Κράμερ και Σπρένγκερ, Μίκης και Μανώλης και Σία. [ 1 ] Στον επερχόμενο Εμφύλιο, εγώ (που δεν είμαι και σε ηλικία να ξενιτεύομαι — κι άλλωστε, για να μεταναστεύσεις θες, παραδόξως, και δεν το ξέρουν και πολλοί αυτό, να ’χεις κι ένα κάποιο κομπόδεμα: εγώ τυχαίνει να μην έχω διόλου καταθέσεις, σπίτι, αμάξι, μπιζού, επιχείρηση, μισθό, μπόνους και τα συναφή: δε δύναμαι να βγάλω εισιτήριο, επομένως, για το «Ματαρόα ΙΙ» που ακούω χρόνια τώρα τη μπουρού του να σαλπίζει και τις αλυσίδες του να γρασάρονται και να προπονούνται πάνω-κάτω, πάνω-κάτω, πάνω-κάτω), στον επερχόμενο τελευταίο Εμφύλιο, λέω, θα πολεμώ εναντίον πασών των υπολοίπων παρατάξεων — το λέω από τώρα, πέντ’-έξι χρόνια πριν το επίσημο ξέσπασμά του τέλος πάντων, και προς αποφυγήν παρεξηγήσεων, γιατί μπόλικες από τις συνιστώσες και των δύο κυρίων συνασπισμών θα με θεωρούν κατά τεκμήριο «δικόν τους» — η μία επειδή, κυρίως, τη συναποτελούν κατά μείζον ποσοστό καταθλιπτικά αμόρφωτοι ηλίθιοι που δεν έχουν και δε μπορούν να δεν έχουν (ένεκα η αναγνωστική δυσανεξία και άλλα συγγενή προβλήματα: θλίβομαι) διαβάσει Ουγκό (πόσο δε μάλλον κάνα απαιτητικό ανάγνωσμα), εξ ου και με θεωρεί αυτόχρημα μέλος της (όχι, κύριοι: αποστρέφομαι έντονα από πριν απ’ τα δεκαοχτώ μου οτιδήποτε έχει στη ρίζα της ιδεολογίας του τη λέξη «δικτατορία», δηλαδή είναι φασιστικό και ομνύει στον ολοκληρωτισμό και στα ψαλιδισμένα ή παχιά-παχιά μουστάκια — να με συμπαθάτε αλλά με απάνθρωπες θεωρίες και τους λυσσιασμένους
λογής πολιτικές όχι-σε-όλα λάμιες — μα ανέκαθεν τα κανόνια διψούν σάρκα και οι φάμπρικες μέλη συνδικάτων με αγελαίες συμπεριφορές — οπότε απλώς σκύβεις το κεφάλι μπροστά σ’ αυτή τη Μεγάλη Ευρωπαϊκή Αλήθεια. Così fan tutte. Μα και όπερ έδει δείξαι: θα την έχετε τη δραχμή, κερδίσατε, χάσαμε, όλα καλά. Σε καλή μεριά, και καλή ψυχή. [ 3 ] Τα καλέσματα (sic — η γλώσσα, όποτε το θέλει, εγκληματεί: μη την πιστεύετε, μη τη θεοποιείτε, η γλώσσα δεν έχει καθαυτό αξία, είναι μονάχα το καλούπι των ευαισθησιών μας) για διαδηλώσεις είναι τα καινούργια τρέιλερ για τις πιο δημοφιλείς sitcom από καταβολής τηλεοράσεως (μάλλον: ραδιοφώνου), που μάλιστα (κάτι υπέροχο και καινοφανές) δεν έχουν καν γυριστεί ακόμη: είναι happenings-sitcoms, το νέο μεγάλο τρεντ, αυτό που ακόμα δεν έμαθες πόσο θα πουλήσει. Ταυτόχρονα (γιατί οι εκπλήξεις δε σταματούν εδώ: οι εκπλήξεις των ειρηνικών [sic²] διαδηλώσεων δε σταματούν πουθενά όσο υπάρχουν εύφλεκτα υλικά — πουθενά, λέμε: θα σταματήσουν με το «συμβολικό» γκρέμισμα της Ακρόπολης από τον δακρυσμένο Αλέξη, υπό το φως τού φλεγόμενου άλσους, εκειδά, από την αναρχική ομάδα «Η ΦΙΛΟΙ ΤΗΣ ΕΛΕΘΦΕΡΙΑΣ»), είναι παράλληλα και πρόσκληση σε οντισιόν που ό-λ-ο-ι την περνάνε: όλοι προσλαμβάνονται εδώ — όλοι παίζουν, όλοι καίνε, όλοι σπαράζουν, όλοι διαγουμάνε, όλοι κλέβουν, όλοι σφάζουν, όλοι ρουφάνε αίμα: αίμα έχει να φάν’ όλοι/-ες οι διψασμένοι/-ες. Οπότε την επόμενη φορά που θα σε καλέσουν, πήγαινε κι εσύ — μην αμελήσεις.
