του Γιάννη Παπαδόπουλου
Η δεκαετία του 1980, ήταν μια πολύ δύσκολη και περίεργη εποχή για την Ελλάδα. Η χώρα μας κοιτούσε μπροστά, αλλά βίωνε και έναν ακραίο συντηρητισμό. Ήθελε να ανήκει στην Ευρώπη, αλλά να διατηρήσει και κάποια παραδοσιακά στοιχεία της. Ο αγοραίος έρωτας ανθεί και οι πιάτσες με τα “διαφορετικά” κορίτσια της εποχής γεμίζουν, τόσο από εκδιδόμενες, αλλά και από πελάτες.
Μέσα σε όλο αυτό τον αγώνα για το που θα καταλήξει η χώρα και πόσο δυτική θα γίνει, η κοινότητα των τρανς στην Ελλάδα προσπαθούσε να διεκδικήσει τα δικαιώματά της, και να κερδίσει την ισότητα και το σεβασμό του κράτους. Δεκάδες διαδηλώσεις, απεργίες πείνας από τρανς που δέχτηκαν το κοινωνικό ρατσισμό από δομές του κράτους και την αστυνομία. Είναι η εποχή που “περίεργοι” ξυλοδαρμοί κοριτσιών δε βρίσκουν ανταπόκριση στα αστυνομικά τμήματα, και οι αρχές κρύβουν κάτω από το χαλί τη βία στα στέκια του έρωτα.
Η πιο μαχητική τρανς της εποχής, η Αλόμα, μια περίεργη φυσιογνωμία, πρωτοπόρος και ιδιαίτερα μαχητική, αλλά και πολλές φορές επιθετική στα μέλη της κοινότητας, “καλύτερα να τα έχεις καλά μαζί της, παρά να σε βάλει στο μάτι”, όπως δήλωναν πολλές τρανς που τη γνώρισαν. Κυρίαρχη για χρόνια στις πιάτσες της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης, ήταν ο μόνιμος εφιάλτης για πολλές τρανς. Προκαλούσε φασαρίες, κυνηγούσε τα κορίτσια, (ο Ταχτσής έχει αναφερθεί γι’ αυτήν με τα χειρότερα λόγια στα βιβλία και στις εξομολογήσεις του), πέρασε από δίκες, φυλακές.
Διοργάνωσε τα πρώτα καλλιστεία τραβεστί στη χώρα, το 1988 στη Θεσσαλονίκη. Προσπάθησε να συγκεντρώσει την υποστήριξη και του προοδευτικού καλλιτεχνικού κόσμου, ανακοίνωσε τη δημιουργία κόμματος, ενώ μάζεψε τις συμμετοχές με απειλές προς τα μέλη της κοινότητας των τραβεστί.
Εκείνη τη νύχτα, η αίθουσα γέμισε μόλις σε λίγα λεπτά. Δεν υπήρχε ούτε ένα διαθέσιμο εισιτήριο. Το κοινό δεν αποτελούνταν μόνο από τρανς, αλλά και από κόσμο που λόγο περιέργειας ήθελε να παρευρεθεί.
Και ενώ η αστυνομία βρισκόταν επί ποδός για τυχόν επεισόδια, δεν συνέβη το παραμικρό, και τα πρώτα καλλιστεία τρανς ήταν μια μικρή γιορτή και μια προσπάθεια να ακουστούν προς τα έξω, οι φωνές των ψυχών που πίσω από το έντονο μακιγιάζ και τα προκλητικά ρούχα ήθελαν πάνω από όλα την αποδοχή και την αρμονική συμβίωση.
