Έξι φανατικοί βιβλιόφιλοι διάβασαν και μας προτείνουν δεκαεπτά βιβλία διαφόρων ειδών, επιβεβαιώνοντας τον κανόνα του προσωπικού χαρακτήρα της ανάγνωσης.
Βιβλία συγκινητικά, βιβλία τρόμου, αστυνομικά, διαχρονικά, σύγχρονα ή επίκαιρα έρχονται (ξανά) και μας αποτείνονται σε μια περίοδο που οι περισσότεροι δημιουργούμε νέες λίστες από βιβλία που θα μας συντροφεύσουν το καλοκαίρι.
Τους ευχαριστούμε πολύ για την τιμή που μας έκαναν να μοιραστούν μαζί μας τα δικά τους λογοτεχνικά, φιλοσοφικά και ιστορικά αναγνώσματα.
Ο Δάνης Κουμασίδης (δρ. φιλοσοφίας και συγγραφέας. Μόλις κυκλοφόρησε η νουβέλα του «Δώδεκα Γραμματόσημα στον Τοίχο» από τις εκδόσεις «Κέδρος») προτείνει:
Catherine Mavrikakis, «Ο ουρανός του Μπέι Σίτι» (Εστία)
Παράξενο βιβλίο, εμμονικό. Αποκτά έτσι μια γοητεία αλλόκοτη. Και –σίγουρα- εξαντλεί τους τρόπους με τους οποίους μπορεί να περιγραφεί ένας ουρανός.
Θανάσης Μαρκόπουλος, «Χαμηλά ποτάμια» (Μελάνι)
Επειδή η ποίηση μπορεί να σε συνταράξει με λίγες μόνο λέξεις (δείτε το ποίημα αναλογίες).
Alan Sokal, «Υπερβαίνοντας τα όρια» (Τοποβόρος)
Η πιο διάσημη αντιμαχία σχετικά με την επιστήμη, το μεταμοντέρνο και (ίσως) τη φιλοσοφία των τελευταίων σαράντα ετών.
Χρήστος Θεοφιλάτος, «Παρατηρήσεις ενός κυνηγού σε επικίνδυνο έδαφος» (Κέδρος)
Από τους λίγους Έλληνες που έχουν κατορθώσει να κατακτήσουν ένα προσωπικό στυλ που συναπαρτίζεται από την αστική κουλτούρα και τον ημι-κυνισμό, πολύ κοντά σε εκείνο των Αμερικάνων.
***
Η Ελένη Ιβάσινα (απόφοιτη του Τμήματος Δημοσιογραφίας και Μ.Μ.Ε.) προτείνει:
Yehuda Koren, Eilat Negev, «Οι 7 Νάνοι του Άουσβιτς» (Πηγή)
Ένα βιβλίο βιογραφικό, ιστορικό αλλά και κοινωνικό, μέσα από τις σελίδες του οποίου ξετυλίγεται η ζωή της οικογένειας Όβιτς (της μεγαλύτερης καταγεγραμμένης οικογένειας νάνων), η οποία έζησε την φρικαλεότητα του Άουσβιτς και κατάφερε να επιβιώσει του Ολοκαυτώματος – και όχι μόνο.
Χάινριχ Μπελ, «Ομαδικό Πορτρέτο με μία κυρία» (Πόλις)
Μέσα από την ανασύνθεση του παρελθόντος της κεντρικής ηρωίδας του βιβλίου, της Λένι, ο Μπελ δημιουργεί και παρουσιάζει με μοναδικό τρόπο, το πορτρέτο της προπολεμικής και μεταπολεμικής γερμανικής κοινωνίας, αλλά και ταυτόχρονα, όλης της Ευρώπης.
***
Η Ελισάβετ Μαϊκαντή (μεταπτυχιακή φοιτήτρια του τμήματος Φιλοσοφίας και Παιδαγωγικής στο Α.Π.Θ.) προτείνει:
Οδυσσέας Ελύτης, «Μαρία Νεφέλη», (Ίκαρος)
Το έργο Μαρία Νεφέλη αγγίζει το άτομο αλλά και το σύνολο, μιλά για ένα κόσμο νοθευμένο με ψεύτικα όνειρα και ψεύτικους ανθρώπους, για έναν κόσμο παρόμοιο με το δικό μας. Διαβάζοντας και μελετώντας τη Μαρία Νεφέλη, είδα τις δύο όψεις του ποιητή ως δύο όψεις του κόσμου, τον κόσμο της φθοράς μέσα από ένα καθρέφτη ονείρου, άστρων, ουρανού.
Επίμ. Γιώργος Ζωγραφίδης, «Επίκουρος Ηθική, Η θεραπεία της ψυχής», (Ζήτρος)
Μία περιπλάνηση στις πηγές της Επικούρειας φιλοσοφίας, μίας φιλοσοφίας που στόχο έχει την απαλλαγή της ψυχής από όσα τη βαραίνουν, την ελάφρυνση του ανθρώπου από το φόβο του θανάτου και του θείου.
