Πλατεία Εμπορίου, η αθέατη πλατεία στα στενά της πόλης
Κείμενο: Mαρία Καρασπύρου/ Φωτογραφίες: Ιωάννα Καραφυλλίδου
Η πλατεία εμπορίου είναι ένα από τα πολλά παλιά μέρη της Θεσσαλονίκης που πλέον έχουν γίνει στέκια για νυχτοπούλια. Στενά σοκάκια που φιλοξενούν μερικά από τα πιο ιστορικά και αισθητικά μαγαζιά της πόλης και διατηρητέα κτίρια που σε ταξιδεύουν σε μία άλλη εποχή και σε συνδυασμό με τις εκμοντερνισμένες πινελιές νεωτερισμού, η πλατεία θυμίζει σταυροδρόμι δύο τελείως διαφορετικών εποχών όπου ενώνονται αρμονικά και μοναδικά σε αυτήν την πλατεία.
Η Πλατεία Εμπορίου δεν είναι μια συνηθισμένη πλατεία με συνηθισμένα καφέ, αλλά έχει μία ξεχωριστή και λίγο διαφορετική ιστορία που την κάνει ένα πραγματικό διαμάντι.
Η πλατεία στις αρχές του προηγούμενου αιώνα λειτουργούσε ως οικονομικό-εμπορικό κέντρο καθώς και σε αυτήν υπήρχαν υποκαταστήματα μεγάλων τραπεζών, οικονομικών κεφαλαίων και ας μην ξεχνάμε το χρηματιστήριο της πόλης, ένα διατηρητέο κτίριο νεοκλασικού χαρακτήρα, μια στοά του σήμερα.
Η Θεσσαλονίκη εκείνη την εποχή ήταν εμπορικό σταυροδρόμι μεταξύ της Βαλκανικής χερσονήσου και της Μεσογείου χάρη στο λιμανι της. Από την πολυπολιτισμική και ακμάζουσα αυτή πόλη δεν θα μπορούσε να απουσιάζει η υψηλής αρχιτεκτονικής Καθολική Εκκλησία στην οδό Φράγκων που αποτελούσε το κέντρο της ευρωπαϊκής γαλλικής συνοικίας και κτίστηκε στα τέλη του 19ου αιώνα.
Τι πολύχρωμο νέον δώρο ήταν το Cheviceria (Kατούνη 28) για το σημείο – ένας μικρόκοσμος που μοιάζει βγαλμένος από την καρδιά του Τόκιο, με τις ρίζες του να βυθίζονται στη Λατινική Αμερική. 
Στην άλλη γωνίτσα, το Takadum που είναι εκεί από το 1999 πάνω στην Αγίου Μηνά με τις πολύχρωμες καρεκλίτσες του απλωμένες ομοιόμορφα στο πέτρινο πεζούλι του γωνιακού αυτού εστιατορίου, σκηνικό που θυμίζει ελληνικό νησί ή την Ακαδημία Art Restaurant επίσης στην αγίου Μηνά, επιπλωμένο να θυμίζει μία μακρινή ονειρεμένη εποχή, διακοσμημένο με σπάνια σύμφωνα και με τους ιδιοκτήτες έργα τέχνης κορυφαίων Ελλήνων καλλιτεχνών.
Φωτο Αρχείου
Εκεί και το Ύψιλον, (με έναν ονειρεμένο πρώτο όροφο, που πολλοί σίγουρα ζήτησαν να τον κάνουν σπίτι τους) ένα από τα μπαρ που το ονομα του ακούγεται περισσότερο κι από το όνομα της πλατείας με φανατικό κοινό, ντόπιους και τουρίστες.
Λίγο πιο πέρα το Αρωματοπωλείο, που έχει πάντα ουρά ως την άλλη γωνία τα Σαββατα. Ένα μαγαζί που βρίσκεται εκεί, από το 1958.
Φωτό Αρχείου
Τα ονειρεμένα, λαχταριστά επιδόρπια του ζαχαροπλαστείου Ορφέας παραδοσιακά γλυκά στην οδό Κατούνη είναι αυτό που λέμε ελληνικό σπιτικό γλυκό! Σύμφωνα και με τους ίδιους τα γλυκά τους φτιάχνονται με παραδοσιακές συνταγές ενώ η επιχείρηση έχει ρίζες από ένα χωριό στη Κοζάνη.
Λίγο πιο πάνω όμορφα κορίτσια και αγόρια μαζεύονται στο Beetroot Cafe στην Συγγρού, ένα καφέ και γκαλερί που ιδρύθηκε από την ομάδα του σχεδιαστικού οίκου Beetroot.
Στεγασμένο σε ένα κτίριο που χρονολογείται από τις αρχές του περασμένου αιώνα με έντονο μίνιμαλ στυλ με στοιχεία νεοκλασικισμού, στο καφέ υπάρχει εκθεσιακός χώρος που παρουσιάζει αντικείμενα που έχει δημιουργήσει η ομάδα Beetroot.
Υπάρχει πιο ιδιαίτερο εστιατόριο από τον Φανό (Αγίου Μηνά 8); Σίγουρα όχι. Ένα εστιατόριο που θυμίζει παριζιάνικο μπιστρό με ελληνικό ομως φαγητό. Εκεί θα δεις απίστευτα ενδιαφέρουσες φυσιογνωμίες.
Ενα από τα σύμβολα της πλατείας Εμπορίου αποτελεί και το κατάστημα μπαχαρικών- βοτάνων του Κωνσταντινουπολίτη κύριου Θ. Αβράμογλου. Το μαγαζί γράφει ιστορία 50 χρόνια τώρα, συγκεκριμένα από το 1972. Ο κύριος Αβράμογλου μας είπε χαρακτηριστικά “επέλεξα τη συγκεκριμένη περιοχή για να ανοίξω το κατάστημά μου και να μοιραστώ με τον κόσμο τη μεγάλη μου αγάπη για τα ανατολίτικα μπαχαρικά” όπως είπε χαρακτηριστικά και ο ίδιος.
Δυο γωνιές παραπάνω, το μαγαζάκι της οικογένειας Νουλίκα (Ιωνος Δραγουμη 23) με μαλλιά και νήματα πλεξίματος. Είναι μάλιστα το παλαιότερο εξειδικευμένο μαγαζάκι με είδη χειροπλεκτικής στην πόλη!Την επιχείρηση ανέλαβαν οι μαθητευόμενες της οικογένειας μετά την απόφαση των Νουλίκα να κλείσουν οριστικά το κατάστημα. “Στην ανόρθωση της επιχείρησης μας οδήγησε η αγάπη για το πλέξιμο ενώ ελπίζουμε για την επιβίωση της …”
