γράφει το Θεατρόφυλλο
«Το θέατρο είναι τρία σανίδια, δύο πρόσωπα, ένα πάθος» έλεγε ο Ισπανός δραματουργός Λόπε ντε Βέγκα. Και μπορεί τα σανίδια στη σκηνή του θεάτρου να ήταν περισσότερα, μπορεί τα πρόσωπα-σκηνικά και πραγματικά- να ήταν περισσότερα, αλλά το πάθος ήταν ένα, ίσα μοιρασμένο σε όλη την ομάδα της παράστασης Προσοχή: Εκτελούνται έργα, σε σκηνοθεσία της Νοεμής Βασιλειάδου. Η παράσταση που έκανε πρεμιέρα πέρσι την άνοιξη συνεχίζει να παίζει σε Θεσσαλονίκη και Αθήνα με απανωτά soldout, τα οποία πλήρως δικαιούται.
Επί σκηνής πέντε ηθοποιοί (Δ. Γούλιος, Μ. Καραγκιοζίδου, Β. Μπόγδανος, Χ. Σερδάρη, Σ.Στυλιανού) που δεν θυμούνται την πόλη της Θεσσαλονίκης παρά μόνο ως ένα απέραντο εργοτάξιο με λαμαρίνες, και ένας μουσικός (Γ.Λιόλιος) με μια ηλεκτρική κιθάρα. Για σκηνικό μονάχα μία ταμπέλα από αυτές που εύκολα συναντάς στη Θεσσαλονίκη: «Προσοχή Εκτελούνται Έργα». Μόνα σκηνικά αντικείμενα κάτι ρόλερς, ένα μικρόφωνο και τα ίδια τα ρούχα των ηθοποιών. Σε αντίθεση με τη γυμνή σκηνή, η παράσταση ήταν πλούσια και γεμάτη. Γεμάτη με χιούμορ, καυστικότητα, κέφι, δυναμική, πολιτικές αιχμές, όρεξη, πολλή όρεξη. Μία πολύ δεμένη ομάδα πολύ καλά δουλεμένη στην αμεσότητα, τη γείωση, την απεύθυνση, τον ρυθμό.
Αυτή η εξαιρετική καθοδήγηση οφείλεται σίγουρα στην σκηνοθέτιδα της παράστασης η οποία μίλησε ταυτόχρονα απλά αλλά και σύνθετα, σε μία αργαστή δημιουργία σκηνοθεσίας και δραματουργίας (την οποία υπογράφει μαζί με την Χάρι Σερδάρη και με σύμβουλο τον Πάνο Δεληνικόπουλο). Περνώντας μέσα από ποικίλους υποκριτικούς δρόμους, δημιουργώντας σκηνές με έμφαση στη σωματικότητα και τον φορμαλισμό τις οποίες με ευκολία έσπαγε μέσα στη ροή της δράσης δημιούργησε ένα ετερόκλητο σύμπαν που όμως ήταν σφιχτά συναρμοσμένο.
Το κείμενο της παράστασης, γραμμένο συλλογικά από την ομάδα, ήταν πολύ δυναμικό, φρέσκο και «μιλιόταν». Εύκολα μπορούσε κάποιος να ταυτιστεί με αυτό, παρά τις ευχάριστες παραδοξότητες που είχε, ενώ δεν έλειπαν και αναφορές σε φράσεις / τσιτάτα της σύγχρονης πολιτικής επικαιρότητας οι οποίες ευτυχώς δεν διολισθούσαν σε ένα εύκολο κλείσιμο ματιού στον θεατή. Δύο μόνο σημεία θα είχα να παρατηρήσω προσωπικά σχετικά με το κείμενο: από τη μία μερικά σημεία πιο «ποιητικά» σε ορισμένα μονολογικά ιντερμέδια τα οποία ξεφεύγουν λίγο προς σε ένα ύφος και μία γλώσσα που συνηθίζεται σε άρθρα wellbeingκι αυτοφροντίδας στο διαδίκτυο και κυριότερα, το σημείο που – χωρίς να διαχωρίζει κριτικά τη θέση του το κείμενο ή η υποκριτική γραμμή – αναπαράγονταν στερεότυπα για τη Θεσσαλονίκη που είναι «χαλαρά». Αυτό θα μπορούσε να συνδυαστεί ενδεχομένως και με μία ευκαιρία που εμφανίζεται στο τέλος του έργου να ανοίξει το θέμα αυτό, κι η καταγγελτική φωνή των ηθοποιών να μην φωνάζει μόνο εναντίον της διαφθοράς και στην πόλη, αλλά… στη χώρα. Είναι άλλωστε έργο της Αττικό Μετρό και του κράτους.
Κι αυτό ακριβώς είναι που καθιστά τη συγκεκριμένη παράσταση απαραίτητη όχι μόνο για τους θεατές της Θεσσαλονίκης, αλλά και της Αθήνας και της περιφέρειας. Το τι συμβαίνει τόσα χρόνια με το μετρό στην Θεσσαλονίκη δεν είναι τοπικού ενδιαφέροντος θέμα. Ξεσκεπάζει τι γίνεται σε όλη τη χώρα, ξεσκεπάζει την κεντρική εξουσία. Για να ανακεφαλαιώσω, είναι μια παράσταση που αξίζει να δείτε για λόγους ψυχαγωγίας, για λόγους κοινωνικοπολιτικού προβληματισμού, αλλά και να ξαναθυμηθείτε, όπως κάναμε κι εμείς, τι χρειάζεται (για να υπάρξει) το θέατρο.
