H Μάχη των ήχων: Εξερευνώντας τα μουσικά αρχεία μνήμης από τη Μάχη Ντόλκου
Κάθε εβδομάδα η Μάχη Ντόλκου ξεφυλλίζει το μουσικό της ημερολόγιο και περιγράφει ιστορίες μουσικών αλλά και τραγουδιών που στιγμάτισαν τον κόσμο αλλά και την ίδια.
Από τα βινύλια και τις κασέτες στο Spotify και το YouTube ταξιδεύουμε, νιώθουμε και ζούμε παρέα με τον κολλητό μας φιλαράκι, τη μουσική.
Η Μόνικα (26 Μαΐου 1985), είναι Ελληνίδα τραγουδίστρια-τραγουδοποιός. Τραγουδάει και παίζει πιάνο, κιθάρα, σαξόφωνο, ακορντεόν και τύμπανα.
Το 2008 θα κυκλοφορήσει το άλμπουμ Avatar και εμείς θα κυκλοφορούμε στους δρόμους της πόλης τραγουδώντας Babe,don’t worry Babe, ψάχνοντας να βρούμε εισιτήριο για τις sold out εμφανίσεις της! Θαμάστε το my space; Έτσι ξεκίνησε! Ηχογράφησε σπίτι της το προσωπικό της demo, το μοίρασε σε φίλους και γνωστούς και παράλληλα το ανέβασε στο my space! Και voilà! Απογειώθηκε! Είχε και το opening στους Calexico και μαζί με αυτό και το opening στις καρδίες των ερωτευμένων -κυρίως- υπάρξεων. Όταν ρώτησα έναν φίλο αν ξέρει την Μόνικα η απάντηση του ήταν «Φυσικά την ξέρω, τραβάω ζόρια με την Ανθή»!
Δικιά της σύνθεση, δικοί της στίχοι και ερμηνεία! Όλα δικά της! Και ήταν κάτω από 25 χρονών! Βέβαια θεωρήθηκε ευνοούμενη από τα λεφτά του μπαμπά, κάτι το οποίο ήταν αν όχι άδικο, άκυρο τελείως γιατί το ταλέντο υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει. Και η Μόνικα απλά το μοιράστηκε μαζί μας. Ωστόσο δούλεψε πολύ και με πάθος για να της ανήκει δικαιωματικά όλη αυτή η επιτυχία!
Τα χρόνια περνούσαν, η Μόνικα έβγαλε και άλλους δίσκους και παράλληλα έντυνε με την μουσική της, θεατρικές παραστάσεις και τελετές, παντρεύτηκε, γέννησε, έγραφε, έσβηνε, έψαχνε παντού την έμπνευση, πηγαινοερχόταν Αμερική, κόντεψε να πεθάνει από ναυάγιο μετά από 8 ώρες στην θάλασσα, και “τόλμησε” να γράψει τραγούδια στα ελληνικά(μετά από παρότρυνση φίλων και συνεργατών).
“Επινοούσα, λοιπόν, δράματα μέσα από τη μουσική και άρχισα να γράφω τα δικά μου τραγούδια με αγγλικό στίχο. Όχι από ξιπασμό, αλλά γιατί από παιδάκι, πριν καν μάθω να μιλάω Αγγλικά, τραγουδούσα στα Αγγλικά”, δήλωσε σε μια συνέντευξή της. Μη μου πείτε πως δεν τραγουδούσατε και εσείς, όταν ήσασταν πιτσιρίκια αγγλικά τραγούδια του τύπου infooormer aliki μπομπονιέρα;(Snow – Informer)
ΜΟΝΙΚΑ ΤΟΤΕ
Παρόλα αυτά θα δουλέψει και τον ελληνικό στίχο και θα μας ενθουσιάσει με κάποιες διασκευές όπως το “Τυχερό Αστέρι”, που το τραγούδησε πολλά χρόνια πριν το κομμάτι γίνει σουξεδάκι μετά την σειρά του Παπακαλιάτη. Θα κουνηθούμε ανάλαφρα με το Stala, θα ρίξουμε και μια ζεμπεκιά με τον Πασχάλη Τερζή στο τραγούδι Αίμα μου, όπου περιλαμβάνεται στην μουσική επένδυση της ταινίας “The lost daughter” του Netflix( μουσική, στίχοι Μόνικα) …. Και εδώ θα αναρωτηθούμε «Που είναι η Monika ρε παιδιά; Τι της κάνατε»;
Η αλήθεια είναι πως από προσωπική μου άποψη, δεν της βγήκε το ελληνικό παραδοσιακό στοιχείο με το μπουζουκάκι. Ερμηνευτικά οκ.. Και γενικά οκ.. Να μη ξεχνάμε πως οι μουσικές της γνώσεις είναι απέραντες και οι επιρροές της ξεκίνησαν από Θεοδωράκη, Μαρκόπουλο και Χατζιδάκι. Απλά προτιμάμε την Μόνικα αλλιώς. Εξαιρετικά μικρό το κακό γιατί ακολουθεί το Proud και η Μόνικα που ξέραμε! Επιβάλλεται να πειραματίζονται οι καλλιτέχνες άλλωστε. Βλέπε Robert Plant από Led Zeppelin σε ντουέτο με Alison Krauss. Άσχετο.
