Stay tuned [ 1 ] Δεν υπάρχει ελπίδα: ας ξεκινήσουμε απ’ αυτό — έχει σημασία. Δεν υπάρχει (έστω: δεν υπάρχει, προφανώς, ακόμη) τίποτε που δεν έχει γίνει, τίποτε που δεν έχει πραγματωθεί, δεν υπάρχει η φτηνή προζίτσα της μετάθεσής σου στο όποιο «μέλλον», δεν υπάρχει (και να μην έσωνε) η ίδια η δυνατότητα της πυώδους προσδοκίας· είναι μια χημική φενάκη στο μυαλό σου, που προσομοιάζει στο παιχνίδι με το σερβίρισμα του τσαγιού των μικρών κοριτσιών: με τις κούκλες τους και με τα λιλιπούτεια σερβίτσια — και να με συμπαθάς. Το να ελπίζεις δεν είναι παρά, επιεικώς, βλακώδες. [ 2 ] Ας το λέμε συχνότερα: σημασία δεν έχει να κατεβαίνεις σε έναν αγώνα, σε μια μάχη (ακόμα και σ’ ένα ματς, ή και σ’ ένα στημένο ματς), με τη σιγουριά της νίκης (ω! της φρικώδους φρίκης), αλλά με την ισχυρή (απλώς) βεβαιότητα της παρουσίας σου στο στίβο, με την εμπράγματη κατάθεση μιας ελεύθερης βούλησης: της δικής σου, εφόσον έχεις ή από κάποια συγκυρία μπορείς να εξασφαλίσεις. Το πρώτο είναι φτηνό και χυδαίο και συντηρητικό: για την ακρίβεια, ο επαρκέστερος ορισμός της ζερβοδέξιας συντήρησης: αυτού του χάροντα της ακινησίας και των δεσμών στον αστράγαλό μας, αυτό που μας πεθαίνει. Το δεύτερο, πάλι, είναι κάτι· όχι τίποτε σπουδαίο (μην αυταπατάσαι), αλλά τουλάχιστον είναι, έχει δυναμική και κοιτάει, μυωπικά-ξεμυωπικά, μπροστά. Τουλάχιστον: είναι. (Υπάρχει και ο τρίτος, φυσικά, δρόμος: να προσέρχεσαι στο πεδίο με τη σιγουριά, και τη λαχτάρα ακόμα-ακόμα, του χαμού σου·
στροβιλισμούς των χορευτών με δεκάδες εν σειρά σκυλάδικα (κάθε καταραμένη Τρίτη), εμένα βαρέθηκα. Και για τις παλιλλογίες μου, και κυρίως με τις διαρκείς ήττες μου, χρόνος μπαίνει χρόνος βγαίνει, μια ζωή τώρα. Να σου πω την αλήθεια, με βαρέθηκα περισσότερο κι απ’ αυτούς (είναι και φίλοι ανάμεσά τους, πολύ αγαπημένοι, σημειωθήτω) που τα βάζουν (των οικιών ημών και τα λοιπά και τα λοιπά) μεταξύ άλλων («μεταξύ άλλων»: όπως για τη… διαδοχή στο ΠΑΣΟΚ — δηλαδή πόσο πιο λάθος, και πόσο πιο στενοχώρια εν έτει 2012) με το λαϊκισμό στην αντίπερα όχθη τού όντως και εν τοις πράγμασι λαϊκισμού — δεν ξέρω αν μ’ εννοείς: δε μιλούν για το ύφος, για το οποίο γράφω διαρκώς (θυμίζω: μισό και μόνο ρέκασμα των Ορκ, ή «έστω» μία σειρά θαυμαστικών, στο κατά τα άλλα ξωτικά θεϊκό κείμενό σου το μετατρέπει αμέσως σε κείμενο των Ορκ: μισό και μόνο· ή μία σειρά θαυμαστικών — νιώσε, έχει πρωτεύουσα σημασία, δεν υπάρχει πλέον χώρος για κανένα αστείο· κανένα: κομμένες οι πλάκες), αλλά για την περισπούδαστη σιγουριά κάποιων ανθρώπων. Εγώ (περισπούδαστα σίγουρος: πιο πολύ δεν έχει) όλο αυτό το απορρίπτω συλλήβδην και με σφιγμένα δόντια. Δεν υπάρχει πλέον χρόνος (ούτε δευτερόλεπτο) για θεωρίες και για βλακειούλες. (Δεν υπάρχει χρόνος για οτιδήποτε, αλλά: είπαμε — ωραίες μάχες είναι οι εκ των προτέρων και με ασφάλεια χαμένες: οπότε, εν πολλοίς, ίσως καλά κάνουν — δε βαριέσαι… παιδιά είναι). [ 6 ] Υπάρχει χρόνος μόνο για δύο πράγματα: για να πολεμήσεις,
