Δευτέρα βράδυ, κοντά μεσάνυχτα, τρώγαμε σε ένα μαγαζάκι στην Ιουστινιανού που μοιάζει με τυροπιτάδικο αλλά μαγειρεύει η κυρία Ρουσλάνα. Έτσι τη λέω γιατί ήταν ρωσίδα η κυρία με τα ξανθά μαλλιά που μικρή μάλλον τα έκανε κοτσίδες. Η παρέα δίπλα βγαλμένη από το ‘12’ του Μιχάλκοφ. Πέντε άντρες και μια γυναίκα χωρίς προφανή σχέση μεταξύ τους, οικογενειακή, φιλική, επαγγελματική, τρωγόμουν να ρωτήσω τι είστε ρε παιδιά. Να, ο κύριος που μιλούσε τώρα ήταν ένας παππούλης με απαλή φωνή που εξιστορούσε σε όμορφα, παρωχημένα-με-γοητευτικό-τρόπο ελληνικά. Ο απέναντι του, πολύ πιο νέος, σκυμμένο πρόσωπο, γεμάτο εσωστρέφεια, περηφάνεια, έτρωγε ήσυχος. Δίπλα του μια φυσιογνωμία που αποφασίσαμε ότι αν ήταν όλοι Ρώσοι στην καταγωγή αυτός θα ήταν Καζάκος. 'Τσαμ, τσεχ, τσιφούτ..' είπε και ήμουν πια όλη μάτια κι αυτιά. Λέγανε ιστορίες για Τσάμηδες και Αρβανίτες, για αυτούς που ζούνε δίπλα από ποτάμια, για τα γλαροπούλια που κάνουν φωλιές στη Ροτόντα, για παζάρια του δρόμου στη Θεσσαλονίκη με περίεργα πράγματα από τη Βαλτική.. ίδρωναν τα χέρια μου, ω, πόσο ψοφάω να ακούω ιστορίες. Μισές αλήθειες, μισά ψέματα. Λατρεύω τον κινηματογράφο. Να όμως βλέπω τον φίλο μου που έχει δει δεκαπλάσιες ταινίες από μένα, που στον κινηματογράφο ορκίζεται και λατρεύει, που στις ταινίες είδε κάτι πολύ μεγαλύτερο από το σερβιρισμένο, περίτεχνα ή όχι, entertainment, και ξέρει άλλους είκοσι, τριάντα που αγαπάνε και νοιώθουν τον κινηματογράφο ακόμη περισσότερο. Αν όμως μιλήσω η ίδια χωρίς φόβο ότι θα θεωρηθώ σνομπ θα σου πω ότι γύρω μου έβλεπα πάντα τις πιο γαμάτες ταινίες, τυχαία δίπλα μου άκουγα τις καλύτερες ιστορίες και με ένα τέτοιο ένστικτο αγάπησα τελικά και τον κινηματογράφο αλλά και πολλά άλλα πράματα, κυρίως αυτή και κάθε πόλη. Σε μια παρέα μιλούσαμε για το νέο Εξώστη και κάποιος αναφέρθηκε σε εκείνο το free press για το οποίο μιλούσαν οι φίλοι μου και εγώ απαξιούσα. Το χαρακτήρισε αρνητικά ως ιντελεκτουάλ, κλειστού κύκλου, για γνώστες ή κάτι τέτοιο. Πάντα απορούσα πώς μερικοί άνθρωποι επιστρέφουν στη δική τους αμετάβλητη πραγματικότητα μόλις πέφτουν οι τίτλοι του τέλους. ‘Οσο να'ναι, φεύγοντας από μια περισσότερο ή λιγότερο δυνατή ταινία, μια α’ μετατόπιση των ''μαθημένων'' στο κεφάλι μου την νιώθω. Κρίμα αν δεν έχεις συνειδητοποιήσει ότι η πόλη εκεί έξω που ζέχνει και σε καλεί με τις ιστορίες της, αυτό ακριβώς πάντα έκανε. Λες και τώρα πια υπήρχε καμία περίπτωση να πάω σε εκείνο το diner στη Μασσαχουσέτη να ξενυχτάω με τα refills του χτικιού που έκανε την σερβιτόρα. Αλλά να ρε συ, τουλάχιστον το θυμήθηκα με κάποια ευάερη, ευήλια και διαμπερή ανατριχίλα.