Και 15 χρόνια μετά την ξαναείδα, στο γούρι της, την Θεσσαλονίκη όπως έχει δηλώσει κατά καιρούς, ως μια ώριμη γυναικά πλέον!
Κορόιδευα παλιότερα τα κορίτσια που έκλαιγαν για τον Elvis, τον Ρουβά κτλ. Έπεφτε μαύρο δάκρυ στα live τους λέει και το τρολαρισμα που έριχνα, δεν είχε σταματημό. Όταν πήγα και ήρθα Ιταλία για να ακούσω τους αγαπημένους μου Pearl Jam, με το που πάτησα το πόδι μου μέσα στο στάδιο και διέκρινα την φιγούρα του Eddie Vedder (σαν πινέζα φαινόταν στην σκηνή, που να ήμουν και μπροστά στο stage)το δάκρυ έτρεχε ποτάμι και από τους λυγμούς δεν κατάφερα να απολαύσω την εισαγωγή της συναυλίας, όπου ξεκίνησε με το Black. Ευτυχώς εκεί στην Τεργέστη, δεν υπήρχε περίπτωση να συναντήσω κάποιον γνωστό.
Επιστρέφω στη Μόνικα και στη Θεσσαλονίκη! Και πάλι, ευτυχώς που πήγα παρέα με την φίλη μου την Ειρήνη, που ξέρει καλά την λόξα μου, οπότε με τις πρώτες νότες του Βloody Sth, να σου πάλι οι καταρράκτες. Και σταματημό να μην έχουν. Ήταν τόσο ξελάφρωμα αυτό το κλάμα. Δεν έκλαψα γιατί πονούσα, δεν έκλαψα γιατί ήμουν στεναχωρημένη αλλά λόγω συγκίνησης… Συγκίνησης γιατί ένιωσα τόσο έντονα το πέρασμα του χρόνου(το λες και κρίση ηλικίας). Γιατί σε αυτά τα 15 χρόνια που μεσολάβησαν, συνέβησαν τόσο όμορφα, θαυμαστά, πράγματα. Γιατί σε αυτά τα 15 χρόνια κανένα από τα αγαπημένα μου τζιν δεν μου χωράει, και γιατί άρχισε και η ιδιά η Μόνικα τα κλάματα όταν τραγούδησε για τον γιο της, οπότε ως αγορομάνα ταυτίστηκα.
ΜΟΝΙΚΑ ΤΩΡΑ
Ηθικό δίδαγμα λοιπόν. Πρώτον ότι κοροϊδεύεις το λούζεσαι και δεύτερον, αν δείτε σε καμία συναυλία, μια ξανθιά με σημάδι στο μέτωπο να πλαντάζει στο κλάμα μη δώσετε σημασία, μια χαρά είναι.
