Τα τελευταία χρόνια η ποίηση της Κατερίνας Γώγου, κάνει αισθητή την παρουσία της στο ελληνικό ίντερνετ και μοιάζει να επηρεάζει πολύ νέο κόσμο. Μάλιστα, όχι μόνο αυτούς που ασπάζονται τα ίδια πολιτικά πιστεύω με την αυτόχειρα ποιήτρια των Εξαρχείων, αλλά και πολλούς που βρίσκουν απλά ένα κομμάτι του εαυτού τους σε κάποιον από τους στίχους της.
Οι ποιητικές συλλογές που κυκλοφόρησε η Κατερίνα Γώγου ήταν συνολικά επτά ( μαζί με το Με λένε Οδύσσεια που κυκλοφόρησε μετά από το θάνατό της). Στο διαδίκτυο θα βρεις πολλά από τα ποιήματά της που έκαναν περισσότερη αίσθηση και ταυτίστηκε ο κόσμος.
Σε αυτό το κείμενο, λοιπόν, θα δούμε 10 ποιήματα της Γώγου, τα οποία δεν είναι τόσο δημοφιλή στα στιχάκια που αναρτούνται στο Facebook …
Και ήρθανε και λειώσανε
τα νύχια του αετού από τη μοναξιά.
Και το ράμφος του μονάχος του γύρισε
μονάχος να πεθάνει.
***
Καλημέρα, γιατρέ μου.
Μη.
Μη σηκώνεστε. Άλλωστε δεν έχω τίποτα σοβαρό.
Τα γνωστά.
Γράψτε βάλιουμ μαντράξ στεντόν τριπτιζόλ -ξέρετε τώρα εσείς-
Κάντε με κοινωνικό πρόσωπο
βολέψτε με τέλος πάντων με τους ομοίους σας
περάστε με στους χαφιέδες σας
πηδήξτε με αν θέτε
ωραίες οι γκραβούρες στους τοίχους σας.
Τσάκω τώρα στα σβέλτα το χιλιάρικο
και φέρ’ τη συνταγή
γιατί τέρμα η υπομονή μου, παλιόπουστε
κι όπου να ‘ναι θα εκραγεί.
Μη. Μη σηκώνεστε, γιατρέ μου. Δεν είναι σοβαρό.
Ευχαριστώ.
Καλημέρα σας.
***
Ώρε φιλάρα!
στο τηλέφωνο δεν λέγονται …
Άμα κατέβεις από δω
θα σου δείξω κάτι μεγάλα φτερά που μου φυτρώσανε
θα σου δείξω
πόσο ανάλαφρα πέταγα
πηγαίνοντας στην απαγορευμένη συγκέντρωση
γιατί σφύριζε στο χέρι μου
μια βαριά αλυσίδα.
***
Βάραγαν στο ψαχνό.
-Στον αέρα ρίχνουν είπαν αυτές.
Ύστερα γέμισε αίμα η λακκουβίτσα στη στάση.
-Πλαστικές είναι είπαν αυτές.
Ύστερα έπεσε κάτω.
-Λιποθύμησε είπαν αυτές.
Ύστερα έμενε ακίνητος
είχανε ξεκινήσει. Έμεινε ακίνητος
είχανε πάρει το τρόλεϊ φύγανε. Πάνε αυτές.
***
Αυτή κλαίει
θέλει να φύγει από δω
απ’την πνιγμένη λίμνη
η άγκυρα που της κάρφωσαν στο λαιμό
δεν την αφήνει να προχωρήσει.
***
Στη χώρα μου
πίσω από την γαλανή οροσειρά
όσοι είχαν γεννήσει παιδιά
φορούσανε παλτά λυκοτόμαρα μακριά
και τα μωρά τους
γύρω από τη φωτιά
με γνώσεις που μυούσαν στο Θάνατο
κοίμιζαν …
***
Αγαπημένε.
Μπήκε αθόρυβα ο χειμώνας.
Ξυπόλητος μη με τρομάξει ή για το αντίθετο.
Έβγαλε μπουμπούκια η μοναξιά.
Οι εφημερίδες εδώ βγαίνουνε συχνά.
Τα νέα μου γνωστά.
Συνεχίζω τον εγκλεισμό μου.
Με μια κάμα στην καρδιά.
Εδώ ή αλλού.
Ζωντανή ή σκοτωμένη.
Αγαπημένε.
Αθώε ένοχε.
Αστεριών το λαμπρό τρεμάμενο φως.
Βία αρμονία.
Αγαπημένε μου.
(21 Οκτωβρίου 1991, Αθήνα)
***
Αυτός εκεί
ο συγκεκριμένος άνθρωπος
είχε μια συγκεκριμένη ζωή
με συγκεκριμένες πράξεις.
Γι’ αυτό και
η συγκεκριμένη κοινωνία
για το συγκεκριμένο σκοπό
τον καταδίκασε
σ’ έναν αόριστο θάνατο.
***
Οι δρόμοι ανοιχτοί.
Οι ταβέρνες φίσκα.
Σήμερα το θέλει η μέρα
μπακαλιάρο σκορδαλιά.
Κιάλια κρεμασμένα
σημαιάκια λιγδιασμένα.
Βαράει κι ο ήλιος
κι η σκορδαλιά.
Μια σκατόμυγα στο μάτι του παιδιού
μετά την παρέλαση. 25 Μαρτίου ’77.
***
Τώρα είναι ήσυχα …
Η θάλασσα λείπει μακριά
και τα κοράκια δεν τρώνε
σάπια συκώτια απ’ το ουίσκι.
Μπορούμε να κοιμόμαστε ήσυχοι.
Το κόμμα διασπάστηκε στα χίλια
και ο Μπερλίνγκουερ
έπλεξε με το βελονάκι κουβέρτα
να κουκουλώσουμε τις ταξικές ανησυχίες μας.
Η τάξη που θα ‘φερνε την αλλαγή αποκοιμήθηκε.
Μπορούμε κι εμείς να παίξουμε την ηγεσία.
Κοιμήσου … τώρα είναι ήσυχα. Η εποχή μας.
Νάνι φαΐ και πήδημα.
Οι τραμπούκοι προσεύχονται στο μαξιλάρι μας
κι οι δολοφόνοι δουλεύουν για μας.