δύσκολα πράγματα αυτά όμως: μην τα επιχειρείς μόνος στο σπίτι και χωρίς επίβλεψη ενηλίκων και επαγγελματιών τού είδους. Και γενικά μην τα επιχειρείς ποτέ· άσ’ το). [ 3 ] Ελπίδα δεν υπήρχε από μιας αρχής στο καθ’ ημάς χρυσαυγίτικο συριζάτο, και πλέον καιρός είναι να το καταλάβεις κι εσύ. Δεν υπήρξε, όχι από τη δολοφονία που διέπραξαν οι μόνοι πρόγονοί σου, οι Μαυρομιχάληδες (μολονότι υπήρξε ο πιο συμβολικός φόνος ποτέ στον διόλου μικρό κατάλογο των συμβολικών και συμβολοποιημένων φόνων της «πατρίδας») ή από την εκκωφαντική πυρπόληση της φρεγάτας «Ελλάς» (άλλο σήμα-τάφος εδώ) από (ποιον άλλον; από) τον μόνο πρόγονό σου Μιαούλη, αλλά ήδη από την καθαυτό τυχαία σύμπηξη του φαντασιωτικού εθνικού μορφώματος Ελλάς, αυτής της άνοστης αυταπάτης. [ 4 ] Μα βαρέθηκα να μιλάω μια ζωή γι’ αυτά, βαρέθηκα και κουράστηκα και έγκωσα να μιλάω και να γράφω για το πόσο ακριβαίνουν το ψωμί μου πράξεις όπως το άδειασμα του σταχτοδοχείου από το αμάξι σου στο ρείθρο του δρόμου μας (κι άλλες χιλιάδες χιλιάδων). Βαρέθηκα και τις συζητήσεις, ακόμα και την ανάγνωση κειμένων που φέρουν και κομίζουν τόση μοναξιά στον όποιο δημόσιο διάλογο όλοι μας κεκεδίζουμε. Όμως πιο πολύ απ’ όλα βαρέθηκα τις θεωρητικές αναλύσεις — των οικιών ημών εμπιπραμένων, υμείς αρθρογραφείτε για την Καρέτα-Καρέτα και τον μετανοήσαντα Κωστόπουλο. Γελοίο. [ 5 ] Και πρώτον απ’ όλους βαρέθηκα εμένα. Περισσότερο κι απ’ το θεσμικό πάρτι τού απέναντι ΚΑΠΗ (κάθε καταραμένη Τρίτη) με το «Έλα στον παππού» και τους
πρώτον, με μη βία (και με άλλες καταστάσεις μέσα στην πόλη) τη βία: η βία είναι ο εχθρός που ΘΑ σε νικήσει, που ΘΑ νικήσει, και για να αφιερωθείς, δεύτερον, για τα καλά στα του εαυτού σου: να διαβάσεις, να δουλέψεις, να αγαπάς. [ 7 ] Για το δεύτερο έχουμε πει πολλά, πάρα πολλά (δεκάδες χιλιάδες λέξεις) και ίσως (από ένα σημείο και μετά) βαρετά. Για το πρώτο… Για το πρώτο: che fare? Λοιπόν, θα σου πω εγώ τι να κάνουμε: να είμαστε έτοιμοι. Έτοιμοι γι’ αυτά που είναι να γίνουν: πρόκειται να ενωθούμε σε δημόσιους χώρους και να εκφράσουμε την απόλυτη (και με τίμημα ζωής) αντίθεσή μας στην άσκηση βίας. Πρόκειται πολύ σύντομα να ενωθούμε σε δημόσιους χώρους και να εκφράσουμε την απόλυτη (και με τίμημα, λέω, τη ζωή μας) αντίθεση όλων μας, αλλά και σύμπαντος τού πολιτισμένου κόσμου (γιατί, ξέρεις: υπάρχει πολιτισμένος κόσμος), απέναντι στο διαχωρισμό της άσκησης βίας: πρόκειται να πούμε και να δείξουμε πως το αβγό, το γιαούρτι και η καρεκλιά ΙΣΟΔΥΝΑΜΟΥΝ με την απλή πράξη που κάναν οι σταλινικοί στο Κατίν: με έναν πυροβολισμό στο σβέρκο κάποιου δεμένου ανθρώπου. Πως ΙΣΟΔΥΝΑΜΟΥΝ με τη ναζιστική Νύχτα των Κρυστάλλων. Αυτό θα κάνουμε. [ 8 ] Στη χούντα (εννοώ, και επαναλαμβάνω: τη στρατιωτική) που φέρνει η συμμαχία των πολιτικών άκρων (βυζανιάρικα των ΜΜΕ αμφότερα, κάτι Παπαδάκηδων, κάτι τέτοιων) θα δείξουμε, όχι τα δόντια μας, αλλά τη γλώσσα μας. Και την καρδιά μας. Πιο απλά δε μπορώ (και κυρίως: δεν πρέπει) να σ’ το πω. — Κυριάκος Αθανασιάδης.