Και για τον φίλο που μου είπε πως τον έχει ξενερώσει η Μόνικα γιατί αλλαξοπίστησε και την ψώνισε. Δεν συμφωνώ. Δεν αλλαξοπίστησε εξελίχθηκε. Και δεν ψωνίστηκε αλλά ωρίμασε. Είναι φύση αδύνατον να είναι το ίδιο ανέμελο κορίτσι, που μιλούσε στις νεανικές, ανέμελες, καρδίες μας. Είναι η Μόνικα που μας θυμίζει απλά τα ανέμελα χρόνια με τις ανέμελες σκέψεις και τις ανέμελες πράξεις…
Η γνωριμία μας
Τι να πρωτογράψω για αυτό το μικροσκοπικό κορίτσι με το μεγαλοτεράστια ταλέντο της… Ήταν ένα κλασσικά καυτό καλοκαιράκι. Μεσημέρι και εγώ σε καθήκον πωλήτριας με κόσμο που έμπαινε στο μαγαζί μόνο για να δροσιστεί. (Κατανοητό…και εγώ μια φορά, μέσα στον καύσωνα, μπήκα σε ένα μαγαζί που με χάιδεψε η δροσιά του κλιματιστικού, καθώς περνούσα μπροστά από την είσοδο, γιατί νόμιζα ότι πουλάει κιμονό. Τελικά ήταν εκκλησιαστικές φορεσιές…)
Φαίνεται ξεκάθαρα λοιπόν, πως κανένας δεν είχε διάθεση για ψώνια. Το μόνο που ήθελαν να κάνουν, είναι να βγάλουν τα απωθημένα τους στη δόλια πωλήτρια, με σκέψεις του τύπου “Γιατί βλέπω εσένα μπροστά μου τώρα και δεν είσαι απλά, μια σερβιτόρα που θα μου φέρει την παγωμένη μπύρα μου, μπροστά στο κύμα”.
Κοιτάω αριστερά μου και βλέπω τα είδη διακόσμησης, κοιτάω δεξιά μου και βλέπω τα καλλυντικά που θέλουν γέμισμα(το αφεντικό έλειπε, και έκανα πως δεν τα είδα)κοιτάω μπροστά μου…μια πελάτισσα..
«Τραπέλες χάρτες»; με ρωτάει.
«Ορίστε»; απαντάω απορημένη,
Έχετε τραπελες χάρτες; συνεχίζει..
Ήταν η στιγμή που προσπαθούσα να σκεφτώ ανώδυνους τρόπους αυτοκτονίας…
Μετά από 10 λεπτά παντομίμας και αμέτρητα κουνήματα των χεριών της, όπου η απουσία αποσμητικού στις μασχάλες της ήταν αισθητή, λύσαμε τον γρίφο…Ήθελε τραπουλόχαρτα η ψυχούλα.
Αφού την εξυπηρέτησα, συνέχισα να πλανιέμαι με το βλέμμα μου στο μαγαζί. Πρέπει να ήταν το τέταρτο καλοκαίρι που τον περνούσα εκεί. Και δόξα το Θεό που είχα την δουλίτσα μου, αλλά τα καλοκαίρια ήταν βασανιστικά μέχρι να έρθει η άδεια. Ευτυχώς είχα το ελεύθερο να ακούω ότι μουσική ήθελα. Αν δεν είχα μαζί μου κάποιο στικάκι με περασμένα τραγούδια, εκείνες τις ώρες τις μεσημεριανές συνήθως έβαζα τον Republic 100.3.
Kαι ξαφνικά, λίγο πριν αποφασίσω να πάρω τον λογιστή και να δηλώσω παραίτηση, (παρόλες τις φρίκες έμεινα 12 χρόνια) μια απότομη ορμή ήχου κιθάρας, σκάει σαν βόμβα στα αυτιά μου και ακολουθεί μια φωνή που αναρωτιέται “Why, tell me Why”.
Ώπα, Ώπα! Τι έγινε; Τι ειν’ τούτο; Τι τραγούδι ετοιμάζεται πάλι να μου τρελάνει το κεφάλι; Η αγαπημένη Έλενα Αγγελίδου του republic τότε, ευτυχώς ενημέρωσε τους ακροατές της. Ήταν η Μόνικα με το Over the hill.
Μόνικα λοιπόν! Σε καμία περίπτωση δε πήγε το μυαλό μου, πως πρόκειται για Ελληνίδα.. Κι όμως! Ήταν δικό μας κορίτσι και έγινε ακόμη πιο δικό μου, γιατί βλέπετε ο δίσκος Avatar, είχε έναν αθεράπευτα ερωτικό στίχο και εγώ ταυτίστηκα. Το κλασσικό που νομίζουμε, πως το τραγούδι μιλάει σε εμάς ή το άλλο το τρελό που κάναμε τα ερωτευμένα κοριτσάκια με τους στίχους. Νομίζαμε ότι o Coelho, είπε στο σύμπαν και το σινάφι του, να μας στείλουν “σημάδια” μέσω των στίχων.
Πεταγόταν μια Μόνικα, σου έλεγε “I hope our memories succeed to rescue both” το έγραφες, το έστελνες και περίμενες πάνω από το κινητό να πάρεις μια απάντηση.. Τι ωραίες σαχλαμάρες ήταν αυτές!
