Από: Renegades of Youth • Προτάσεις Ταινιών
Τίποτα δε κερδίζει τη θέαση μιας ταινίας στο σινεμά. Αυτό το αναφέρω για να βγάλουμε τον κλασικό ελέφαντα στο δωμάτιο όταν η κουβέντα περιστρέφεται γύρω από τη βελτιστοποίηση της εμπειρίας αυτής. Εντούτοις σήμερα θα μιλήσουμε για το Νέτφλιξ και την ολοένα αυξανόμενη ταινιοθήκη του που συχνά μας φέρνει όλους στον φαύλο κύκλο της άδοξης αναζήτησης για κάτι αξιόλογο, με αποτέλεσμα να κερδίζουν το “κλικ” μας τα ίδια, αγαπημένα μεν, πολυπαιγμένα δε, θεάματα. Θυμίζει κυνήγι χαμένου θησαυρού, αντί όμως για χρυσό, αναζητάς εκείνη την ταινία που θα χαραχτεί στο μυαλό σου και θα σηκώσει ενδεχομένως λίγη συζήτηση αργότερα ή περαιτέρω έρευνα στο διαδίκτυο. Σε αυτό το άρθρο εξετάζουμε πιο προσεκτικά όλα εκείνα που κρύβονται πίσω τους κράχτες της πλατφόρμας περιμένοντας να γίνουν κομμάτι της δικής σου watchlist.
All or Nothing (2002) – Μάικ Λι
Στο Όλα ή Τίποτα του Μάικ Λι μια οικογένεια της βρετανικής εργατικής τάξης στο Νότιο Λονδίνο βιωνει τη συνηθισμένη της ζωή παραδομένη στην ρουτίνα και τις δυσκολίες που συνοδεύουν την καθημερινότητα τους. Βασικά εργαλείο αφήγησης της ιστορίας του Φιλ και της Πένι αποτελεί η χαρακτηριστική νατουραλιστική προσέγγιση του Λι στην αποτύπωση των συναισθημάτων και των συγκρούσεων μέσα στις οικογενειακές σχέσεις. Ο Βρετανός μάστερ του ωμού ρεαλισμού επιλέγει να σταθεί στις ταξικές ανισορροπίες της κοινωνίας αλλά και την ίδια την βρετανική οικογένεια, έχοντας συμπαραστάτες φοβερές ερμηνείες από Τίμοθι Σπαλ και Λέσλι Κόρντεν επιτυγχάνοντας μια γνήσια ματιά, στη ζωή και την κοινωνική θέση των δύο βιοπαλαιστών.
Is that Black Enough For You? (2022) – Έλβις Μίτσελ
Ένα τεράστιο ντοκιμαντέρ για την σφραγίδα του πρώιμου μαύρου σινεμά, με αποκορύφωμα τις ταινίες κινηματογραφικής εκμετάλλευσης του ρατσισμού απέναντι στους μαύρους στα 70s. Πρόκειται για μια ενδιαφέρουσα ματιά στην ιστορία του μαύρου κινηματογράφου, με σχολιαστές όπως ο Samuel L. Jackson, ο Laurence Fishburne και η Whoopi Goldberg. Κάποιος με το σεβαστό υπόβαθρο και την ιστορία του Μίτσελ θα περίμενε κανείς ότι θα ήταν σε θέση να συνδέσει τα στοιχεία της εκπροσώπησης των μαύρων στον αμερικανικό κινηματογράφο με αυτή την δεξιοτεχνία και ευφυΐα. Το ότι το κάνει με τόσο κατανοητό τρόπο είναι προς τιμήν του, όπως και η ελκυστική και διασκεδαστική αφήγηση και τα σχόλιά του. Δεν θα ήταν κακό να ακολουθήσει μια πιο διανοητική προσέγγιση, αλλά η προσβασιμότητα του είναι αυτό που το κάνει τόσο ουσιαστικό. Πολύ ωραία δομημένο χωρίς υπερβολική χρήση ομιλητών όπως τα προαναφερθέντα άτομα, ενώ ύπουλα προσπαθεί να προσθέσει ακόμα περισσότερα πιθανά κρυφά διαμάντια στις απανταχού σινε-λίστες. Το οποίο είναι και ένα από τα βασικά του points τελικά. Ονειρικό.
