είμαστε σίγουροι ότι θα τα καταφέρουμε να τα πιάσουμε, τόσο απομακρύνονται. Και δεν είναι κακό. Γιατί η ζωή μας είναι συνεχείς στόχοι κι αν δεν υπάρχουν αυτοί, δεν υπάρχει και η ελπίδα. Κι αν χάσουμε και την ελπίδα … χαθήκαμε!
Γιατί, μέσα στον καύσωνα, την ανεργία, το κυκλοφοριακό κομφούζιο, τους μισθούς που μειώνονται, τις αυτοκτονίες που αυξάνονται, … τι μας μένει? Η υπομονή και τα όνειρα, –όπως συνηθίζω ν' απαντάω στην ερώτηση «Τι κάνεις;»- με αυτά θα μπορέσουμε να εναντιωθούμε στη δυστυχία που πασχίζει να μας κατασπαράξει.
Είναι καλοκαίρι τουλάχιστον και δεν έχει συχνά καταιγίδες. Είναι καλοκαίρι και τα όνειρα και η υπομονή είναι σχεδόν ανεξάντλητα. Γιατί, λίγο να πας να τα χάσεις, κάνεις μια βουτιά στο απέραντο γαλάζιο την ώρα που δύει ο ήλιος και θυμάσαι πάλι γιατί αξίζει να ζεις, να υπομένεις και να ονειρεύεσαι. Είναι καλοκαίρι και μπορείς να φορτίζεις το μέσα σου με όση θαλασσινή αλμύρα και ηλιακή ακτινοβολία επιθυμείς. Κι αν βρέξει; Μη σε νοιάζει, θα βγει μετά το ουράνιο τόξο. Κι αν δε μπορέσεις να το πιάσεις, θα ξέρεις σίγουρα πως υπάρχει και πάντα θα επιστρέφει ..
