λέξεις & εικόνες της Φιλαρέτης Χρηστίδη
Γνώριμη εικόνα να πηγαίνεις σε συναυλίες κάποιου καλλιτέχνη. Σε έχει βοηθήσει σε έρωτες, λύπες, χαρές και τα σχετικά. Όχι τόσο γνώριμο, να τον γνωρίζεις από κοντά. Αφού λοιπόν τη προηγούμενη μέρα αυτής της συνέντευξης με τον Τζίμη Πολιούδη, αλλιώς γνωστό και ως Mazoha, ξεπέρασα τις προσωπικές μου “Φρίκες”, βρέθηκα μαζί του για να μάθω εν τέλει αν έχει όντως ένα σπαθί σαμουράι ξέμπαρκο στο σπίτι του, και μαζί με αυτό, τις απαντήσεις σε πολλές άλλες ερωτήσεις.
Με βάση την Θεσσαλονίκη και πρωτίστως γνωστός για το solo αγγλόφωνο project του Vagina Lips που δημιουργήθηκε το 2015, o συνθέτης, στιχουργός και ερμηνευτής Τζίμης Πολιούδης, με τον ανερχόμενο δίσκο ΑΣ ΤΟΥΣ ΣΚΟΤΩΣΟΥΜΕ ΟΛΟΥΣ ΚΑΙ ΜΕΤΑΝΙΩΝΟΥΜΕ ΥΣΤΕΡΑ μέσω του νεότερου ελληνόφωνου project του Mazoha που σχημάτισε το 2018, συνεχίζει να μας ταρακουνά σε ρυθμούς synthpunk, ενώ παράλληλα παραμένει το ίδιο αν όχι περισσότερο ειλικρινής και αφοριστικός. Αν και το κάθε σχήμα έχει τη δική του γοητεία και γλώσσα -κυριολεκτικά- εμείς σήμερα θα επιμείνουμε μόνο στο Mazoha λόγω προσωπικού κολλήματος.
Θα έλεγες πως το αγγλόφωνο project σου Vagina Lips αποτελεί ένα alter ego του ελληνόφωνου Mazoha; Πέρα από την προφανή διαφορά τους, μεταξύ αγγλικού και ελληνικού στίχου που αλλού πιστεύεις ότι διαφέρουν αυστηρά μουσικά;
Το Vagina Lips κινείται στα πλαίσια του post punk shoe gaze. Αντίθετα, το Mazoha αποτελείται από πολλά ηλεκτρονικά στοιχεία, όπως ηλεκτρονικά basslines και synthesizer. Αυστηρά από μουσικής απόψης και μόνο, θα έλεγα πως το Mazoha είναι σίγουρα ηχητικά πιο επιθετικό από το Vagina Lips. Βέβαια, η κύρια διαφορά τους πέρα από τη γλώσσα του στίχου για εμένα είναι πως το Mazoha μπερδεύεται με άλλα είδη. Στον καινούργιο μου δίσκο-καλή ώρα-εμπλέκεται πάρα πολύ και η hip hop όχι μόνο από άποψη μουσικής και beats, αλλά και από άποψη στιχουργικού ρυθμού. Το Mazoha το είχα και συνεχίζω να το έχω στο μυαλό μου ως ένα project το οποίο είναι πιο μουσικά ανοιχτό και πειραματικό σε σχέση με άλλα είδη, συγκριτικά με το Vagina Lips, το οποίο το εντάσσω σε πιο στενά μουσικά πλαίσια.