Reprise (2006) – Γιόαχιμ Τρίερ
Η πρώτη ταινία της “Τριλογίας του Όσλο” του Γιόαχιμ Τρίερ (οι άλλες δύο είναι το “Όσλο, 31 Αυγούστου” και το πιο πρόσφατο “Το Χειρότερο Άτομο στον Κόσμο”) μιλάει κυρίως για την εμμονή και τη φιλοδοξία, αλλά και για τον ενθουσιασμό, την προσδοκία και την απόλαυση της νεότητας (όπως και οι άλλες δύο ταινίες). Στο Reprise, παρακολουθούμε τον Φίλιπ, έναν επίδοξο συγγραφέα που, μαζί με τον φίλο του Έρικ, έχουν εμμονή με το να εκδώσουν το έργο τους και να γίνουν οι επόμενοι μεγάλοι μυθιστοριογράφοι της Νορβηγίας. Η ταινία είναι το ντεμπούτο του Γιόαχιμ Τρίερ, και αντλεί μεγάλη έμπνευση από τον Τρυφό και τον Γκοντάρ, στην αφήγηση και το ιδιόρρυθμο μοντάζ(το γράφω με τις καλύτερες δυνατές προθέσεις αυτό), και παρόλο που μερικές φορές μοιάζει λίγο ασαφής, κατατάσσεται ψηλά στη φιλμογραφία ενός πολύ ξεχωριστού δημιουργού.
Lola (1981) – Ράινερ Βέρνερ Φασμπίντερ
Η Λόλα του Φασμπίντερ είναι ένα καλτ μελόδραμα με μπόλικη πολιτική σάτιρα. Βασίζεται χαλαρά και αρκετά πιο μοντέρνα στον “Γαλάζιο Άγγελο” του Γιόζεφ φον Στέρνμπεργκ που καταγγέλλει τη διαφθορά και την ηθική υποβάθμιση της μεταπολεμικής Γερμανίας. Τα πολύχρωμα, λαμπερά και φτιαχτά σκηνικά, η συμβολική χρήση του φωτισμού και των χρωμάτων και οι διασκεδαστικές ερμηνείες των Barbara Sukowa, Mario Adorf και Armin Mueller-Stahl αποτελούν τα stand-outs της ταινίας. Και ενώ συνολικά, η “Λόλα” έχει το “δηλητήριο” που περιμένεις από τον Φασμπίντερ, τελικά δεν είναι και η πιο εκλεπτυσμένη, συναρπαστική ή συναισθηματικά συγκινητική ταινία του. Παρόλα αυτά, αξίζει να ρίξετε μια ματιά -και μόνο η ύπαρξή της στην ταινιοθήκη του Νέτφλιξ την καθιστά απαραίτητη.
Tenebre (1982) – Dario Argento
Από πολλές απόψεις, το Τενέμπρε μοιάζει σαν μια πιο προσωπική δουλειά του Αρτζέντο σε σχέση με το Σασπιρια ή το Deep Red για παράδειγμα. Αποτελεί την επιστροφή του σκηνοθέτη στο giallo, το είδος ταινιών που ο ίδιος συνέβαλε τα μέγιστα να αποκτήσει δικό του κοινό (έπειτα από τους πειραματισμούς του στο horror με το Σασπίρια και το Ινφέρνο) και είναι το σημείο που ο σπουδαίος Ιταλός παρατηρεί την ψυχολογική «ζημιά» που ασκούν οι ταινίες του στο κοινό (αναζητήστε για τις απειλές θανάτου εναντίον του από stalker), παρά μέσα από τα μοτίβα ανατριχίλας και τρόμου. Το “Tenebre” εξερευνά αυτή την ιδέα, αλλά όπως είπα, μοιάζει πιο προσωπικό- ο Αρτζέντο χρησιμοποιεί αυτά τα γεγονότα -τον εμμονικό θαυμαστή και τους φόνους- για να σχηματίσει έναν διαφορετικό Τρόμο: τον Τρόμο ως πηγή του απρόβλεπτου.