εκφραστές τους δε συντάσσομαι: όλα τα μουστάκια είναι ένα), και η άλλη επειδή έχουμε κάποιες κοινές πολιτιστικές καταβολές, επειδή (ξέρω γω) διαβάσαμε τα ίδια σωστά βιβλία: δε μου αρκούν, φίλε, τα σωστά βιβλία, δε μου αρκεί καν που θέλουμε τα ίδια πράγματα για το (χα!) «αύριο» (αυτή τη χαριτωμένη ουτοπία που δεν της δίνω βάση τρεις δεκαετίες τώρα): δε μ’ αρέσει (πώς να σ’ το πω…) αυτό το κατιτί σου, το υψωμένο σου φρύδι, η φλωριά σου, τα καφενεία σου, το παραταξιακό και κομματικό παρελθόν σου, το σύμπλεγμα των à la manière de Dolce κύκλων σου, η αλληλοκολακεία σου, τα υψηλά επίπεδα LDL σου — λείπεις μια ζωή, και ξετσούμισες χτες: τι να σε κάνω, σε ήθελα από μιας αρχής. Παρά ταύτα: μέχρι την επίσημη κήρυξη του Εμφυλίου, μαζί σας 100% (για όσο ακόμα ψελλίζετε περί Ελευθερίας). Μετά, μόνος μου. Μόνος. Και μ’ άλλους μόνους — πολλούς και πολύ μόνους. [ 2 ] Ιδού ένα εν πολλοίς «αφύσικο», για όσους πιστεύουν στα αφύσικα, (αλλά ανθρώπινο, πολύ ανθρώπινο) πλην γεγονός, και δη χαριτωμένο στην απλότητά του: πρώτη (απ’ όσο ξέρω) φορά που πλούσιοι και φτωχοί έχουν τόσο κοινά συμφέροντα — τη δραχμή, φέρ’ ειπείν, το κατρακύλισμα στο παρελθόν που μας βαστάει απ’ τον γαριασμένο μας γιακά. Βέβαια, οι μεν το ξέρουν καλά αυτό, ξέρουν ακριβώς ποιο είναι το όφελός τους και πώς θα οδηγηθούμε (και πότε) εκεί, και γιατί, ενώ τους δεύτερους τους τραβάνε με τις μασέλες τους απ’ τα δάχτυλα των ποδιών κατά τη φωλιά για ναν τους φάν’ λίγους-λίγους και μπουκίτσα-μπουκίτσα οι
Βέβαια, δε θα αμειφθείς με χρήματα (τα χρήματα είναι του Σατανά, εξ-εξ-εξ), αλλά με κάτι που έχει (μωρέ) πιο σημασία, πιο αξία. Δε θα ’σαι μοναχά θέαμα, θα είσαι Ιστορία! Ιστορία! Δε το λες και λίγο. [ 4 ] Ο κοινός τόπος που πρέπει να μοιραζόμαστε σιγά-σιγά είναι ότι οι δυνάμεις της αντίδρασης (που λέγαμε κι εμείς οι παλιοί) ξανανικήσανε. Και να συνηθίζουμε να μασάμε σαν ταμπάκο (πικρό; ναι, πικρό) την κοινή ανθρώπινη μοίρα που μας βούλεται. Πιο λιανά: να μας χαρίσουν εκατόν τριάντα δισεκατομμύρια ευρώ για να συνεχίσει το ίδιο τροπάρι (και θα συνεχίσει: η επόμενη Βουλή θα είναι Βουλή παραφρόνων μαιών του Χάους, ξαδέλφη των «δρόμων»), παρακαλώ μη το σκέφτεστε σαν ενδεχόμενο. (Δηλαδή σάς παρακαλώ, ας είμαστε μια στάλα σοβαροί). Η χώρα θα καταρρεύσει και το σκηνικό MadfuckenMax που επιζητούν (είπαμε ποιοι) θα έρθει. Λίγο πριν, θα ’ρθει και χούντα. (Δεν ξέρεις, μέσε αναγνώστη τι είναι: θα μάθεις — αργά, μεν, για κλάματα, αλλά θα μάθεις). Όχι στην Ιταλία και στην Ισπανία φυσικά, όχι στην Πορτογαλία, όχι στην Ιρλανδία: ΕΔΩ θα ζήσουμε με τα άρματα — στο πράμα αυτό που μας φτιάξανε (κακώς-κάκιστα: χώρα και «έθνος» με δοτές καταβολές και με δίχως Ιστορία δε μπορεί να έχει μέλλον), και που το σιχαθήκαμε και που το πετροβολάμε. Πάρτε νερό. Πάρτε ΝΕΡΟ. [ 5 ]. Ξεκινήσαμε να καίμε μάγισσες. Δεν είναι μονάχα το «Αττικόν». Είναι πολλά. Πολλοί. Γι’ αυτό, να το θυμάσαι όταν ξανανάψεις το στουπί: είσαι η Νέα Ιερά Εξέταση. Είσαι ο Μέγας Ιεροεξεταστής. Είσαι ο Θάνατος. — Κυριάκος Αθανασιάδης.
