γράφει η Κωνσταντία Κόκκορα
Αν το 2023 έπρεπε ένεκα κάποιου απολογισμού να συνοψιστεί σε μία φράση, αυτή θα ήταν του Χειμωνά. Δεν είχε κανέναν άλλο παρά μόνον την τέχνη. Και μένοντας πιστή στην προσφιλή μου συνήθεια, την αρχή να την γράφω πάντα στο τέλος (χωροχρονικό), έτσι και εδώ, έτσι και τώρα, ανοίγω με μία πρόταση που έκλινα όλη μου την χρονιά. Χρειάζομαι κάτι να με μεγαλώσει.
Και το βρήκα ή με βρήκε. Και του το αφιερώνω.
Στους Δασκάλους μου,
Φέτος έμαθα τι θα πει αυτή η χίμαιρα, που στον κόσμο χύνεται πολύ μελάνι και αίμα. Αλλά και το δυστυχές επακόλουθο «Ο θάνατός σου, η ζωή μου». Παρόλα αυτά κάτι ήξεραν οι αρχαίοι που ταύτισαν τον έρωτα με μωρό παιδί. Το γεννάς, το μεγαλώνεις για λίγο καιρό (σημειωτέον το λίγο) και μετά το θυσιάζεις με τα ίδια σου τα χέρια για να σωθείς. Έχεις δει ποτέ μάνα να θυσιάζει το παιδί της; Διπλός ο δικός της πόνος. Ορυμαγδός. Παθαίνει όμως έναν θάνατο λευκό. Μέχρι και οι ανάσες της, οι τελευταίες, μυρίζουν αγάπη. Γι΄αυτό λοιπόν, κάτι ήξεραν και οι αρχαίοι που λάτρευαν τα αγάλματα, όπως δίδασκε ο Χριστιανόπουλος και συνοψίζει ο Άσιμος με ένα «Αγαπάω και Αδιαφορώ».
Φέτος γνώρισα και αυτό που λένε κενό. Ακόμη και στον κορεσμό. Γιατί στο σκοτάδι έψαχνα φως και στο φως ε(αυτόν). Υποκείμενον αρχικώς ερωτικό και εκ των υστέρων θεϊκό. Μετέπειτα, όμως, έμαθα πως όποιος πιστεύει στο θεό, έχει μέσα του ένα νεκρό θεό. Όποιος δεν πιστεύει στο θεό, έχει μέσα του ένα νεκρό άνθρωπο. Και κάπου εκεί, ο θεός που θανάτωσα εγώ, έφερε όνομα δικαιοσύνης και άρχισα να ψάχνω τον Άλλον, τον αληθινό για να κρατήσω ζωντανό τον άνθρωπο. Έτσι, όποιος πιστεύει αλλά και δεν πιστεύει στο θεό, έχει μέσα του εν ζωή το νόμο της φύσης. Απλά, καταληπτά, και στα μέτρα του ανθρώπου, ζει το θαύμα του κόσμου.
Και αφού λοιπόν, δεν πίστεψα θεό, τον έψαξα στην τέχνη και στον άνθρωπο. Γιατί ο θεός φύση και θέση ανήκει στους ποιητές. Σε αυτούς που λέγονται αλλιώς και Δημιουργοί. Σε αυτούς που με μύησαν, εν καιρώ κενού ερέβους, σε κόσμους αλλοτινούς και αλλότριους. Σε αυτούς, που όταν ήμουν πλέον έτοιμη, με ξεχώρισαν στους δασκάλους που με διάλεξαν, για τους οποίους είχα μαρτυρικά αναφωνήσει και το ένδοξο «Χρειάζομαι κάποιον να με μεγαλώσει». Αλλα δεν μου προοοικονόμισε κανείς πως το ταξίδι της γνώσης είναι μελέτη διαρκούς θανάτου και αέναης εξύψωσης.
Επωδός:
Δάσκαλε, πονάει η γνώση.
Πως γίνεται μέσα σε τόση ομορφιά να χωράει τόσος πόνος;
Τέχνη .
Γιατί να μάθω, αφού θα πεθάνω;
Θα πεθάνω;
Δάσκαλε, την διψάω την αλήθεια.
Εγώ την διψάω και αυτή με πονάει.
Μα δεν γίνεται αλλιως.
Αυτός είναι ο προορισμός.
Αυτόφωτος και πραγματικός.
Πότε έφτασα την μάθηση στον Θάνατο;
.
[Χάθηκα. Δεν ξέρω.
Και χάθηκα και με βρήκα(ν).
Αλλά κυρίως, ακόμη δεν ξέρω.
Αλλά κυρίως, πλέον ελπί(ζω)]
