της Ευαγγελίας Σταμνά
Ποια είναι τα συστατικά στοιχεία ενός ιδανικού καλοκαιρινού άλμπουμ; Χρειάζεται να είναι ανεβαστικό, όχι πολύ βαρύ, ρυθμικό, σέξι, ζωηρό, να σε παρακινεί να χορέψεις, αλλά να σε συνοδεύει και στις ήρεμες στιγμές που χαλαρώνεις στην παραλία. Δεν χρειάζεται να κάτσεις να φτιάξεις playlist : εμείς εδώ οργανώσαμε τα 10 καλύτερα (κλασικά και μη) άλμπουμ για κάθε καλοκαιρινή περίσταση.
10) El Camino – The Black Keys (2011)
«Όλοι πιστεύουν ότι είμαστε blues συγκρότημα» δηλώνει εκνευρισμένος ο Dan Auerbach σε συνέντευξή του μετά την κυκλοφορία του άλμπουμ Brothers το 2010. Και αυτό ακριβώς προσπάθησε να ανατρέψει το duo των Black Keys με την επόμενή τους δουλειά, λίγους μήνες μετά, με το βραβευμένο με Grammy, El Camino. Ξεκινώντας δυναμικά με το get-up-and-dance τραγούδι «Lonely Boy», παίζοντας σε λούπα E/G/A7 και τραγουδώντας «I got a love that keeps me waiting», παρουσιάζουν έναν νέο χαρακτήρα: funky grooves, glam-rock («Gold On The Ceiling») και κάποια στοιχεία classic ροκ («Little Black Submarines»), αρκετά επηρεασμένοι από τους The White Stripes. Και όχι τυχαία, καθώς το El Camino ηχογραφήθηκε στο Nashville, με τον Jack White και την Third Man Records λίγο παραπέρα. Τα πιασάρικα riffs συνεχίζουν με το «Money Maker», ενώ είναι φανερή κάποια επιρροή του «Miss You» των Stones στις ‘κοφτές’ συγχορδίες του groovy «Sister». Θυμούνται όμως και για λίγο τις blues ρίζες τους, ίσα ίσα για το closing κομμάτι του άλμπουμ «Mind Eraser», με τον Dan να τραγουδά «Oh, don’t let it be over», και κάπως νιώθουμε το ίδιο. Το El Camino είναι αδιαμφισβήτητα το καλύτερο από άποψη παραγωγής άλμπουμ που είχαν κυκλοφορήσει οι BK έως τότε και σίγουρα το soundtrack ενός groovy περιπετειώδους καλοκαιριού.
9) Californication – Red Hot Chili Peppers (1999)
Ο τίτλος μιλάει από μόνος του: California ή αλλιώς η απόλυτη ‘καλοκαιρινή’ πολιτεία. Οι RHCP, με καταγωγή από το L.A., δεν διστάζουν συνεχώς να αναφέρουν την γενέτειρά τους στα τραγούδια τους. Το ίδιο συνέβη και σε ένα από τα γνωστότερά τους κομμάτια και ομότιτλο άλμπουμ «Californication». Εξακολουθώντας να συνδυάζουν rock και funk επιρροές, οι RHCP μάς παρουσιάζουν ένα άλμπουμ που υμνεί αλλά εξίσου αποκαλύπτει τα πιο ‘σκοτεινά’ στοιχεία της Καλιφόρνια. Ο Anthony Kieidis εμφανίζεται στα καλύτερά του: πιο μελωδικός και τονικά σωστός από ποτέ. Στο μελαγχολικά απελευθερωτικό «Scar Tissue», παραδίδει υπέροχα falsetto και μάς πάει βόλτα στην Venice Beach συνοδευόμενος από την σχεδόν ‘νανουριστικά’ όμορφη κιθάρα του Frusciante. Ο οποίος, ευτυχώς, επέστρεψε στο συγκρότημα δυναμικά, ‘κατακτώντας’ το ένα μουσικό είδος μετά το άλλο, από το funky «I Like Dirt» στο τρυφερό, γλυκό «Porcelain». Το άλμπουμ αυτό θα σε συνοδέψει σε όλες τις καλοκαιρινές σου στιγμές: θα χορέψεις με το «Around The World», θα ταξιδέψεις με το «Road Trippin’» και θα ερωτευτείς με το «This Velvet Glove».
