γράφει ο Γιάννης Παπαδόπουλος
Η Θεσσαλονίκη έχει τη φήμη της ερωτικής πόλης. Πολλοί αντιδρούν, πολλοί αναρωτιούνται, αλλά ο έρωτας δεν έχει συντεταγμένες.
Καμιά πόλη, κανένας δρόμος, κανένα σύνορο δεν είναι ικανό από μόνο του να δώσει φλόγα σε έναν έρωτα. Nα τον σβήσει ή να τον σκοτώσει μπορεί, να τον γεννήσει όχι.
Μην ξεχνάμε ότι ακόμα και σήμερα το 2024 υπάρχουν χώρες όπου απαγορεύεται να ερωτεύεσαι, άτομο του ίδιο φύλου, άτομο άλλης θρησκείας, φυλής.
Μην έχουμε σαν δεδομένο λοιπόν το πόσο εύκολο είναι για εμάς ότι μπορούμε να κρατάμε το χέρι του/της συντρόφου μας ελεύθερα στο δρόμο, να μπορούμε να ανταλλάξουμε φιλιά και να πάρουμε κάποιον/κάποια αγκαλιά.
Η Θεσσαλονίκη ζει και αναπνέει και παραμένει όσο μαγευτική της επιτρέπουμε να είναι από τον κόσμο της. Ένας κόσμος που του αρέσει η διασκέδαση, τα πάθη, που οι κοντινές αποστάσεις επιτρέπουν σε έναν ερωτευμένο να πει και να το εννοεί “για σένα θα ερχόμουν μέχρι και στην άλλη άκρη της πόλης”.
Η Θεσσαλονίκη όπως και πολλές άλλες ευρωπαϊκές πόλεις, έχει ένα μνημείο για τον έρωτα. Στην παραλία της Θεσσαλονίκης, στα κάγκελα που έχουν τοποθετηθεί για να αποφεύγονται ατυχήματα και πτώσεις στο νερό, έχουν τοποθετηθεί οι “κλειδαριές του έρωτα”. Εκεί το τελετουργικό θέλει μόλις οι ερωτευμένοι κλειδώσουν τον έρωτά τους, να πετούν το κλειδί στη θάλασσα για να μην μπορέσει ποτέ να σπάσει αυτός ο δεσμός.
Εγώ θα πώ, πως και αν ακόμα δεν κλειδώσει αυτή η σχέση ή καλύτερα, αν κάποια στιγμή βγει ο έρωτας από το παράθυρο, έχει κλειδώσει εκείνη η στιγμή, που όταν το λέγατε το εννοούσατε. Δεν είναι μικρό πράγμα οι στιγμές, οι αναμνήσεις, οι εικόνες.
Δεν είναι λίγο να περάσεις από τις κλειδαριές του έρωτα και δεις το Γ+Δ = Για πάντα μαζί. Το χαμόγελο που θα σχηματιστεί στα χείλη, η επιστροφή στη νεανική αφέλεια, η ανάμνηση του φιλιού που δώσατε εκείνη τη στιγμή, αρκεί για να πεις ότι τελικά η κλειδαριά έκανε τα μαγικά της…
