Το Φεστιβάλ ταινιών μικρού μήκους της Δράμας βρίσκεται στην κορύφωση του φανερώνοντας και φέτος ένα πλούσιο πρόγραμμα τόσο στο ελληνικό όσο και στο διεθνές κομμάτι του παρουσιάζοντας πάνω από 130 ταινίες. Ο Ανδρέας Σιαδήμας και η Νάνσυ Σπετσιώτη, δύο νέοι σκηνοθέτες, που συμμετέχουν στο ελληνικό διαγωνιστικό πρόγραμμα μιλούν στον “Εξώστη” για τη φετινή συμμετοχή τους, τη μικρού μήκους ταινία και για τον ελληνικό κινηματογράφο γενικότερα.
Το Φεστιβάλ ταινιών μικρού μήκους της Δράμας βρίσκεται στην κορύφωση του φανερώνοντας και φέτος ένα πλούσιο πρόγραμμα τόσο στο ελληνικό όσο και στο διεθνές κομμάτι του παρουσιάζοντας πάνω από 130 ταινίες. Ο Ανδρέας Σιαδήμας και η Νάνσυ Σπετσιώτη, δύο νέοι σκηνοθέτες, που συμμετέχουν στο ελληνικό διαγωνιστικό πρόγραμμα μιλούν στον “Εξώστη” για τη φετινή συμμετοχή τους, τη μικρού μήκους ταινία και για τον ελληνικό κινηματογράφο γενικότερα.
Η συζήτηση μας ξεκινάει από το ίδιο το Φεστιβάλ και κατά πόσο βοηθάει τις ταινίες να έρθουν σε επαφή με το κοινό. Και οι δύο σκηνοθέτες συμφωνούν πως Φεστιβάλ όπως αυτό της Δράμας αποτελεί σχεδόν τον αποκλειστικό δρόμο για την επικοινωνία με τον θεατή. “Μέχρι πρότινος βέβαια υπήρχε και η διανομή των ταινιών μικρού μήκους, μπροστά από ελληνικές μεγάλου μήκους ταινίες. Κάτι που ο νέος νόμος για τον κινηματογράφο κακώς δεν το προβλέπει αφού η διανομή, πέρα από ένα ευρύτερο κοινό που προσφέρει ως κίνητρο για τη μικρού μήκους, αποδίδει και κάποια χρήματα μέσω της επιστροφής φόρου.” συμπληρώνει η Νάνσυ Σπετσιώτη η οποία φέτος συμμετέχει στο Φεστιβάλ Δράμας με την ταινία “Τζαφάρ”. Τι ακριβώς συμβολίζει ο Τζαφάρ? “Ο Τζαφάρ δεν συμβολίζει. Είναι ο μετανάστης που ήρθε για λίγο καλύτερες μέρες στην Ελλάδα. Είναι απ’ αυτούς τους μετανάστες που ντρέπονται να σε κοιτάξουν στα μάτια… Κι όμως μπαίνει κι αυτός μέσα στο «μύλο» που αλέθει τους μετανάστες και τους φόβους μας. Κι έτσι κάνουμε μακριά. Ο «Τζαφάρ» είναι ένα μικρό αντιρατσιστικό σχόλιο. Μια ταινία για τη διαφορετικότητα και το χώρο που της δίνουμε στην καθημερινότητά μας. Το άλλο πρόσωπο του ξένου από μας που δεν προσμένουμε”.
Αν ο “Τζαφάρ” μιλάει κυρίως για το σήμερα, τα “Κινητά Στοιχεία” του Αντρέα Σιαδήμα, που συμμετέχουν επίσης στο φετινό πρόγραμμα του Φεστιβάλ μας γυρίζουν στο 1980 όταν το Υπουργείο Παιδείας αποφάσισε να καταργήσει το πολυτονικό σύστημα. Ο Α. Σιαδήμας λέει σχετικα με το θέμα της ταινίας του : “ Ένας τρόπος για να γνωρίσεις τον πολιτισμό μιας χώρας είναι η γλώσσα του. Προσωπικά πιστεύω πως η πρόσβαση σε έναν πολιτισμό πρέπει να είναι ανοιχτή, χωρίς τεχνικές δυσκολίες. Ως μαθητής τότε χάρηκα για την κατάργηση του πολυτονικού συστήματος γραφής γιατί θα είχα λιγότερους κανόνες να θυμάμαι. Αργότερα όμως κατάλαβα την απώλεια. Με την κατάργηση του πολυτονικού δε χάθηκαν μόνο αξίες που προσδιορίζουν τον πλούτο και το εννοιολογικό εύρος της ελληνικής γλώσσας. Όταν φτωχαίνει η γλώσσα φτωχαίνουν οι σκέψεις και οι αξίες. Αυτά που χάσαμε στο δρόμο της ευκολίας και του νεοπλουτισμού ευθύνονται κατά πολύ για τη σημερινή μας κατάσταση”.