Με τη χρήση του ελληνικού στίχου στο Mazoha, πιστεύεις ότι μπορείς να εκφραστείς με έναν πιο ειλικρινή τρόπο;
Χίλια τοις εκατό, ναι. Με έναν πιο ειλικρινή και πιο ουσιαστικό τρόπο.Όπως και να το κάνεις, είναι η μητρική μας γλώσσα, αφορά τη χώρα που ζούμε. Δεν υπάρχει για εμένα νόημα να το πεις σε άλλη γλώσσα,όταν μιλάς για κάτι που συμβαίνει στον τόπο σου. Για παράδειγμα,πες ότι θες να μιλήσεις για το δυστύχημα στα Τέμπη. Too soon για κάτι τέτοιο, αλλά τρόπος του λέγειν, κατάλαβες τι εννοώ. Δε θα υπάρχει το ίδιο συναίσθημα,δε θα υπάρχει αλληλοκατανόηση. Νομίζω το αγγλόφωνο τραγούδι, πλέον, αποτελεί ένα απατηλό όνειρο για τον καθένα που ασχολείται με τη μουσική και θέλει να πετύχει κάτι. Για μένα, τουλάχιστον, όσες ελληνικές μπάντες τραγουδούν στα αγγλικά – όχι ότι κακώς το κάνουν ο καθένας είναι προφανώς ελεύθερος να κάνει ότι θέλει, θα μπορούσα να τις φανταστώ να τραγουδούν και στα ελληνικά. Δε θα με κρίντζαρε, που θα λέγαμε και σήμερα. Το αντίθετο, μάλιστα. Θα το έβρισκα πιο ουσιώδες.
Στη προκειμένη χρονική στιγμή της ζωής σου,ποιο από τα δύο projects σε εκφράζει περισσότερο; Vagina Lips ή Mazoha;
Εννοείται το Mazoha. Είναι αυτό που με ταρακουνάει συναισθηματικά πιο πολύ.Χωρίς να σημαίνει πως το άλλο δε με ταρακουνάει. Αλλά ειδικά όταν βλέπεις ότι το συγκεκριμένο είναι κάτι με το οποίο ο κόσμος ταυτίζεται και υπάρχει μία αλληλοκατανόηση μεταξύ σας – στο οποίο παίζει και μεγάλο ρόλο ο ελληνικός στίχος- αυτό αποτελεί σίγουρα κινητήρια δύναμη για να ασχοληθώ παραπάνω.
Και αυτή η αλληλεπίδραση δεν υφίσταται μόνο στα live. Είναι ότι καλύτερο να σου στέλνουν και να σου λένε πως έχει βοηθήσει κάποιον η μουσική σου, ή πόσο πολύ τη γουστάρει. Τότε γουστάρεις και εσύ ακόμα περισσότερο. Θα ήμουν τρελός αν μετά από όλη αυτή την αγάπη από τον κόσμο γυρνούσα και έλεγα: «Εντάξει, καλό είναι μου αρέσει,αλλά το άλλο με συγκινεί περισσότερο». Πιστεύω είναι φυσιολογικό, λοιπόν, να έχω αυτή την αντίδραση. Χωρίς να σημαίνει βέβαια πως δεν αγαπώ και το Vagina Lips εξίσου.
Υπάρχει κάποιο τελετουργικό που εκτελείς πριν από κάθε σου συναυλία;
Όχι τίποτα τρελό mentally. Δύσκολο,αλλά να μη μιλάω πολύ. Εγώ μιλάω πολύ. Και να μη καπνίζω, επίσης δύσκολο, γιατί εγώ καπνίζω πολύ. Κατά τα άλλα να μη πίνω κρύα για το λαιμό,καθώς είναι ταλαιπωρημένος όλα αυτά τα χρόνια και να μη τρώω πολύ γιατί με ρίχνει αργότερα. Γενικά όχι κάτι ιδιαίτερο,τα ίδια όπως είναι πάνω κάτω σε όλους.
Άρα δεν αγχώνεσαι πιο πριν;
Ίσα ίσα,για μένα το πιο σπαστικό από όλα είναι η αναμονή. Να περιμένω μέχρι να έρθει ο κόσμος. Ανυπομονώ να έρθει. Με μπουστάρει όσο τίποτε άλλο,να παίζω και από κάτω να γίνεται χαμός.
Ναι, δυστυχώς ή ευτυχώς δε παίζουμε όλοι πάντα με όσο κόσμο ιδανικά φανταζόμαστε. Ναι, με ξενερώνει λίγο, χωρίς αυτό όμως να σημαίνει πως όταν έχει λιγότερο κόσμο,εγώ προσωπικά, δε θα θέλω ή δε θα προσπαθώ να είμαι το ίδιο καλός. Κάποιες φορές μπορεί να είμαι και καλύτερος, γιατί παράγεται από μέσα μου ένα νεύρο. Δε ξέρω ακριβώς πώς να το εξηγήσω. Σαν να έχω νευριάσει που δεν έχει έρθει κόσμος.
