Φαίνεται σαν ψέμα, αλλά ναι, υπάρχουν 3 αποικίες με ελεύθερα πράσινα παπαγαλάκια στο ρέμα της Πυλαίας, στα Κωνσταντινουπολίτικα, στα πάρκα του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου και στην παραλία, κυρίως στο πάρκο Ξαρχάκου.
Πρόκειται για παπαγάλους του είδους δαχτυλιδολαίμη, που έχουν μακριά πράσινη ουρά και μπορεί το μήκος τους να φτάσει μέχρι και τα 40 εκατοστά. Με το πέταγμα και τα καμώματα τους δίνουν «χρώμα» στην καθημερινότητα και «υποχρεώνουν» αρκετούς από τους κατοίκους και τους επισκέπτες να σηκώσουν όχι απλώς το κεφάλι στον ουρανό για να τα θαυμάσουν αλλά και τα κινητά τους τηλέφωνα για να αποθανατίσουν τις στιγμές.
«Τους παρατηρούμε στη Θεσσαλονίκη τα τελευταία 25 χρόνια. Αρχικά ο αριθμός τους ήταν μικρός. Σταδιακά, όμως, ο πληθυσμός αυξάνεται. Κι αυτή την περίοδο ξεκινούν τα ζευγαρώματα. Συνήθως, δημιουργούν φασαρία γιατί θέλουν να φτιάξουν τις φωλιές τους και να διασφαλίσουν το χώρο που κουρνιάζουν», είπε στον ραδιοφωνικό σταθμό του ΑΠΕ-ΜΠΕ «Πρακτορείο 104,9 FM» ο συνεργάτης της Ελληνικής Ορνιθολογικής Εταιρείας, Δημήτρης Μπούσμπουρας, ο οποίος μαζί με άλλα μέλη της εταιρείας παρατηρούν συστηματικά, όχι μόνο τους παπαγάλους αλλά όλα τα πουλιά της πόλης.
Όπως αναφέρει ο κ. Μπούσμπουρας, πιο πιθανό είναι να τα εντοπίσουν στα κλαδιά των δέντρων οι περαστικοί είτε νωρίς το πρωί, είτε αργά το βράδυ, όταν κουρνιάζουν στα πάρκα και σε χώρους πρασίνου της Θεσσαλονίκης. «Πρόκειται για πουλιά που η κανονική τους εξάπλωση είναι στην Αφρική, κάτω από την έρημο και την Ινδία. Ωστόσο έχουν γεμίσει όλο τον κόσμο», προσθέτει.
Τα χρωματιστά πουλιά είναι ευπροσάρμοστα στις καιρικές και φυσικές συνθήκες. Τον χειμώνα επιβιώνουν επιλέγοντας μέρη που δεν είναι εκτεθειμένα στο κρύο, όπως τα κωνοφόρα δέντρα, που έχουν φύλλωμα, ενώ η αγάπη τους για καρπούς τα οδηγεί ακόμα και μέχρι τη Θέρμη, όπου έχουν εντοπιστεί να… μαδούν τις κερασιές.
Η παρουσία τους άλλωστε δεν περνά απαρατήρητη, αφού κάνουν φασαρία ακόμα κι όταν πετάνε. Η απορία όλων είναι όμως πώς βρέθηκαν ελεύθερα, καθώς θεωρούνται ζώα συντροφιάς και σίγουρα δεν συνηθίζεται να τα βλέπουμε να επιβιώνουν αυτόνομα στη φύση.
Ο αστικός μύθος ύπαρξής τους αναφέρει πως κάποιος ο οποίος έκανε παράνομα την εκτροφή τους τα απελευθέρωσε λίγο πριν τον συλλάβουν και τα κατασχέσουν οι αρχές, παρά την έρευνά μας όμως δεν κατορθώσαμε να μάθουμε πώς ξεκίνησε η ζωή τους ως ελεύθερων πουλιών.
Αν σκέφτεστε πού βρίσκουν την τροφή τους τα πουλιά, φαίνεται να τρώνε τα σποράκια που περιέχουν τα κυπαρισσόμηλα, αφού ουσιαστικά δεν καταναλώνεται το ξυλώδες μέρος. Έχουν επίσης παρατηρηθεί να τρώνε τους σπόρους ώριμων νεραντζιών (Citrus aurantium, του επίσης εξωτικού καλλωπιστικού δέντρου από Ινδίες-Βιρμανία), αμυγδάλων Prunus dulcis και κελυφωτών φιστικιών Pistacia vera.
Κατά την έρευνά μας μάθαμε ότι και στην Αθήνα έχουμε ανάλογα ελεύθερα σμήνη και μάλιστα στις περιοχές της Γλυφάδας και του Ελληνικού, με την ενίσχυση της προϋπάρχουσας θεωρίας πως ξεκίνησαν ως δραπέτες των υγειονομικών καραντινών που λειτουργούσαν στο πλαίσιο του διεθνούς εμπορίου των πουλιών.
Τα στοιχεία που υπάρχουν μέχρι στιγμής από μελέτες δείχνουν ότι το είδος πλέον πρέπει να συμπεριληφθεί στον επίσημο κατάλογο των πουλιών της Ελλάδας, αφού φαίνεται ότι συντηρεί έναν βιώσιμο πληθυσμό στη χώρα μας εδώ και αρκετά χρόνια.