Αλλά η ταύτιση ήρθε όταν την άκουσα στο “bloody sth” να μας τραγουδάει “Blues and jazz and pop and rock & roll are crazy, these are the rhythms all my life I used to keep”. Ναι αυτό είναι! Είμαι αληθινά ερωτευμένη με σένα μουσικούλα μου! Δεν χάνεται ποτέ η ένταση αυτού του ερωτά. Ποτέ δεν τελειώνει, ποτέ δεν ξενερώνει! Πάντα σε κάνει να καρδιοχτυπάς για πάρτη της.
Διότι όταν τα πράγματα δεν έρχονται όπως τα είχες ονειρευτεί, μετά τα βέλη και τις πεταλούδες, έρχεται η απογοήτευση και τα τάρταρα. Η μοναξιά που βιώνεις είναι απαρηγόρητη, παρά την παρουσία αγαπημένων ανθρώπων γύρω σου, που έχουν την όρεξη, τη διάθεση και το ενδιαφέρον να σε βγάλουν από αυτήν. Δεν νιώθεις όμως κανέναν. Μόνο το κενό πιστεύεις ότι σου άφησε η αδικοχαμένη σου αγάπη.
Δεν ακούς τίποτα, δεν βλέπεις τίποτα και σίγουρα δεν έχεις την αίσθηση της πραγματικότητας. Και εκεί έρχεται ο γερός ο δεσμός. Με ποιον άλλον; Με τη μουσική! Είναι η φωνή που σε κατανοεί, ακόμα κι όταν άλλοι φαίνεται να μην μπορούν.
Όταν τα χρόνια περάσουν και έχεις ξεχάσει και φυσικά ξεπεράσει το δήθεν άλλο σου μισό, δε θυμάσαι τίποτα από όλα τα παραπάνω. Ούτε τα δάκρυα, ούτε το αίσθημα του πόνου. Το τραγούδι όμως θυμάσαι και νοσταλγείς.
Ένα τραγούδι είναι η αιτία να θυμηθείς κάτι από το παρελθόν σου. Ένα τραγούδι θα σε πάει στιγμιαία πίσω σε μια τοποθεσία, σε μια παραλία, σε ένα ταξίδι, σε ένα φίλο. Το τραγούδι ήταν εκεί, και παραμένει στη ζωή σου. Συνδέεται με συναισθήματα, εμπειρίες και αναμνήσεις που διατηρούν την ταυτότητα σου, παρά τις αλλαγές που έρχονται.
Μια νότα είναι ικανή να σου θυμίσει το γέλιο και τον ενθουσιασμό. Ένας στίχος έχει τη δύναμη να σε κάνει να πεις “Τι ζήσαμε ρε φίλε!”, τα πάντα όλα, η μουσική! Και όχι μόνο στα ερωτικά, πήγαινε-έλα, αλλά σε όλα τα δραματικά και υπέροχα βιώματά σου. Ένα τραγούδι θα σου θυμίζει μια όμορφη ατάκα ενός φίλου. Ένα τραγούδι θα σου θυμίζει ένα βράδυ που διασκέδαζες με την ψυχή σου. Ένα τραγούδι θα σου θυμίζει την κολλητή σου που έφυγε χιλιόμετρα μακριά για να ακολουθήσει το όνειρό της. Ένα τραγούδι θα σου θυμίζει πάντα πόσο πολύ ερωτεύτηκες, αγάπησες και εκτίμησες τον άνθρωπο που διαλεχτήκατε για να το πάτε ένα βήμα παρακάτω.
Ένα τραγούδι πάντα και αυτόματα θα με πηγαίνει πίσω στη στιγμή που το νεογέννητο παιδάκι μου πρωτοάνοιξε τα ματάκια του και με κοίταξε για πρώτη φορά. Ένα τραγούδι θα σου υπενθυμίζει πόσο όμορφη και συναρπαστική μπορεί να γίνει η ζωή από την μια στιγμή στην άλλη. Ένα τραγούδι της Μόνικα και συγκεκριμένα το “Listen close”, θα μου θυμίζει πως μια μέρα με 40 βαθμούς κελσίου, με πολύ ανάλαφρη διάθεση και έντονη αισιοδοξία κάθομαι στο γραφειάκι μου και γραφώ γι’ αυτήν.