Απλώς όταν έχει περισσότερο κόσμο,υπάρχει και μεγαλύτερη διάδραση. Έτσι και αυτός ο ωραίος χαμός με κάνει να το απολαμβάνω περισσότερο.
Ποιο τραγούδι σου έχεις βαρεθεί να παίζεις live;
Από αυτά που παίζω τώρα δεν έχω βαρεθεί κάποιο να σου πω την αλήθεια και για αυτό άλλωστε συνεχίζω. Από το παρελθόν το Κυριακή Ξημερώματα και το Σταγόνα.
Και ποιο τραγούδι σου θα ήθελες να παίζεις περισσότερο live;
Έχω αδικήσει κάποια από την αρχή όπως το Γενέθλια (και δε θα ‘πρεπε) και δεν είναι και λίγα… γιατί δεν μπήκαν από την αρχή στο setlist – γιατί παίζεις μία, μιάμιση ώρα… τι να πρωτοπείς.
Πες μας λίγα πράγματα για τη κυκλοφορία του νέου σου δίσκου;Πώς προέκυψε ο τίτλος του νέου σου δίσκου ΑΣ ΤΟΥΣ ΣΚΟΤΩΣΟΥΜΕ ΟΛΟΥΣ ΚΑΙ ΜΕΤΑΝΙΩΝΟΥΜΕ ΥΣΤΕΡΑ;
Το καινούργιο άλμπουμ θα βγει από την Inner Ear Records αρχές Μαΐου.Θα έχει 17 τραγούδια στο CD και 13 στο δίσκο. Γιατί δε χωράνε και τα 17 σε ένα δίσκο(γελάει).Ο τίτλος είναι στίχος από το Αρρενωτίποτα.
Αν έπρεπε να χαρακτηρίσεις το νέο δίσκο με 3 λέξεις ποιες θα ήταν αυτές και γιατί;
Βαρύ, ωμό και σκοτεινό.
Αν εξαιρέσεις το Αποσμητικό που έγινε σε συνεργασία με τη Nalyssa Green και άλλα τρία τραγούδια,τα υπόλοιπα 14 είναι μαύρη μαυρίλα. Δυστυχώς ή ευτυχώς (γελάει).
Τι αποτέλεσε για εσένα πηγή έμπνευσης για τη σύνθεση του;
Το έγραψα πέρσι τον Ιούνιο.Αν και για μένα είναι πλέον παλιό,δε θυμάμαι να υπήρξε κάποιο συγκεκριμένο κίνητρο. Ήταν ένας μήνας απομόνωσης, εξομολόγησης και αποσυμφόρησης. Συνέβησαν τα ίδια που και τώρα και παλαιότερα συνέβαιναν. Είχα κάποια προσωπικά αδιέξοδα, σε σχέσεις είτε ερωτικές είτε φιλικές. Δεν άλλαξε κάτι. Όπως πάντα υπήρχε μέσα μου ένα έντονο συναίσθημα δημιουργικότητας και μία ανάγκη για εκτόνωση μίας μαύρης αρνητικής ενέργειας.
Πες μας λίγα πράγματα για τη φωτογραφία στο εξώφυλλο του νέου σου δίσκου,την οποία μάλιστα έχεις τραβήξει ο ίδιος. Η συγκεκριμένη εικόνα ήταν αποτέλεσμα κάποιου concept που είχες στο μυαλό σου και ήθελες να υλοποιήσεις με βάση τον ανερχόμενο δίσκο ή ήταν κάτι που προέκυψε φυσικά σε μία τυχαία στιγμή;
Αρχικά,η κοπέλα που εμφανίζεται στο εξώφυλλο,τη ξέρω. Είναι σχετικά παλιά η φωτογραφία. Δε βγήκε για τον συγκεκριμένο δίσκο. Σαν ιδέα γενικά υπήρχε στο μυαλό μου υποσυνείδητα να τη πάρω και να την κάνω εξώφυλλο κάποια στιγμή είτε σε δίσκο είτε σε ποιητική συλλογή. Δε ξέρω… Η κοπέλα αυτή που τη ξέρω είναι ο ορισμός της χαριτωμένης. Ξέρεις και έτσι με τα σιδεράκια, βγάζει κάτι ακόμα πιο χαριτωμένο. Το είχα στο μυαλό μου ότι ήθελα να παράγω μία ποπ εικόνα, με κάτι χαριτωμένο με την έννοια του cute στα πλαίσια μίας αν θες… punk αισθητικής, όχι μουσικής.