8) 3 Feet High And Rising – De La Soul (1989)
Το Three Feet And Rising όταν κυκλοφόρησε το 1989 ήταν εντελώς διαφορετικό από οποιοδήποτε χιπ-χοπ άλμπουμ έως τότε. Περίεργο, επαναστατικό και διασκεδαστικό, δήλωνε περήφανα πώς είναι εντάξει το να είσαι διαφορετικός. Με τον παραγωγό τους, Prince Paul, να τούς ενθαρρύνει να πειραματιστούν όσο περισσότερο μπορούσαν, οι De La δοκίμασαν και δεν φοβήθηκαν να διαφοροποιηθούν από τους υπόλοιπους χιπ-χοπ καλλιτέχνες της εποχής. Με κομμάτια όπως τα «The Magic Number» και «Eye Know» δημιούργησαν ένα ειρηνικό, φιλικό και αισόδοξο κλίμα που απουσίαζε.
Είναι ξεκάθαρο ότι προσπαθούσαν πάνω απ’ όλα να περάσουν καλά · εμπλούτισαν τα τραγούδια τους με κωμικά σκετς, όπως στο «Take It Off» που πειράζουν ο ένας τον άλλον · πειραματίστηκαν πολύ με τα samples τους, δανείζοντας από καλλιτέχνες όπως οι Mad Labs, οι Steve Miller Band, οι Monkees και ο Liberace. Ακόμα και ο τίτλος του άλμπουμ εμπνεύστηκε από ένα από τα πρώτα τραγούδια του Johnny Cash. Πρωτόγνωρα για την χιπ-χοπ ήταν και τα θέματα που αποφάσισαν να θίξουν, από το «Jenifa Taught Me (Derwin’s Revenge) που μιλά για έναν high-school έρωτα, μέχρι και το «Say No Go» που πρόκειται για έναν anti-crack ύμνο. Με τα έντονα χρώματα και τις γλυκές μελωδίες που συνόδευαν τις ρίμες τους, κατάφεραν και να δημιουργήσουν ένα από τα σημαντικότερα χιπ-χοπ άλμπουμ όλων των εποχών, που ποτέ δεν αποτυχαίνει να σε κάνει να χαμογελάσεις.
7) Songs In The Key Of Life – Stevie Wonder (1976)
Το 18ο στούντιο άλμπουμ (στα 26!) του παιδιού-θαύματος Stevie Wonder, ήταν στο τσακ να μην δημιουργηθεί, καθώς το 1975 ο Wonder σκεφτόταν σοβαρά να εγκαταλείψει την μουσική βιομηχανία και να δουλέψει με ανάπηρα παιδιά στην Γκάνα · ευτυχώς, για κάποιους, δεν το έκανε, και κυκλοφόρησε την πιο φιλόδοξη έως τότε συλλογή τραγουδιών του. Ο ίδιος αναφέρει σε συνέντευξή του ότι στο άλμπουμ αυτό προσπάθησε να καλύψει στιχουργικά όσες περισσότερες θεματικές μπορούσε, και το πέτυχε, αγγίζοντας ζητήματα όπως οι κοινωνικές ανισότητες μέχρι και η θρησκεία · όλα αυτά με τον ειλικρινή, γλυκό, δικό του τόνο.
Ποικιλία υπάρχει όμως και στις (εξαιρετικές) ενορχηστρώσεις, με το jazz-funk instrumental ‘ζέσταμα’ της μπάντας στο «Contusion» μέχρι και το ‘ευαίσθητο’ ντουέτο φωνητικών-άρπας στο «If It’s Magic». Από τα πιο γνωστά κομμάτια του δίσκου (χρειάζεται όμως να είναι 6 λεπτά;), το «Isn’t She Lovely», αφιερωμένο στην κόρη του Aisha, μπορεί να μην είναι στιχουργικά άρτιο, παρόλα αυτά, πετυχαίνει να συνδυάσει παιδικό κλάμα με κρουστά και να οδηγηθεί σε κάτι που θυμίζει αφρικανική τελετουργική μουσική(!). Ακόμα και μετά από πολλές επαναλήψεις, το άλμπουμ αυτό εξακολουθεί να αποπνέει μία φρέσκια αίσθηση, καθώς σε ωθεί σε διαρκή ανακάλυψη νέων μουσικών στοιχείων που στην αρχή σού ξέφυγαν. Κατάλληλο για κάθε διάθεση, περιέχει αυτή την αγνή αισιοδοξία και ηλιόλουστη ενέργεια που αναζητάς.
