Στήλη ρομαντική, εκκεντρική, φορώντας βελούδινα φορέματα, συνδυασμένα με δερμάτινο περφέκτο και κρατώντας στο χέρι «Sante» άφιλτρο, βουτάει στη δισκοθήκη της και θυμάται βινύλια και στιγμές αλλοτινών εποχών…
Ένα βινύλιο που σε οδηγεί κατευθείαν στον παράξενο κόσμο του Tom Waits. Μουσικά όργανα φτιαγμένα από σκουπίδια (…), στίχοι ακαταλαβίστικοι, σκοτεινοί και μεθυσμένοι. Ένα λαρύγγι βραχνό από τσιγάρα και μπέρμπον. Ή φτηνό κρασί αν προτιμάς… Όλοι και όλα βρίσκονται εδώ. Και ο Μπρεχτ και το κίνημα του ντανταϊσμού και η μπιτ γενιά. Το στιλ του τραγουδοποιού ξεφεύγει από τις παραδοσιακές μπαλάντες πιάνου, ενώ ανακατεύει με μαεστρία ήχους καμπαρέ, μπλουζ και κάντρι. Ο θρίαμβος της μελαγχολίας των αμερικάνικων λεωφόρων…
Περπατώντας σε παρακμιακά μπαρ, κυνηγώντας ανεκπλήρωτους έρωτες. Κάτω από ένα κίτρινο φεγγάρι. Κλισέ; Μπορεί. Τι σημασία έχει άλλωστε; Η μουσική του Rain Dogs σε ταξιδεύει σε όλες τις παραπάνω εικόνες. Ασπρόμαυρες, ως επί το πλείστον… Τα αυλάκια του δίσκου ψιθυρίζουν στο αυτί σου: Θα σε δω απόψε σ' εκείνο το τρένο που κατεβαίνει στο κέντρο; Κάθε νύχτα είναι ίδια κι εσύ μ' έχεις αφήσει τώρα παρέα με τη μοναξιά μου…(Downtown Train). Ή τα παρακάτω στιχάκια: Οι δρόμοι είναι μελαγχολικοί, τα σκυλιά αλυχτούν και το σκοτάδι έχει πέσει. Αναρωτιέμαι που να 'σαι, ψιθυρίζοντας τ' όνομά σου. Ο μόνος τρόπος για να σε βρω είναι να κλείσω τα μάτια μου…(Blind Love).
O χειμώνας έχει έρθει. Και ίσως να έπρεπε να ξεκινήσω με κάτι διαφορετικό. Μ' ένα άλλο βινύλιο. Αλλά λες και κάτι με τράβηξε σ' αυτό. Μπορεί και το παρανοϊκό εξώφυλλο. Δεν ξέρω. Κι όπως είχα γράψει παλαιότερα: Τι διάολο; Το σάουντρακ των ραγισμένων καρδιών με το θολό- από αλκοόλ- μάτι, απλά δεν καταλαβαίνει από εποχές και χρόνους…