Γενικότερα, δεν έχει κάποια φοβερή ιστορία. Βγάλαμε τη φωτογραφία μία μέρα που ήμασταν στο σπίτι της. Μετά κράτησα τη φωτογραφία,σε κάποια φάση την έχασα,μετά την ξαναθυμήθηκα. Μετά ο Στέφανος Στυλιανός, ο γραφίστας, τη πείραξε με τον τρόπο που έπρεπε και από εκεί και πέρα το άλμπουμ εξελίχθηκε φυσικά με βάση όχι μόνο αυτή την εικόνα αλλά και τις αναλογικές που έβγαζα με το κοινό μετά από κάθε live.
Σίγουρα και τα δύο υπήρχαν στο μυαλό μου υποσυνείδητα σαν ιδέες,αλλά στη πράξη απλά προέκυψαν και είμαι πολύ χαρούμενος με το αποτέλεσμα. Νομίζω είναι ότι πιο Mazoha έχω κάνει σαν σύνολο.
Ποια στιγμή αποτέλεσε για σένα το μουσικό σου ξύπνημα; H στιγμή που είπες: Θέλω να γίνω μουσικός.
Όταν είδα το τους Nirvana στο MTV να παίζουν το Smells Like Teen Spirit. Αυτή η κλασική εικόνα της μπάντας. Τρία άτομα σε μία σκηνή και από κάτω χαμός.
Αν δεν ήσουν μουσικός τώρα,τι επάγγελμα θα φανταζόσουν τον εαυτό σου να έκανε;
Πολύ καλή ερώτηση(γελάει).
Και τότε προηγήθηκε μία παύση 20 δευτερολέπτων.
Δε ξέρω πρέπει να το σκεφτώ, γιατί τώρα είμαι και λίγο μεγάλος. Κλισέ,αλλά θα πω ότι ίσως θα μπορούσα να είχα κάνει καμιά καριέρα στο μπάσκετ,αν όταν ήμουν μικρός με είχαν προσέξει γιατί ήμουν ταλαντούχος. Θα είχα βγει στη σύνταξη εδώ και χρόνια (γελάει). Έχω κάνει διάφορες δουλειές, οπότε πιστεύω πολλά θα μπορούσα. Το θέμα είναι με τι θα ήμουν ικανοποιημένος. Γιατί σωματικά μπορώ ακόμα να αντεπεξέλθω, ψυχικά δε μπορώ. Για να απαντήσω στην ερώτηση σου,σίγουρα όχι καθηγητής ή υπάλληλος σε δημόσια υπηρεσία.
Σαν ακροατής έχω παρατηρήσει ότι οι στίχοι σου αποτελούνται από πολλές μεταφορές και ασύνδετα σχήματα. Όπως στο Τώρα Χορός το πρώτο στιχάκι “σαν σπαθί σαμουράι,σαν σπαθί των jedi,σαν ζάρι που κυλάει,σαν κύμα που στα βράχια σκάει…”
Έχω ένα σπαθί σαμουράι σπίτι μου γι’ αυτό… Όχι,όντως!
Πώς είναι λοιπόν για σένα η στιχουργική διαδικασία; Συνήθως λες τώρα θα κάτσω να γράψω ή οι στίχοι σου βγαίνουν φυσικά σε απρόσμενες στιγμές;
Λειτουργώ και με τους δύο τρόπους. Άμα κάτσω για να γράψω,θα γράψω,πάντα. Το θέμα είναι ότι δε κάθομαι να γράψω, γιατί χάνω λίγο το μπούσουλα. Πλέον είμαι σε αυτή τη φάση, που θα τα αφήσω μέσα μου να μαζεύονται. Λίγο μετά είναι η στιγμή που θα δημιουργηθεί ένα λεξιλογικό και συναισθηματικό τσουνάμι και μόλις νιώσω ψυχολογικά έτοιμος θα κάτσω να συνθέσω. Γενικότερα, συνήθως δε ξέρω τι γράφω γιατί γράφω από καρδιάς. Στις Φρίκες, για παράδειγμα, δεν ήξερα τι ήθελα να πω.