6) I, Jonathan – Jonathan Richman (1992)
Μετά την διάλυση του επιτυχημένου garage-rock συγκροτήματός του, The Modern Lovers, ο Richman επιστρέφει στην μουσική σκηνή με τον πιο αυθεντικά δικό του τρόπο. Γνωστός για τον αυτοσχεδιασμό του στην σκηνή και την επιθυμία του να διασκεδάζει το κοινό, προσπαθεί να μεταφέρει την ίδια ενέργεια στο solo άλμπουμ του I, Jonathan.
Και το πετυχαίνει, καθώς γίνεται διαδραστικός από το πρώτο κομμάτι του δίσκου, «Parties In The U.S.A», όπου ξεκινάει ζωηρά τραγουδώντας «Hi everybody! I’m from the 60’s/The time of Louie Louie/And Little Latin Lupe Lu», δηλώνοντας στην συνέχεια ότι δεν νοσταλγεί τις ‘παλιές εποχές’ αλλά τα πάρτι, και τον τρόπο που αυτά έφερναν πιο κοντά τους ανθρώπους. Σχεδόν εμμονικός φαν των Velvet Underground και έχοντας ζήσει πολύ καιρό στον καναπέ του μάνατζέρ τους, Steve Sesnick, αποδίδει ένα κομμάτι-φόρο τιμής στο πολυαγαπημένο του συγκρότημα, το ομότιτλο «Velvet Underground». Ίσως το πιο γνωστό solo κομμάτι του, «I Was Dancing In A Lesbian Bar», αποτελεί έναν ύμνο απόλαυσης της απροσδόκητης φύσης της ζωής. Με αυτή την δόση παιδικής αθωότητας και το κωμικό του πνεύμα, μάς ψυχαγωγεί στις καλοκαιρινές μας εξορμήσεις και μάς ωθεί να είμαστε παρόντες στην κάθε στιγμή.
5) Exodus – Bob Marley and the Wailers (1977)
Έχοντας επιβιώσει από απόπειρα δολοφονίας του, ο Bob Marley καταφεύγει στο Λονδίνο τρομοκρατημένος στην σκέψη ότι υπάρχουν Τζαμαϊκανοί που τον θέλουν νεκρό · εκεί συναντά ένα κύμα ανθρώπων που τον υποδέχονται με ‘ανοιχτές αγκάλες’ και υμνούν την μουσική του. Ανακουφισμένος και μόνο που είναι ζωντανός, ηχογραφεί το «Exodus».
Ο δίσκος είναι χωρισμένος θεματικά σε δύο μέρη, αναδεικνύοντας της δύο χαρακτηριστικές ‘φύσεις’ του Marley: μία πιο πολιτική, επαναστατική και μία ειρηνική, ευάλωτη και ρομαντική. Στο πρώτο μέρος του άλμπουμ παρατηρούμε μία μίξη κοινωνικο-πολιτικών προβληματισμών, όπως στα «So Much Things To Say», «Guiltiness» και «The Heathen» όπου θίγει ζητήματα που αφορούν την θρησκεία και την απόπειρα δολοφονίας του ίδιου και φίλων του. Στο δεύτερο μέρος (κι αυτό με τα πιο δημοφιλή singles), η διάθεσή του έχει φτιάξει, με τα «Turn Your Lights Down Low» (μία υπέροχη R&B μπαλάντα), «Three Little Birds» και «One Love – People Get Ready» να μάς μιλούν για έρωτα, αισιοδοξία («’Cause every little thing, gonna be alright») και πνευματικότητα. Συνδυάζοντας blues, soul και funk, το άλμπουμ αυτό αδιαμφισβήτητα είναι ιδανικό για τις καλοκαιρινές μέρες που χρειάζεσαι την επιβεβαίωση ότι ‘όλα θα πάνε καλά’.