Πρόκειται για ένα συναρπαστικό, εξαντλητικό και χαρακτηριστικό φιλμ που μόνο ο Αρτζέντο ξέρει να δημιουργεί και είναι μια από τις πιο άβολες ταινίες που έχω δει ποτέ.
Family Life (1971) – Ken Loach
Η τραγική ιστορία της κατάπτωσης μιας νεαρής γυναίκας με εμφανή σημάδια ψυχικής πάθησης και η συνακόλουθη συναισθηματική αναστάτωση που βιώνει η ίδια μέσα στην ανυπόφορη οικογένειά της παρουσιάζονται στο Family Life του Ken Loach, remake ενός τηλεοπτικού play για το BBC που είχε γράψει ο ίδιος μερικά χρόνια νωρίτερα. Εκτός από τη διερεύνηση θεματικών που αφορούν το φύλο, την εξουσία και τις ελλείψεις του συστήματος ψυχιατρικής περίθαλψης, η ταινία με ντοκιμαντερίστικο στυλ αποτυπώνει την καταθλιπτική φύση της εργατικής τάξης στην Αγγλία του 1970. Η ειλικρινής και ωμή προσέγγιση της ταινίας για τη μεταφορά του θέματος είναι χαρακτηριστική του σινεμά του Loach, ο οποίος συχνά υιοθετεί μια επιθετική και αμετανόητη στάση όταν ασχολείται με κοινωνικές ανησυχίες. Η Οικογενειακή Ζωή, 52 ετών πια, είναι ωστόσο δυστυχώς πολιτισμικά επίκαιρη σήμερα, καθώς η θεραπεία της ψυχικής υγείας εξακολουθεί να αποτελεί ένα έντονα αμφισβητούμενο ζήτημα στη σύγχρονη κουλτούρα.
Inside Man (2006) – Σπάικ Λι
Η πιο «Χόλιγουντ» ταινία του σπουδαίου Σπάικ Λι που δυστυχώς χάνει λίγο από το ωμό, προφητικό και αμφιλεγόμενο στυλ του καθώς Χολιγουντ αυτόματα σημαίνει καλλιτεχνικοί περιορισμοί. Παρόλα αυτά όσο και αν απλώς ξύνει την επιφάνεια σε θέματα όπως το μετατραυματικό σύμπαν των ΗΠΑ της 9/11, ο ρατσισμός και η πολιτικοοικονομική διαφθορά, το Inside Man παραμένει μια καλογυρισμένη heist-genre φιλμ. Και αν η βιομηχανία δεν έπασχε από δειλία, θα άφηνε να γίνει πραγματικότητα ένα αληθινό Spike Lee Holywood joint. Εντούτοις αξίζει στο έπακρο η θέαση του.
