Aftersun Review | Διθυραμβικές κριτικές σε μια αναμφισβήτητα ιδιαίτερη ταινία

Το Aftersun της Σάρλοτ Γουέλς είναι μια από τις δημιουργίες που έχουν κάνει ιδιαίτερα μεγάλο θόρυβο εντός του 2023. Διθυραμβικές κριτικές από τα μεγαλύτερα μέσα προσθέτουν ένα ιδιαίτερο βάρος σε μια αναμφισβήτητα ιδιαίτερη ταινία.

Εντελώς επιφανειακά θα την χαρακτήριζα ως μια βιωματική αφήγηση εντός των πλαισίων του νατουραλισμού. Οι δημιουργίες που πρόσκεινται στο συγκεκριμένο καλλιτεχνικό κίνημα φέρουν τη σφραγίδα της απεικόνισης της πραγματικότητας χωρίς ωραιοποιήσεις μεν, παράλληλα δε προσθέτουν και ένα μικρό ή μεγάλο φιλοσοφικό υπόβαθρο στα όσα αφηγούνται.

Έτσι λοιπόν στο Aftersun, η Σαρλοτ Γουελς μας διηγείται μέσα από κοκκώδη, βιντατζ πλάνα μιας ερασιτεχνικής οικογενειακής βιντεοκάμερας τις διακοπές της 11χρονης Sophie με τον πατέρα της, Calum, 20 χρόνια πριν το «τώρα» της ταινίας σε μια προσπάθεια να αποτυπωθεί το προφίλ του όπως τον έπλασαν οι αναμνήσεις και η φαντασία της αλλά και η μετέπειτα των διακοπών πραγματικότητα.

Προσωπικά δεν είμαι μεγάλος οπαδός αυτού του σινεμά. Των ταινιών που ρίχνουν το βάρος υπερβολικά στην ανάπτυξη των χαρακτήρων και όχι στη σκηνοθεσία καταλήγοντας στα μάτια μου είτε άδειες είτε αριστουργηματικά μινιμαλ, ανάλογα με το πως θα επιλέξει να φιλτράρει τις πληροφορίες ο θεατής. Νιώθω ότι παλεύει με πολλες ιδέες και μοτίβα ταυτόχρονα εντούτοις δε θέλω να την κρίνω έτσι καθώς την βρήκα ενδιαφέρουσα σαν προσπάθεια. Ίσως να ήμουν λιγότερο αποκομμένος από την πλοκή αν η σκηνοθέτιδα είχε επενδύσει περισσότερο στο παρασκήνιο των ηρώων παρά αφήνοντας σε να ερμηνεύσεις όπως καταλαβαίνεις αυτό που βλέπεις. Υπάρχει μια διακριτική υπόνοια για την κατάληξη του χαρακτήρα του πατέρα, την οποία αντιλαμβάνεσαι από μια σουρεαλιστική σκηνή χορού σε ένα πάρτυ που εμφανίζεται στιγμιαία και εκτυλίσσεται λίγο-λίγο όμως ακόμα και αυτή η σκηνή «σηκώνει» πολλαπλές ερμηνείες.