Δε θα έγραφα γι’αυτό. Αλήθεια. Άλλο άρθρο είχα ετοιμάσει. Λίγες μέρες όμως πριν, στις 7.30 το πρωί έπεσα πάνω σε ένα αφιέρωμα στο νησί Γκορέ, στη Δυτική Αφρική, εκεί από όπου συγκέντρωναν τους σκλάβους και τους έστελναν απέναντι στον Νέο Κόσμο.
Σεπτέμβριος 2010. Θυμάμαι να διαβάζω ένα άρθρο στο “More Intelligent Life”, το περιοδικό του Economist με τίτλο “Ο Περιπατητικός Γονιός”. Μου είχε αρέσει τόσο που το είχα δώσει σε αρκετούς φίλους να το διαβάσουν. Μια γυναίκα, σύζυγος ενός εργαζόμενου στα Ηνωμένα Έθνη, μιλούσε για τη ζωή της ως μητέρα τεσσάρων παιδιών, τα οποία μεγάλωνε ανά τον κόσμο, προσφέροντας τους κάθε φορά την πιο γεμάτη εμπειρία του τόπου που τους φιλοξενούσε. Χωρίς να επιλέγει τις συμβατικές λύσεις μιας συζύγου διπλωμάτη, τους μάθαινε να σέβονται τη διαφορετικότητα, να γίνονται ένα με τους ντόπιους, τις παραδόσεις και τις συνήθειές τους. Οι μικροί globetrotters γέμιζαν το μυαλό τους με εκατομμύρια διαφορετικές εικόνες. Ανάμεσα στα μέρη που είχαν ζήσει, μου είχε κάνει εντύπωση ένα μικρό νησί, χωρίς δρόμους παρά μόνο άμμο. Και η φωτογραφία του άρθρου από εκεί υπέροχη. Δυο χλωμά κίτρινα κτίρια, ξεχασμένα από το χρόνο και μπροστά τους παιδιά να παίζουν ποδόσφαιρο ξυπόλητα πάνω στην άμμο.
Απρίλιος 2011. Νησί Γκορέ Σενεγάλη. Περπατώντας στο μικροσκοπικό νησάκι απέναντι από το Ντακάρ, αισθάνθηκα οτι έπρεπε να εγκλωβίσω στο μυαλό μου κάθε γωνιά, καμπύλη και χρώμα. Και ξαφνικά déjà vu. Δυο κίτρινα κτίρια, ψηλοί φοίνικες και πιτσιρίκια να παίζουν ποδόσφαιρο. Μαγνητισμένη από την ομορφιά, δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί αισθανόμουν τόσο έντονα πως είχα ξαναβρεθεί εκεί. Όταν γύρισα έψαξα το άρθρο και πράγματι ο τόπος ήταν ο ίδιος. Χωρίς να θυμάμαι το όνομα του Γκορέ είχα βρεθεί μέσα στη φωτογραφία που με είχε συγκλονίσει, στον τόπο που είχα ζηλέψει και είχα ευχηθεί κάποια στιγμή να βρισκόμουν.
Ένα απίθανο déjà vu, σα βουτιά σε μια φωτογραφία.
