κείμενο & φωτογραφίες: Έλενα Κεσμήρη
Το βράδυ της 29ης Μαρτίου, μερικά λεπτά πριν τα μεσάνυχτα, βρέθηκα να περιμένω έξω από το θέατρο Αυλαία. Μα φυσικά και ήταν προγραμματισμένο να είμαι τέτοια – περίεργη για θέατρο – ώρα εκεί, αλλά όχι για να δω κάποια παράσταση. Το εισιτήριο μου ήταν αγορασμένο μερικές εβδομάδες πριν και δεν θα μου έδινε πρόσβαση πουθενά αλλού παρά για το 8ο Sleepless Movie Marathon. Ο κόσμος είχε αρχίσει να μαζεύεται και το φουαγιέ να γεμίζει.
Στον 8ο αυτό άγρυπνο μαραθώνιo ταινιών, το πρόγραμμα αποτελούνταν από τρείς ταινίες του Woody Allen. Τρείς σωστά διαλεγμένες ταινίες, back-to-back, όχι μόνο γιατί η διάρκεια των ταινιών ήταν φθίνουσα (ξεκινώντας απ’ τη μεγαλύτερη σε διάρκεια και τελειώνοντας με τη μικρότερη), αλλά και γιατί, μέσα από την συγκεκριμένη σειρά ο θεατής μπορούσε να αντιληφθεί τη βελτίωση, την αισθητική, αλλά και να ‹‹γνωρίσει›› το σκηνοθέτη.
Ξεκινώντας με, κατά τα λεγόμενα των περισσότερων θεατών, μία απ’ τις καλύτερες δουλειές του, η ταινία Husbands and Wives (1993) έκανε δυναμική έναρξη σε αυτόν τον μαραθώνιο. Με αυτή την ταινία ως πρώτη επιλογή, ο θεατής βυθίζεται κατευθείαν στον κινηματογραφικό κόσμου του Woody Allen, αντιλαμβάνεται την αισθητική του και το χιούμορ του, καθώς μπορεί και να παρατηρήσει τα σκηνοθετικά, ξεχωριστά του μοτίβα.
Η δεύτερη ταινία, Melinda and Melinda (2004), σύστησε στο κοινό έναν Allen κάπως διαφορετικό, όμως κατά μία αισθητική έννοια ίδιο. Η σιγουριά στο ύφος της ταινίας είναι πλέον εμφανής. Κατακτώντας το χαρακτηριστικό του auteur καλλιτέχνη, δε σταματάει να κάνει το κοινό να γελάει, να σαστίζει, ή και ακόμα να νοιώθει ενσυναίσθηση για τους καλογραμμένους χαρακτήρες του όταν βρίσκονται σε κωμικοτραγικές καταστάσεις.
Ο μαραθώνιος έκλεισε με την παρθενική ταινία του Woody Allen, Take the Money and Run (1969). Η μικρότερη σε μήκος και με ξεκάθαρα διαφορετική σε σύνθεση απ’ τις προηγούμενες ταινίες, κατάφερε να κάνει το θέατρο να γελάει δυνατά και αυθόρμητα, καθώς οι πρώιμες ιδέες σκηνοθεσίας του Allen εφαρμόζονται καθ’ όλη τη διάρκεια της ταινίας: από τα ‹‹συνεντευξιακά›› αποσπάσματα που πλαισιώνουν την ιστορία, μέχρι τον τρόπο που κινούνται οι χαρακτήρες και τα ευτράπελα που τους συμβαίνουν, η αρχή του κινηματογραφικού μεγαλείου του Woody Allen μπορεί να γίνει αντιληπτή.
Στο τέλος της κάθε ταινίας, γίνονταν διαλείμματα μερικών λεπτών, όπου οι θεατές μπορούσαν να προμηθευτούν διάφορα καλούδια από το φουαγιέ του θεάτρου, ή απλά να καθίσουν στη θέση τους και να συζητήσουν την ταινία που μόλις είδαν με την παρέα τους (αυτό έκανα εγώ τουλάχιστον).
Η ατμόσφαιρα μέσα στο θέατρο ήταν μοναδικά όμορφη. Το γεγονός ότι τόσοι άγνωστοι άνθρωποι, βρισκόμασταν στην ίδια αίθουσα, τέτοιες ανορθόδοξες ώρες, έδινε σε όλους μια χαλαρότητα ξεχωριστή. Σαν να ευχαριστηθήκαμε τις ταινίες περισσότερο, λόγω της ώρας. Άνθρωποι, ντυμένοι πιο χαλαρά, κουρασμένοι μα γεμάτοι ενέργεια για κινηματογράφο, να μη φοβούνται να γελάσουν λίγο πιο δυνατά, ή να αφήσουν το όποιο συναίσθημα ελεύθερο.
Μετά το τέλος της τρίτης ταινίας, ακολούθησε πρωινό στο φουαγιέ του θεάτρου, με έναν μεγάλο μπουφέ να περιμένει τους ξενυχτισμένους (και πεινασμένους) σινεφίλ.
Βγαίνοντας από την αίθουσα και κοιτώντας έξω από το όμορφο παράθυρο της σκάλας, ο ήλιος είχε αρχίσει δειλά-δειλά να μας καλημερίζει. Η ώρα πέντε και μισή περίπου και ενώ μπορεί όλο αυτό να ακούγεται σε κάποιους ως μια ταλαιπωρία ή ως ένα απλό στοίχημα για το πόσο θα αντέξεις ξύπνιος, μπορώ να πω με σιγουριά πως ήταν μια εμπειρία μοναδική, με ατμόσφαιρα τόσο χαλαρή και όμορφη που ένιωθες κι εσύ στιγμές-στιγμές πως βρισκόσουν στο περίεργα ονειρικό Μανχάταν του Woody Allen.