Death Proof (2007) – Κουέντιν Ταραντίνο
Μπορούμε να πούμε με σιγουριά ότι το “Death Proof”, η 5η μεγάλου μήκους ταινία του Ταραντίνο, δεν έχει την παραμυθένια κληρονομιά των υπολοίπων δημιουργιών: συχνά θεωρείται η χειρότερη ταινία του και μάλιστα ο ίδιος έχει δηλώσει ότι κάτι τέτοιο ισχύει. Έτσι, ήδη η κρίση του καθενός για το τι θα μπορούσε να είναι το “Death Proof” είναι θολωμένη από αρνητισμό. Και με την πρώτη προβολή πέφτεις στην παγίδα, όπως εγώ, χωρίς όμως να μπορείς να καταλάβεις γιατί ακριβώς το μίσησες. Αφήστε τον Ταραντίνο να κάνει μια από τις μεγαλύτερες φεμινιστικές ταινίες του 21ου αιώνα. Δεν έχει υπάρξει άλλο καστ γεμάτο γυναίκες (πλην του Ράσελ) που να αναδεικνύει τέλεια τη γυναικεία ενδυνάμωση. Κουβαλούν όπλα, κατανοούν την ανεξαρτησία τους και την ομορφιά τους. Δεν δέχονται το όχι ως απάντηση. Η αρχή και το φινάλε γεμίζουν με πόδια. Η αρχή αντιπροσωπεύει το τον θαυμασμό, την αγάπη και την αποπλάνηση που γεννά το σινεμά για τον Ταραντίνο. Το τέλος, την αγάπη του για τη βία και το θέαμα: δύο διαφορετικά πόδια, δύο διαφορετικές αντιλήψεις, δύο διαφορετικά νοήματα, ένα μεγάλο ερωτικό γράμμα. Μια σπουδαία ταινία.
The Fundamentals of Caring (2016) – Rob Burnett
Τι έχουμε στο Fundamentals of Caring? Ένα ιδιαίτερο indie road movie με έναν νεαρό που πάσχει από μυϊκή δυστροφία, μια κοπέλα γεμάτη δίψα για τον κόσμο και έναν συναισθηματικα διαλυμένο 40αρη τύπο. Ακουγεται σαν να είναι γεμάτο συναισθηματικα κλισέ και είναι όντως αλλά αυτό δε πρέπει αποθαρρύνει τον θεατή καθώς αυτό που επίσης έχουμε στην ταινία είναι ενας Paul Rudd που αποδεικνύει πως το δράμα ίσως του ταιριάζει καλύτερα τελικά και μια Σελενα Γκόμεζ στην αρχή της «αποτάξου την Disney» εποχής της, κάτι που συνεχώς εξελίσσει την ηθοποιό σε μια ολόδικη της ταυτότητα. Από εκεί και έπειτα όλα λειτουργούν μαεστρικά προς τη μελοδραματική φύση της ταινιας που διασκεδάζει και συγκινεί κυρίως τα άτομα που βρίσκονται σε διάθεση χαλαρού movie night χωρίς αυτό να αποθαρρύνει και τους πιο φιλοσοφημένους της παρέας να το απολαύσουν.
Joy (2018) – Sudabeh Mortezai
Το “Joy” είναι μια συγκινητική ταινία για μια Νιγηριανή εργάτρια του σεξ στη Βιέννη και τον αγώνα της να συντηρήσει την οικογένειά της πίσω στην πατρίδα. Πραγματεύεται την εκμετάλλευση, την εμπορία ανθρώπων και την αλληλεπίδραση της φυλής και του φύλου στην βιομηχανία του σεξ. Με έξοχη αισθητική έντονων χρωμάτων και εντυπωσιακής φωτογραφίας το Joy έχει δημιουργήσει μια απρόσμενη πολιτισμική σφραγίδα που δε μπορεί να τονιστεί αρκετά μέχρι να το δεις με τα μάτια σου, στρέφοντας την κουβέντα στη μετανάστευση και τον προβολέα σε μια ομάδα γυναικών που στερείται βασικά δικαιώματα και συχνά μοιάζει αόρατη. Το κινηματογραφικό ύφος της Σουντάμπε Μορτεζάι είναι αμετανόητο και τολμηρό, με έμφαση στην αφήγηση ιστοριών που συχνά διαφεύγουν από τα συμβατικά μέσα ενημέρωσης (όπως το ποιοι είναι οι αληθινοί διακινητές ανθρώπων)κάνοντας το “Joy” απαραίτητο για όποιον ενδιαφέρεται να εμβαθύνει στην πολυπλοκότητα του φύλου, του ρατσισμού και της δυναμικής της εξουσίας στη σύγχρονη κοινωνία.