Πόσο εύκολο όμως είναι να κάνεις κινηματογράφο στην Ελλάδα του 2011? Ο Α. Σιαδήμας επισημαίνει το δύσκολο οικονομικό περιβάλλον που ζούμε όλοι: “Με τον πολιτισμό ως μια μόνο από τις αξίες – θύματα της κρίσης, αν θες να παραμείνεις ενεργός θα πρέπει να επαναπροσδιορίσεις, να κόψεις, να βρεις εναλλακτικούς τρόπους. Κάποιες φορές αυτό γίνεται, κάποιες όχι. Και δεν είναι μόνο το θέμα των κρατικών επιχορηγήσεων. Είναι ελάχιστες εως και μηδαμινές οι χορηγείες και η βοήθεια από ιδιώτες. Πρωταρχικής σημασίας η αλληλεγγύη και η ευελιξία αλλά ο κινηματογράφος κοστίζει και – κακά τα ψέματα – η ολοκλήρωση μιας παραγωγής απαιτεί χρονο και χρήμα. Και για τα μακροπρόθεσμα σχέδια η δυσκολία έγκειται στο τόσο αβέβαιο οικονομικό-κοινωνικό περιβάλλον της Ελλάδας του μνημονίου και του μεσοπρόθεσμου, που σε αναγκάζει να κοιτάς το πιάτο σου βραχυπρόθεσμα…” Η Ν. Σπετσιώτη συμπληρώνει σε πιο προσωπικό τόνο: “Το να κάνεις κινηματογράφο εν έτη 2011 είναι ίσως το πιο δύσκολο πράγμα που γίνεται όμως ευκολότερο ανάλογα με την πίστη που έχεις να κάνεις την ταινία. Το μεγάλο «θέλω» δεν μπορεί να το σταματήσει κανείς. Απλά ο κόπος για να φτάσεις στο τελικό αποτέλεσμα είναι πολύ μεγάλος και δοκιμάζονται οι αντοχές”.
Παρ' όλα αυτά οι δύο κινηματογραφιστές δεν το βάζουν κάτω. Η Νάνσυ Σπετσιώτη σχεδιάζει ήδη τα επόμενα βήματα της που περιλαμβάνουν “δύο ταινίες μικρού μήκους αν η εύρεση οικονομικών πόρων μου το επιτρέψει. Όσο για τη μεγάλου μήκους… μπορεί να περιμένει”. Αντίθετα ο Αντρέας Σιαδήμας, πέρα από την πρόωθηση της μικρού μήκους ταινίας του, ετοιμάζει παράλληλα ένα ντοκιμαντέρ μεγάλου μήκους με τίτλο “Μουσικό Χωριό”: “Τα γυρίσματα έγιναν στο Άγιο Λαυρέντιο, στο Πήλιο, στα πλαίσια του «Μουσικού χωριού 2010». Είμαστε ήδη στο μοντάζ και ευελπιστούμε να κάνουμε την πρώτη προβολή στο επόμενο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης.
Κι αμέσως μετά το μεγάλου μήκους ντοκυμαντέρ για το συγκρότημα των «Χειμερινών Κολυμβητών». Τα γυρίσματα έχουν σχεδόν ολοκληρωθεί κι από άνοιξη ξεκινάμε το μοντάζ. Αυτά είναι τα ήδη δρομολογημένα. Γι’ αυτό να ’μαστε καλά και βλέπουμε…”
