Γράφει το Θεατρόφυλλο
Το Σαββατοκύριακο 2 και 3 Δεκεμβρίου πραγματοποιήθηκε στο Christmas Theater το 1ο Σινο-ελληνικό Φεστιβάλ Θεάτρου με στόχο και ευχή όλων την καθιέρωσή του. Στον προαύλειο χώρο του θεάτρου όπου πραγματοποιήθηκε το Σάββατο η τελετή έναρξης του φεστιβάλ με τον χορό του δράκου και κινεζική μουσική είχε στηθεί ένα μικρό πανηγύρι. Υπήρχαν πάγκοι με φακελάκια τσαγιού, κινέζικα ρούχα (κάποια από τα οποία μπορούσες απλώς να τα φορέσεις για να φωτογραφηθείς), χειροποίητα ζωγραφισμένες βεντάλιες, κινέζικο φαγητό και διάφορα άλλα στοιχεία που σε εισήγαγαν σιγά σιγά στο κλίμα και αύξαναν το ενδιαφέρον και τον ενθουσιασμό για τις παραστάσεις που αποτελούσαν το… κυρίως πιάτο του μενού.
Η πρώτη από τις παραστάσεις που παρακολουθήσαμε ήταν «Ο πρίγκιπας του Λάνλιγκ» από το Εθνικό Θέατρο Κίνας σε σκηνοθεσία του Wang Xiaoying. Πρόκειται για την πραγμάτευση ενός γνωστού, στην Κίνα, μύθου που θυμίζει εν πολλοίς τον δυτικό Άμλετ. Ο πρίγκιπας υποκρίνεται ότι δε γνωρίζει πως ο νυν αυτοκράτορας σκότωσε τον πατέρα του που ήταν ο πρώην αυτοκράτορας και παντρεύτηκε τη μητέρα του. Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, αποδέχεται με ευχαρίστηση και την απαίτηση του αυτοκράτορα να ντύνεται γυναικεία και να χορεύει γι’ αυτόν. Όλα αυτά ανατρέπονται, όμως, όταν η αυτοκράτειρα του δίνει την πολεμική μάσκα του πατέρα του. Ο νεαρός μεταμορφώνεται σε αιμοδιψές λιοντάρι και τίποτα δεν ξεφεύγει από τη μανία του.
Η παράσταση είχε αναμφίβολα μεγάλο σκηνικό ενδιαφέρον, ιδιαίτερα όσον αφορά τις πιο τραγουδιστικές απαγγελίες των ηθοποιών. Πολύ καλός ο πρωταγωνιστής (στάθηκε αδύνατο να βρω το όνομά του), με ακρίβεια οι κινήσεις των ηθοποιών, εξαιρετική η σκηνή των αναπαραστάσεων του φόνου, πλούσια η συμβολική χρήση των χρωμάτων και λοιπών απλών μεν, αλλά φαντασμαγορικών στοιχείων. Εκείνο που όμως χάθηκε εντελώς από την παράσταση ήταν η ποίηση. Καταδικασμένοι έτσι κι αλλιώς να πρέπει να παρακολουθούμε και τους υπέρτιτλους γίναμε έξω φρενών με τις ελληνικές μεταφράσεις που έβριθαν από φθηνές τηλεοπτικές αναφορές (βλ.τακαμούρη) και αναφορές στην ποπ κουλτούρα. Για παράδειγμα η περιβόητη απωανατολίτικη παρομοίωση ‘cherry blossom lips’ μεταφέρθηκε στα ελληνικά ως «χειλάκι πετροκέρασο και μάγουλο βερίκοκο, ρίκο ρίκο ρίκο». Ακόμη υπήρχαν πολλά γλωσσικά λάθη ενώ δεν ήταν λίγες οι φορές που η ελληνική μετάφραση δεν ανταποκρινόταν στην αντίστοιχη αγγλική της οθόνης. Κάποιος έκανε στους θεατές, αλλά και στο δύστυχο εθνικό θέατρο της Κίνας, μία πολύ κακόγουστη φάρσα που ζημίωσε και μείωσε το παραστασιακό γεγονός.
Στο ενδιάμεσο των δύο παραστάσεων έλαβε χώρα ένα φόρουμ πάνω στο αρχαίο ελληνικό δράμα στο οποίο συμμετείχαν κάποιοι Κινέζοι δημιουργοί, που δυστυχώς τα ονόματά τους δεν έτυχαν διάχυσης στον τύπο, κι ο Στάθης Λιβαθινός και η Τατιάνα Λύγαρη. Οι περισσότεροι από τους ομιλητές, με εξαίρεση τον Λιβαθινό, προσπάθησαν να τονίσουν τα κοινά στοιχεία μεταξύ των δύο πολιτισμών και θεατρικών παραδόσεων.
Η δεύτερη παράσταση που παρακολουθήσαμε με μερικές ώρες διαφορά ήταν η πρώτη παραγωγή του Σινο-Ελληνικού συλλόγου Παραστατικής τέχνης και είχε τον τίτλο «Ο μύθος του Λευκού Φιδιού-Remix». Τη δημιουργία κειμένου και τη σκηνοθεσία ανέλαβε η ιδρύτρια της ομάδας Flora Wang. Σαφείς ήταν οι προθέσεις της ομάδας αυτής ευθύς εξαρχής. Αναζητούν έναν τρόπο να συνταιριάξουν θεατρικά τις δύο πολιτισμικές παραδόσεις και αυτό προσπάθησαν να κάνουν στην παράσταση που παρακολουθήσαμε εμπλέκοντας λαογραφικά και θρησκευτικά κινέζικα στοιχεία με ελληνικούς παραδοσιακούς χορούς, την ιστορία του Ασκληπιού σε διασκευή και τη φωνή του Δία τιμωρού σε voice over. Παρόλο που βρίσκουμε πολύ σημαντική και ενδιαφέρουσα την πρόθεση και την πρωτοβουλία της ομάδας υπήρχαν πολλά μειονεκτήματα στην παράσταση τα οποία συγκεντρώνονται κυρίως σε δύο κατηγορίες: η πρώτη αφορά την μη ομαλή και αρμονική ενσωμάτωση των τόσο ετερόκλητων στοιχείων και η δεύτερη την ερασιτεχνική υποκριτική από ορισμένους εκ των ηθοποιών. Ιδιαίτερα τα παιδιά των πολεμικών τεχνών δεν καταλαβαίνουμε γιατί έπρεπε να αρθρώσουν και λόγο. Πιστεύουμε πως η παράσταση αυτή χρειάζεται περισσότερη δραματουργική δουλειά και λείανση υποκριτικά.
Εν κατακλείδι, θεωρούμε πως είναι πολύ σημαντική και θα μπορούσε να καταστεί πολύ γόνιμη η παρουσία του Εθνικού Θεάτρου Κίνας στην Ελλάδα και η γενικότερη επαφή μας με στοιχεία του κινεζικού πολιτισμού. Από την άλλη, για να έχει επιτυχία και να μακροημερεύσειτο φεστιβάλ αυτό παράγοντας ουσιαστικό έργο οφείλει πρώτα και κύρια να πάρει το ίδιο σοβαρότερα τον εαυτό του και να είναι σε θέση να παρουσιάζει σοβαρούς υπέρτιτλους που να σέβονται όλους όσους δούλεψαν για την παράσταση και φυσικά τους θεατές.