4) If You Can Believe Your Eyes And Ears – The Mama’s and the Papa’s (1966)
Το ντεμπούτο άλμπουμ του κουαρτέτου The Mama’s and the Papa’s ‘έβαλε το λιθαράκι του’ στην εξέλιξη του κλασικού καλιφορνέζικου pop ήχου των 60s σε μία πιο εκλεπτυσμένη, ώριμη μορφή του. Με την μοναδική ικανότητά τους να προσαρμόζονται σε διαφορετικά pop-styles, χωρίζουν το άλμπουμ ίσα σε δικές τους συνθέσεις και διασκευές. Πέρα από τα πιο γνωστά US Top Five κομμάτια τους, «Monday, Monday» και «California Dreamin’», οι M&Ps προσφέρουν πλούσιες και περίπλοκες ομαδικές αρμονίες καθ’ όλη την διάρκεια του άλμπουμ.
Το If You Can Believe Your Eyes And Ears κυλάει παρουσιάζοντας μεγάλη ποικιλία, από upbeat, bass-heavy rock κομμάτια («Straight Shooter», «Somebody Groovy»), μέχρι το ντελικάτο, ‘μετρονομικά’-όμορφο «Got A Feelin’» και την slow-it-down διασκευή του «Spanish Harlem». Πρόκειται για ένα άλμπουμ που πραγματεύεται την ‘όχι και τόσο φωτεινή’ κουλτούρα της Καλιφόρνια με έναν αισιόδοξο, folk-rock τρόπο, ενώ το επίπεδο και η φροντίδα στην παραγωγή του θεωρείται αντίστοιχης τάξης με εκείνης των Beatles την εποχή αυτή. Πρόκειται για το πρώτο και τελευταίο άλμπουμ που ηχογραφήθηκε προτού ξεκινήσουν οι εσωτερικές διαμάχες στο γκρουπ · γι’ αυτό και εκπέμπει μία σπίθα που στα επόμενα χρόνια θα λείψει από τις συνθέσεις τους.
3) Bad Girls – Donna Summer (1979)
Κυκλοφορώντας το 1979 ως διπλό-LP, το «Bad Girls» καθιέρωσε την Donna Summer ως ποπ είδωλο και παρήγαγε 4 ‘Top Ten’ κομμάτια. Το άλμπουμ ξεκινά δυναμικά θέτοντας ψηλά τον πήχη με το υβρίδιο rock-disco «Hot Stuff» που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως το απόλυτο καλοκαιρινό-ερωτικό τραγούδι, και συνεχίζει με το αντίστοιχης ενέργειας κομμάτι, ομότιτλο του δίσκου. Το Bad Girls χωρίζεται σε 3 μουσικά μονοπάτια: μία μίξη rock-funk-disco με το «Dim All The Lights» (στο οποίο η Summer κρατάει σταθερά νότα για 16 δευτερόλεπτα), πειραματικά electronics στο «Our Love» και μία AOR μπαλάντα με το «All Through The Night».
Η Summer επιδεικνύει τις φωνητικές της ικανότητες καθ’ όλη την διάρκεια του άλμπουμ και ιδιαίτερα με το ανατριχιαστικό falsetto της στο «There Will Always Be a You». Είναι φανερό ότι ο δίσκος αυτός συνδυάζει disco, rock και στοιχεία EDM, με τους χαρακτηριστικούς synth ήχους του παραγωγού της, Moroder. Παράλληλα, αποτελεί μία ‘σταδιακή απομάκρυνση’ από την disco για την ίδια, αλλά μία συνέχεια σε έναν πιο ευρύ ποπ πειραματισμό, όπως φαίνεται και στην επόμενη καλλιτεχνική δεκαετία της.