Είχα κάποιες προσωπικές εικόνες στο μυαλό μου όπως πάντα. Κατά τα άλλα, αυτά που νιώθω, τα γράφω, αλλά τότε δεν κάθομαι να εξηγήσω στον εαυτό μου τι σημαίνει. Αφού κυκλοφορήσουν και τα ακούσω ξανά από την αρχή,καταλαβαίνω τι σημαίνουν. Πέρα από αυτό,όμως,έχω και πολύ κάβα στίχων. Πολλές φορές,θα γυρίσω πίσω,θα τα πειράξω,θα τα αφήσω,θα τα ξαναπιάσω.
Παλαιότερα ήμουν λίγο άναρχος με τη καταγραφή των στίχων. Όταν ήμουν μικρός-λέγοντας 27,28-κουβαλούσα πάντα μαζί μου ένα δημοσιογραφικό κασετοφωνάκι όπου κατέγραφα από άκυρες λέξεις, μέχρι ολόκληρους στίχους μέχρι μελωδίες της φωνής. Πλέον,το κάνω πιο μεθοδικά. Το αφήνω να συσσωρεύεται μέσα μου, ενώ ακόμα καταγράφω-όχι σε άρρωστο βαθμό όπως παλιά-και στο τέλος το βγάζω προς τα έξω. Μετά,κάθομαι εσώκλειστος ένα μήνα στο σπίτι, μία με δύο φορές το χρόνο και απλώς συνθέτω.
Η πλειονότητα των τραγουδιών σου έχουν νιχιλιστική χροιά.Πιστεύεις ότι είναι ένα συναίσθημα που χαρακτηρίζει εσένα ως άνθρωπο και την εποχή μας γενικότερα;
Προφανώς, είμαι ο πιο νιχιλιστής άνθρωπος που ξέρω. Δε μπορώ να ξέρω αν χαρακτηρίζει την εποχή μας γενικά,αυτό θα το αποδείξουν οι ιστορικοί του μέλλοντος. Και σίγουρα έχω παρατηρήσει πως η ψυχοσύνθεση αυτή-η νιχιλιστική όπως είπες-δε ταιριάζει σε αυτή των ατόμων της δικής μου γενιάς,αλλά μίας μεταγενέστερης. Σαν άνθρωπος, ναι, είμαι πολύ σκοτεινός. Αλλά ταυτόχρονα είμαι και πάρα πολύ αστείος. Ίσως το χρησιμοποιώ και ως άμυνα, θα έλεγα.
Χωρίς να λέω πως είμαι σοβαροφανής. Είμαι σοβαρός εκεί που πρέπει.Κατά τα άλλα,ψοφάω για βλακείες. Όχι,όμως,σε βαθμό ηλιθιότητας. Έτσι, πιστεύω θα χαρακτήριζα και τη μουσική μου. Ο χαρακτήρας μου, δηλαδή, δε θεωρώ πως συμβαδίζει με την ηλικία μου, αλλά με αυτή ενός εφήβου. Όλα αυτά μαζί για μένα,είναι μυστικό της επιτυχίας…ή της αποτυχίας!(γελάει).
Το Νοέμβριο στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης προβλήθηκε η ταινία Μπάσταρδα σε σκηνοθεσία του Νίκου Πάστρα,της οποίας είχες τη μουσική επιμέλεια. Τι σε γοήτευσε προκειμένου να προκύψει η συγκεκριμένη συνεργασία;
Με γοήτευσε το γεγονός ότι ήταν μία dyi ιδιωτική πρωτοβουλία. Εντάξει,να μη κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλο μας,αν τα πάει καλά η ταινία, σκέφτεσαι: Θα γίνω γνωστός». Αλλά σίγουρα για μένα δεν αποτέλεσε αυτό αφορμή. Είναι τιμητικό όταν κάποιος εμπνέεται αρκετά από τη μουσική σου και το όραμα σου,τόσο που θέλει να το συνδυάσει με το δικό του. Ειδικά και όταν πρόκειται για έναν άνθρωπο που βλέπεις ότι δεν είναι του φαίνεσθαι και έρχεται στα live σου,αγοράζει τους δίσκους σου και γενικότερα σε στηρίζει.
