γράφει η Φανή Εμμανουήλ
Είχα ενδοιασμούς για το Sasquatch Sunset. Είχα διαβάσει για μαζικά walk-outs κατά την προβολή της στο φετινό Sundance. Η διάρκεια των 89 λεπτών μοιάζει πλέον ασυνήθιστη ενώ η πρεμιέρα ήταν προγραμματισμένη για ένα επικίνδυνο time slot, στις 10 το βράδυ στο Zoo Palast, την αίθουσα με τις πιο άνετες θέσεις. Σε ένα φεστιβάλ σαν αυτό του Βερολίνου με τόσες πολλές επιλογές, μια κακή επιλογή κοστίζει κυρίως σε χρόνο που δεν έχεις καθώς προσπαθείς να ισορροπήσεις μεταξύ προβολών, μουσείων, έχοντας τουλάχιστον ένα γεύμα την ημέρα, να προλαβαίνεις να πάρεις εισιτήρια για όσα θέλεις να δεις και να κρατάς σημειώσεις για όσα βλέπεις αλλά και να κοιμάσαι τουλάχιστον πέντε ώρες κάθε βράδυ.
Το Sasquatch Sunset λοιπόν, ήταν η πιο περίεργη ταινία της φετινής Berlinale και μια από τις πιο ιδιαίτερες ταινίες που έχω δει ποτέ και χαίρομαι πολύ που δεν άφησα κανέναν από τους παραπάνω λόγους να μου την στερήσει. Με έναν αναζωογονητικά πρωτότυπο τρόπο που καινοτομεί για να φέρει κάτι φρέσκο και όχι απλά για να σοκάρει, η πλοκή ακολουθεί μια οικογένεια Sasquatch για έναν χρόνο. Από εποχή σε εποχή, αντιμετωπίζουν εξωτερικούς κινδύνους, τις δυσκολίες του καιρού και εξερευνούν τις διαπροσωπικές τους σχέσεις. Η ταινία έχει πλήρη απουσία διαλόγου καθώς τα μέλη της οικογένειας επικοινωνούν μεταξύ τους μόνο με χειρονομίες, άναρθρες κραυγές και ενίοτε farts (ναι έχει πολλά fart jokes). Έχει επίσης πλήρη απουσία CGI καθώς γυρίστηκε in location σε διάστημα μόλις 23 ημερών για 8 ώρες την ημέρα με το crew να προσπαθεί να αξιοποιήσει το φυσικό φως, θυμίζοντας κάτι από την silent era. Τα Sasquatch έχουν και αυτά μηδενικό CGI καθώς η εμφάνιση τους ευθύνεται εξολοκλήρου σε μακιγιάζ και προσθετικά και θυμίζει αρκετά το original Planet of the Apes. Όπως μας είπαν οι δημιουργοί στο Q&A που ακολούθησε μετά την προβολή, η προετοιμασία των ηθοποιών έπαιρνε περίπου δύο ώρες την ημέρα και πιστέψτε με, θα περάσετε πολύ περισσότερη ώρα απ’ όσο φαντάζεστε να προσπαθείτε να καταλάβετέ ποιο sasquatch είναι ο Jesse Eisenberg.
Το σκηνοθετικό duο των αδερφών Zellner, David και Nathan συνεργάστηκαν με τον άνθρωπο πίσω από κάθε μοντέρνα εκκεντρική δημιουργία, τον Ari Aster σε ρόλο παραγωγού. Αλλά και με τον παραγωγό του Aster από το Beau is Afraid, τον Lars Knudsen, για να φέρουν στην μεγάλη οθόνη μια ιδέα που αποτελεί εξέλιξη ενός 8mm grainy short που προβλήθηκε στο Sundance το 2011 με τίτλο Sasquatch Birth Journal 2. Το αρχικό υλικό επικεντρώθηκε σε μια τετράλεπτη αναπαράσταση γέννας ενός Sasquatch. Μπορεί κεντρική έμπνευση να αποτέλεσε το short αλλά αυτή την φορά η υπόθεση εκτυλίσσετε γύρω από το βασικό ερώτημα «τι κάνει ένα sasquatch όταν δεν το βλέπει κανένας». Σε απροσδιόριστο χώρο και χρόνο καθώς η ταινία δεν μας εξηγεί ποτέ που και πότε βρισκόμαστε, καλλιεργεί έναν κλίμα ανησυχίας για έναν απροσδιόριστο κακό όσο περιμένουμε τα Sasquatch να έρθουν σε επαφή με κάτι. Είναι ενδιαφέρον πως δεν βλέπουμε καθόλου ανθρώπους, αλλά την ανθρώπινη ύπαρξης ως έναν διαρκή και υποβόσκοντα κίνδυνο.
Η ταινία διαβάζεται με πολλούς τρόπους, από κωμωδία μέχρι δράμα. Μπορεί να θεωρηθεί ως μια καυστική κριτική της ανθρωπότητας και της ανθρώπινης παρέμβασης έως και stoner comedy με fart jokes. Μέσα σε αυτό το παράλογο χιούμορ όμως, παρατηρούμε και έναν σοβαρό σχολιασμό. Οι Sasquatch αντιμετωπίζουν ανασφάλεια, άγχος, ακόμα και ντροπή για τις πράξεις τους, λειτουργώντας ως ένας καθρέφτης της ανθρωπότητας, με το να ενσαρκώνουν την τάση μας να αντιλαμβανόμαστε τα πρωτογενή ένστικτα ως κάτι που μπορεί να καταστέλλει, να εκλεχθεί ή να αρνηθεί. Είναι μια αλήθεια που ζει μέσα μας, αναγνωρισμένη απ’ όλους και το ηλιοβασίλεμα των Sasquatch φέρνει αυτή την υπενθύμιση με τον πιο υπονοούμενο τρόπο, ωθώντας μας να γελάσουμε με τον εαυτό μας.