2) Pet Sounds – The Beach Boys (1966)
Έχοντας σκοπό να ξεπεράσει το τελευταίο επίτευγμα των Beatles, Rubber Soul, ο Brian Wilson δήλωσε στην γυναίκα του ότι θα δημιουργήσει “Το σημαντικότερο ροκ άλμπουμ που έγινε ποτέ”· 10 μήνες σκληρής δουλειάς μετά, κυκλοφόρησε το Pet Sounds. Με τρομερά καινοτόμες ενορχηστρώσεις που βασίζονται στο Wall Of Sound και χρησιμοποιώντας όργανα ασυνήθιστα για την σύνθεση ροκ μουσικής (γαλλικό κόρνο, κουδούνια ποδηλάτου, φλάουτο), οι Beach Boys πειραματίστηκαν περισσότερο από ποτέ.
Το Pet Sounds θεωρήθηκε το πρώτο “concept album”, καθώς από την αρχή μέχρι το τέλος φαίνεται να διηγείται μία ιστορία · τις δυσκολίες και ανατροπές μίας εφηβικής ερωτικής σχέσης. Ως αποτέλεσμα, προέκυψαν μικρά αριστουργήματα- κομμάτια με περίπλοκα ορχηστρικά και φωνητικά μέρη · το upbeat και γεμάτο πανέμορφες αρμονίες «Wouldn’t It Be Nice» · το απαλό, γεμάτο συναίσθημα και με ανατριχιαστικό crescendo «Don’t Talk (Put Your Head On My Shoulder)» · ένα από τα πιο ρομαντικά τραγούδια που γράφτηκαν ποτέ και αγαπημένο του McCartney «God Only Knows» · και η νανουριστικά-όμορφη μπαλάντα «Caroline, No», ως closing track. Κανείς δεν περίμενε ότι οι Beach Boys – συνηθισμένοι να γράφουν κομμάτια που υμνούν το surfing, τα κορίτσια και αμάξια- θα ξεκινούσαν μία μουσική επανάσταση· κι όμως, κατάφεραν να επαναπροσδιορίσουν την pop μουσική.
1) Purple Rain – Prince (1984)
“Dearly beloved, we are gathered here today to get through this thing called life” εξηγεί ο Prince στο opening track του άλμπουμ, Let’s Go Crazy. Και πρόκειται για την ιδανικότερη εισαγωγή στον κόσμο των Prince and the Revolution, καθώς το Purple Rain, ομότιλο της ταινίας που συνοδεύει, κάνει ακριβώς αυτό: περιέχει 9 τραγούδια που μάς μιλούν για χαμένες αγάπες, μονοπάτια που δεν ακολουθήθηκαν, νέα ξεκινήματα και θαρραλέες αποφάσεις.
Πρόκειται για μία σχεδόν αυτοβιογραφία του ‘μάλλον-από-άλλη-διάσταση’, μυστηριώδους και εκκεντρικού ταυτόχρονα καλλιτέχνη, Prince. Το αποτέλεσμα; Μία μίξη από πολλά διαφορετικά genres: synth pop, R&B, soul, metal · δεν ξέρεις τι ακριβώς ακούς, αλλά σίγουρα σού αρέσει. Ο Prince παρουσιάζεται πιο αποκαλυπτικός από ποτέ, παρουσιάζοντάς μας την πιο σέξι, ερωτική του πλευρά με το «Darling Nikki», ενώ το hit single του «When Doves Cry» περιλαμβάνει τους πιο προσωπικούς στίχους του μέχρι στιγμής “Maybe I’m just like my father/Too bold/Maybe you’re just like my mother/She’s never satisfied.” Το άλμπουμ κλείνει με τον Prince να παραδίδει masterclass lead κιθάρας, με το επικά μεγαλοπρεπές, συγκινητικό σόλο του στο «Purple Rain».
Πρόκειται για ένα τραγούδι που σε απελευθερώνει, ένα βάπτισμα που σε ‘ξεπλένει από τις αμαρτίες σου’ και σε λυτρώνει. Μετά την κυκλοφορία του Purple Rain ο Prince καθιερώθηκε ένας απόλυτα ιδιοφυής τραγουδιστής, στιχουργός, multi-instrumental μουσικός, παραγωγός και performer.
