Η εταιρεία liminal από το 2016, προωθεί την ισότιμη συμμετοχή όλων στα αγαθά του πολιτισμού, με στόχο την ανάπτυξη μιας δημιουργικής βιομηχανίας βασισμένης στην πολυφωνία και την διαφορετικότητα.
Φέτος δίνει ιδιαίτερη βαρύτητα στην παράσταση HIV
Ο θεατρικός μονόλογος HIV, μετά τις επιτυχημένες παραστάσεις σε Ελλάδα, Γερμανία και Κύπρο, επιστρέφει στην Ελλάδα, σε μια καθολικά προσβάσιμη εκδοχή του, για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων: 16 και 17 Σεπτεμβρίου στην Μονή Λαζαριστών (Θεσσαλονίκη) και 23, 24 Σεπτεμβρίου στο θέατρο Σταθμός (Αθήνα).
Η δραματουργία της παράστασης έχει εμπλουτιστεί με στοιχεία Ακουστικής Περιγραφής για άτομα με οπτική βλάβη. Έτσι κανείς δεν μένει εκτός! Μιλήσαμε με τον Χρίστο Παπαμιχαήλ, τον διευθυντή/ιδρυτή της Liminal που μας εισάγει στον κόσμο της ΠΡΟΣΒΑΣΙΜΟΤΗΤΑΣ ΣΤΗΝ ΤΕΧΝΗ!
Πού βρίσκει κοινό έδαφος η εταιρεία Liminal, η εταιρεία που ανέλαβε να κάνει προσβάσιμο το έργο HIV με τα μηνύματα της παράστασης;
Το HIV είναι μια παράσταση που αγγίζει ευαίσθητες θεματικές όπως το sex trafficking, τις προκαταλήψεις για τον HIV, την φτώχεια, τον ρατσισμό ενώ ταυτόχρονα καταφέρνει να σχολιάζει και να μας κάνει να αναλογιστούμε τον τρόπο με τον οποίο παρακολουθούμε θέατρο, να αναστοχαστούμε τον ρόλο και την αξία του ηθοποιού και να αναρρωτηθούμε τι είναι αυτό που μας κινητοποιεί να παρακολουθήσουμε μια παράσταση. Τόσο η θεματικές της όσο και τα ερωτήματα που θέτει η παράσταση μας αφορούν και ως άτομα αλλά και ώς οργανισμό. Είναι μεγάλη μας χαρά που η Έλενα, η Βασιλική και ο Οδυσσέας μας εμπιστεύτηκαν την δουλειά τους τόσο για την προσβασιμοποίηση όσο και για την εκτέλεση παραγωγής αυτής της δεύτερης σειράς παραστάσεων. Μαζί καταφέραμε μάλιστα να ενσωματώσουμε δημιουργικά την ακουστική περιγραφή μέσα στην παράσταση καταλήγοντας σε ένα αποτέλεσμα που είναι ταυτόχρονα εύληπτο από άτομα με και χωρίς οπτική βλάβη.
Eίναι κοστοβόρα η μετατροπή ενός θεάτρου σε προσβάσιμο χώρο;
Οι επεμβάσεις στο δομημένο περιβάλλον εξαρτώνται πάντα από τα χαρακτηριστικά του χώρου, οι προδιαγραφές είναι συγκεκριμένες και μπορεί κάποιος να τις βρει εύκολα. Αυτό που μπορώ να πω με σιγουριά είναι ότι υπάρχουν λύσεις για όλους τους χώρους ανεξάρτητα από το πότε κατασκευάστηκε. Πιστεύω όμως ότι πρέπει να υπάρξει μια σοβαρή στήριξη από το κράτος για την βελτίωση της προσβασιμότητας σε χώρους πολιτισμού. Καλό είναι βέβαια να μην μείνουμε μόνο στις υποδομές αλλά να προχωρήσουμε επιτέλους και στο περιεχόμενο, δεν φτάνει δηλαδή να φτάσει ένα άτομο στον χώρο μας, θα πρέπει να μπορεί να κατανοήσει και να αλληλεπιδράσει ισότιμα και με αξιοπρέπεια και με το περιεχόμενο.
Πώς συμβάλλει το διαδίκτυο στην αλλαγή αυτή που θέλουμε να δούμε σε όλη την κοινωνία, όσον αφορά τη συμπερίληψη;
Θα τολμήσω να πω ότι η εμπειρία του lockdown λόγω της πανδημίας και η ταχύτατη εξέλιξη αλλά και αποδοχή της τόσο έντονης χρήσης του διαδικτύου έχει διευκολύνει την κατάσταση σε μερικά επίπεδα. Η πληροφορία μπορεί να ταξιδεύει γρηγορότερα και να φτάσει σε άτομα χωρίς να εξαρτώμαστε από γεωγραφικούς περιορισμούς. Αυτό μας δίνει δυνατότητες για μεγαλύτερη ορατότητα αλλά και ευκολότερη σύνδεση με άτομα και εγχειρήματα με τα οποία μοιραζόμαστε τους ίδιους στόχους.
Σημαντική πρόοδος έχει γίνει για το κοινό των παραστατικών τεχνών όσον αφορά την προσβασιμότητα, αλλά στη σκηνή και στα παρασκήνια φαίνεται πως είναι ακόμη πίσω.
Θα συμφωνήσω για την πρόοδο αλλά θέλω να τονίσω ότι έχουμε ακόμη μεγάλο δρόμο μπροστά μας, μπορούμε και καλύτερα. Δεν ξέρω αν μπορούμε να έχουμε ουσιαστική προσβασιμότητα για το κοινό αν δεν έχουμε εξασφαλίσει τα ίδια και για δημιουργούς ή επαγγελματίες. Η πρόκληση αυτή μόνο συνδυάζοντας και τα δυο μπορεί να απαντηθεί κατά την γνώμη μου.
Το σημαντικότερο κενό που συναντάμε είναι στο θέμα της εκπαίδευσης. Αυτή την στιγμή δεν φαίνεται να υπάρχουν οι υποδομές αλλά ούτε και μεθοδολογία για να ενταχθούν ανάπηρα άτομα στην καλλιτεχνική εκπαίδευση στην χώρα μας. Τα εμπόδια σε κάποιες περιπτώσεις, όπως για παράδειγμα της εκπαίδευσης στον χορό, είναι πολλές φορές ακόμη και νομικά ή θεσμικά. Η συστηματική ενίσχυση ανάπηρων καλλιτεχνών είναι επίσης απαραίτητη όπως επίσης και η ενημέρωση και η κατάλληλη εκπαίδευση των μη ανάπηρων επαγγελματιών του χώρου είναι επίσης απαραίτητες κινήσεις. Χωρίς να θέλω να ακυρώσω το σημείο που βρισκόμαστε σήμερα, πιστεύω ότι χρειαζόμαστε περισσότερο θαρραλέες αλλαγές και δράσεις που να αντιμετωπίζουν τον χρόνιο αποκλεισμό συνανθρώπων μας από τον πολιτισμό σφαιρικά και με μακροχρόνια στόχευση.
