Τρεις μέρες μας
χωρίζουν μόλις από το φινάλε του φετινού
Φεστιβάλ Καννών και μαζί απομένουν να
προβληθούν οι ταινίες των Αλεξάντερ
Πέιν, Τζέιμς Γκρέι, Τζιμ Τζάρμους και
Ρομάν Πολάνσκι και αυτό που μπορούμε
να πούμε με σιγουριά είναι ότι η σοδειά
μπορεί να μη μοιάζει αξέχαστη και να
είναι ίσως κατώτερη από την περσινή
σίγουρα όμως δεν ήταν μια αδιάφορη
χρονιά η φετινή. Τουλάχιστον στο
καλλιτεχνικό της κομμάτι καθώς στο
εμπορικό λίγες είναι οι ταινίες που
μοιάζουν να έχουν τα φόντα να πετύχουν
κάτι αξιόλογο στις αίθουσες και πόσο
μάλλον στις ελληνικές. Και όπως κάθε
χρόνο οι περισσότερες ταινίες έχουν
ήδη αγοραστεί για την Ελλάδα και μάλιστα
όχι σε «τιμές κρίσης».
Το Inside
Llewyn Davies
των αδερφών Κοέν παραμένει μέχρι
τώρα η αγαπημένη ταινία του φεστιβάλ
για κριτικούς και όχι μόνο και καθόλου
άδικα, χαρίζοντας μεταξύ άλλων και το
χαμόγελο σε μια ιδιαίτερα σκοτεινή
χρονιά όπου σε μεγάλο βαθμό οι ταινίες
περιστρέφονται γύρω από τη βία ή το
θάνατο. Μιλώντας για βία το Only
God Forgives
του Νίκολας Βίντινγκ Ρεφν την είχε και
με το παραπάνω σε μια σκοτεινή,
κλειστοφοβική κατάδυση στην κόλαση που
όμως αποξενώνει πλήρως, απαιτεί αληθινά
γερό στομάχι και μοιάζει προορισμένη
για μεταμεσονύχτιες προβολές.
Ο Θεός μπορεί
να συγχωρεί, αναρωτιόμαστε αν θα κάνει
το ίδιο και ο θεατής. Πλήρης, απογοήτευση
προσωπικά και από την απόπειρα του Πάολο
Σορεντίνο να συνεχίσει τη Γλυκιά Ζωή
εκεί όπου την άφησε ο Φελίνι σε μια
γκροτέσκα περιήγηση στη σύγχρονη
μετα-Μπερλουσκονική Ρώμη με ξεναγό τον
πάντα καλό Τόνι Σερβίλο ως σχεδόν Δαντική
φιγούρα, άνισο το Un
Chateau en
Italie της Βαλέρια
Μπρούνι Τεντέσκι που μοιάζει να
παγιδεύεται από το διπλό ρόλο μπροστά
και πίσω από την κάμερα σε μια γεμάτη
αυτοβιογραφικές πινελιές ιστορία
αστικού ξεπεσμού και γυναικείας, μετά
τα σαράντα, υστερίας. Αρκετά ακαδημαϊκός
Ο Στίβεν
Σόντερμπεργκ στο Behind
the Candelabra
ευτύχησε να έχει ένα πολύ καλό Μάικλ
Ντάγκλας ως Λιμπεράτσε σε μια ερμηνεία
που θα παίξει στα βραβεία. Στιβαρό και
συγκινητικό το Grisgris
του Μαχάματ- Σαλέ Χαρούν επιβεβαιώνει
ότι αποτελεί έναν από τους σπουδαίους
δημιουργούς όχι μόνο της Αφρικής αλλά
του παγκόσμιου σινεμά. Η ιστορία του
Γκριγκρί ενός νεαρού χορευτή με παράλυτο
το αριστερό πόδι που θα κάνει το παν για
να σώσει τον άρρωστο πατέρα του και τη
γυναίκα που ερωτεύεται μπορεί να μοιάζει
κλισέ αλλά είναι τόσο βαθιά ανθρώπινη
που δύσκολα μπορείς να αντισταθείς και
επιφυλάσσει και ένα εκπληκτικό φινάλε
ύμνο στην ανθρώπινη αλληλεγγύη. Αφήσαμε
για το τέλος το τρίωρο Κασσαβετικό έπος
La Vie
d’ Adele
του Αμπντελατίφ Κεσίς με τις Λέα Σεϊντού
και Αντέλ Εξαρχόπουλος να δίνουν αληθινά
ρεσιτάλ ερμηνείας στο χρονικό μιας
αδιέξοδης θυελλώδους σχέσης σε μια
καθαρά βιωματική ταινία σπάνιας
αμεσότητας που βάζει και αυτή υποψηφιότητα
για τα μεγάλα βραβεία του Φεστιβάλ.
Διαβάστε και την προηγούμενη ανταπόκριση του Λευτέρη Αδαμίδη εδώ