Στη συγκεκριμένη ταινία πολλές φορές-τουλάχιστον για εμένα ως θεατής-αποτελούσε αντανάκλαση της ψυχοσύνθεσης των χαρακτήρων.Με αφορμή αυτό,θα ήθελα να σε ρωτήσω αν στα τραγούδια σου επιλέγεις μέσα από εσένα να αφηγηθείς την ιστορία κάποιων φανταστικών ηρώων ή αφορούν αποκλειστικά εσένα τον ίδιο-δεδομένου ότι οι στίχοι σου είναι κυρίως στο α΄ ενικό;
Όχι μιλάω ξεκάθαρα για μένα. Ή για άτομα που τα ξέρω. Δε μπορώ να μιλήσω για την εμπειρία ενός άλλου μέσα από μένα. Δε θα μπορούσα να πάρω στίχους άλλων. Για παράδειγμα,η κοπέλα στο εξώφυλλο του νέου δίσκου, είναι φοβερή ποιήτρια. Και να μου έδινε αριστουργηματικούς στίχους, δε μου βγαίνει με οργανικό και ειλικρινή τρόπο, να μιλήσω για το βίωμα ενός άλλου. Πρέπει να καταλαβαίνω και να αισθάνομαι πλήρως αυτά που λέω. Σκέψου,δηλαδή, πόσο περίεργο θα ήταν να πάω ψυχοθεραπεία και να μιλήσω για τα δικά σου προβλήματα. ΤΙ ΕΙΠΑ!(γελάει) Δε το είχα σκεφτεί,αλλά ίσως αυτός να είναι και ο λόγος που τα τραγούδια μου αφορούν μόνο δικά μου βιώματα. Είναι για μένα μία μορφή δωρέαν ψυχοθεραπείας.
Μένεις και εργάζεσαι κατά κύριο λόγο στη Θεσσαλονίκη.Τι θα σε κρατούσε και τι θα σε έδιωχνε από αυτή;
Θα με έδιωχνε σίγουρα να πάω να μείνω σε κάποια μεγάλη πόλη του εξωτερικού,τύπου Παρίσι.Κάπου που θα υπάρχει ένα πιο ενδιαφέρον καλλιτεχνικό περιβάλλον και μία πιο ανοιχτόμυαλη καθημερινότητα. Σίγουρα,δε θα την άλλαζα για κάποια άλλη πόλη στην Ελλάδα όπως την Αθήνα. Είναι πολύ χαοτική για τα γούστα μου. Βέβαια,ούτε η Θεσσαλονίκη νιώθω πως με εκφράζει. Γεννήθηκα και μεγάλωσα στα Γιαννιτσά, μετά ήρθα εδώ. Παρόλλα αυτά δε με εκφράζει καμία από τις δύο κουλτούρες. Οπότε ναι,δε θα την άλλαζα για κάποια άλλη πόλη στην Ελλάδα. Δε τη βαριέμαι ,έχω φτιάξει τη ζωή μου σε αυτή και έχω μάθει να μου αρέσει για αυτούς τους λόγους κατά κάποιο τρόπο. Στο πολύ βάθος,υποσυνείδητα θα μπορούσα και να την αγαπώ πλέον, δε ξέρω.
Ποια είναι τα προσεχή σου σχέδια;
Φουλ ηχογραφήσεις! Ηχογραφήσεις και κυκλοφορίες, τα κλασικά. Τώρα,έχω ήδη ξεκινήσει να δημιουργώ κάποια tracks τελείως διαφορετικά από όσα κάνω εγώ ως Mazoha με νεοεμφανιζόμενους καλλιτέχνες. Θέλω να παίζω live! Γενικότερα ,θέλω να κάνω οτιδήποτε περνά από το χέρι μου να μεγαλώσει αυτή η φάση στην οποία εντάσσομαι μαζί με άλλους 5-6 με τους οποίους έχουμε δημιουργήσει μία δυναμική και να φέρω ανθρώπους στο προσκήνιο που πιστεύω ότι αξίζουν. Θα μου πεις, ποιος είσαι εσύ που το πιστεύεις (γελάει). Θέλω να μεγαλώσει η δικιά μας φάση, για να μην είναι μόδα και χαθεί, και πιστεύω πως κάποιοι το έχουν κάνει ήδη. Στα live μου ας πούμε έχουμε φτιάξει ένα safe space, θα ήθελα να το δω γενικά να μεγαλώνει αυτό. Αλλά είμαι ικανοποιημένος και με αυτό.