Τζ. Σ. Λε Φανού, «Καρμίλα», (Γράμματα)
Μία ιστορία τρόμου πλήρης από γοτθικές εικόνες και περιγραφές. Η ιστορία μίας βρικόλακα που γράφεται για να αποτελέσει έμπνευση για κατοπινά αναλόγου τύπου έργα. Πρόκειται για ένα βιβλίο που θα κρατήσει ξύπνιο κάθε αναγνώστη, όχι από φόβο, αλλά από την αγωνία για την τελική έκβαση μιας ιστορίας που περιγράφεται ώστε να μεταφέρει τον αναγνώστη σε μία άλλη εποχή.
***
Η Καίτη Στεφανάκη (συγγραφέας) προτείνει:
Θα ξαναδιάβαζα το «Αλλάζει πουκάμισο το φίδι» του Κώστα Ακρίβου, (Μεταίχμιο). Σε οκτώ ταξίδια στην Ελλάδα και τον χρόνο ο συγγραφέας αναζητά εκείνη την Ελλάδα που αξίζει να αγαπά· αναζητά συγχρόνως και την έμπνευσή του. Ένα βιβλίο με στοχασμό, χιούμορ και συγκίνηση!
Θα είχα δίπλα μου τις δυο συλλογές διηγημάτων της Μαρίας Κουγιουμτζή, «Άγριο βελούδο» και «Γιατί κάνει τόσο κρύο στο δωμάτιό σου;» (Καστανιώτης) για να απολαμβάνω σε κάθε άνοιγμα των σελίδων συνταρακτικές ιστορίες έρωτα, τρέλας κι εκδίκησης σε μια γλώσσα ρεαλισμού και ποίησης μαζί. Μια δυνατή σύγχρονη γραφή, αντάξια των καλύτερων του είδους!
Ωστόσο το βιβλίο που ξεκίνησα να διαβάζω είναι το «Ζωή. Οδηγίες χρήσεως» του Ζωρζ Περέκ (σε μετάφραση Αχιλλέα Κυριακίδη, ύψιλον / βιβλία). Μια ατέλειωτη διαδοχή ιστοριών, γραμμένων με ευρηματικότητα, χιούμορ και μελαγχολία.
Χαίρομαι την αργή ανάγνωση, χαίρομαι να διαβάζω τέτοια λογοτεχνία!
***
Η Μαρία Γεωργιάδου (δεινή βιβλιοφάγος και μεταπτυχιακή φοιτήτρια Φιλολογίας)
Αργύρης Χιόνης, «Το οριζόντιο ύψος και άλλες αφύσικες ιστορίες» (Κίχλη)
Μία έκδοση κομψοτέχνημα με δέκα παραμύθια για μικρούς και μεγάλους (κυρίως γι’ αυτούς) που ιδανικά διαβάζονται στην αιώρα κάτω από έναν πλάτανο ή στο κατάστρωμα του πλοίου.
Γιάννης Κωσταρής, «Το χωριό» (το Ροδακιό)
Ένα αληθινό έργο τέχνης βραβευμένο για το design του (άδετο, με μια χάρτινη θήκη η οποία αντικαθιστά το εξώφυλλο) που περιλαμβάνει φωτογραφίες και αφηγήσεις από το χωριό Καλαμωτή της Χίου, οι οποίες σου δημιουργούν την επιθυμία να τα παρατήσεις όλα και να γυρίσεις την Ελλάδα γνωρίζοντας τους ανθρώπους της και τις ιστορίες τους.
***
Η Λία Παπαθανασίου (ιστορικός τέχνης, θεατρολόγος, σκηνοθέτης) προτείνει:
Έλενα Φερράντε, «Η υπέροχη φίλη μου» (Πατάκης)
Πρώτο μέρος της τετραλογίας. Γραφή μεστή, σφικτή που ρέει και σε μαγνητίζει. Το επιλέγω φυσικά και εξαιτίας του ότι με συναρπάζουν οι συνέχειες.
Γιώργος Σκαμπαρδώνης, «Υπουργός της νύχτας» (Πατάκης)
Νιώθω πως για ακόμη μια φορά η γραφή του Σκαμπαρδωνη δε θα με απογοητεύσει. Άλλωστε, είναι πάντα γοητευτικό να διαβάζεις για ήρωες που ζουν στον τόπο σου.
Τζέσι Μπάρτον, «Το κουκλόσπιτο» (Πατάκης)
Και μόνο που πρόκειται για ένα ψυχολογικό θρίλερ φτάνει για να μπει στην καλοκαιρινή λίστα.
Οποιοδήποτε από τα σχεδόν 30 βιβλία του Αντρέα Καμιλέρι με πρωταγωνιστή τον επιθεωρητή Μονταλμπάνο. Καλοκαίρι χωρίς αστυνομικό γίνεται; Δε γίνεται!
