γράφει ο Γιάννης Δασκαλάκης
“Το μαγαζί είχε λουφάξει. Αν κάποιος έριχνε μια καρφίτσα, θα ακουγότανε σαν μπόμπα. Μόλις τελειώνω, όλοι εκεί μέσα χύνανε δάκρυα μες στην μπίρα τους κι εγώ έβγαλα μόνο από την πίστα τριανταοχτώ δολάρια.
Η Billie Holiday περιγράφει την πρώτη φορά που τραγούδησε ενώπιον κοινού το 1930.
Τον χειμώνα του 1930, η Billie Holiday ήταν δεκαπέντε ετών και είχε ήδη βιώσει την απόλυτη φτώχεια, την πατρική εγκατάλειψη, τον εγκλεισμό σε αναμορφωτήριο, την σεξουαλική κακοποίηση και την πορνεία. Μένοντας με τη άρρωστη μάνα της σε ένα διαμερισματάκι στο Χάρλεμ της Νέας Υόρκης, η μικρή Billie έκανε τα πάντα για να πληρώνει το νοίκι του σπιτιού μέχρι που ένα βράδυ τους ήρθε ειδοποίηση για έξωση, το επόμενο πρωί θα τις πετάγανε στο δρόμο.
Εκείνο το βράδυ, η Billie χτύπησε την πόρτα του Pod‘s and Jerry‘s, διάσημου ξενυχτάδικου της εποχής, παρακαλώντας να πιάσει δουλειά ως χορεύτρια. Τα βήματά της όμως ήταν ασυγχρόνιστα και ο πιανίστας σταμάτησε να πατάει τα πλήκτρα του πιάνου. Την ώρα που θα την πετάγανε έξω, ο πιανίστας την λυπήθηκε και την ρώτησε: «Κορίτσι, τραγουδάς;», «Αμέ, τραγουδάω, και τι μ’ αυτό;» του απάντησε εκείνη και του ζήτησε να της παίξει στο πιάνο το “Trav’lin’ All Alone.
“I’m so weary and all alone, Feel tired like heavy stone, Trav’lin’, trav’lin’ all alone, Who will
see and who will care, Bout this load that I must bear”
(«Είμαι τόσο εξουθενωμένη και ολομόναχη, Η κούρασή μου είναι μεγάλη σαν κοτρόνα, Ταξιδεύοντας, ταξιδεύοντας ολομόναχη, Ποιος θα με δει και ποιος θα νοιαστεί, Για αυτό το φορτίο που πρέπει να βαστήξω»)
Τραγούδησε αυτούς τους στίχους όπως τους ένιωθε, όπως ένιωθε σε όλη την έως τότε ζωή της και χάρη σε αυτή, την πρωταρχική, ερμηνεία της, η Billie Holiday κέρδισε τα χρήματα για το νοίκι και δεν σταμάτησε να τραγουδάει τα μπλουζ για την υπόλοιπη ζωή της.
Νεαρή Ιρανή δείχνει τις παλάμες της, στις οποίες έχει γράψει στα Περσικά (Φαρσί) ότι οι γυναίκες πρέπει να είναι ίσες με τους άνδρες, με αφορμή, την απαγορευμένη στο Ιράν, Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας.
Στις 8 Μαρτίου του 1887, οι εργάτριες στα υφαντουργεία της Νέας Υόρκης απεργούσαν ζητώντας ανθρώπινο ωράριο (δούλευαν 16 ώρες) και αξιοπρεπείς αμοιβές. Η αστυνομία δεν επέδειξε κανένα έλεος. Πολλές διαδηλώτριες συνελήφθησαν και δολοφονήθηκαν. 124 χρόνια αργότερα, τρεις άνθρωποι σκοτώθηκαν και ένας άγνωστος αριθμός διαδηλωτών συνελήφθη στη διάρκεια δύο διαδηλώσεων στο Ιράν για την Παγκόσμια Ημέρα Γυναίκας, στις 8 Μαρτίου του 2011.
Επίκαιρη παρά ποτέ, η Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας κάθε 8η Μαρτίου, μας υπενθυμίζει πως η πιο επιτυχημένη επανάσταση του 20ού αιώνα, η φεμινιστική, συνεχίζει να εξελίσσεται και εκτός της Δύσης, στην οποία επικράτησε (ολοκληρωτικά;), με το ίδιο ρίσκο και τον ίδιο πόνο που χαρακτήρισε και το ξεκίνημά της στα τέλη του 19ου αιώνα.
Σε χώρες που δεν αναγνωρίζουν ίσα δικαιώματα μεταξύ γυναικών και ανδρών, μία γυναίκα σαν την Billie Holiday, που αναγκάστηκε να γίνει πόρνη για να επιβιώσει, δεν θα αναγνωριζόταν ποτέ σαν μεγάλη τραγουδίστρια. Το «ένοχο» παρελθόν της θα την οδηγούσε αυτόματα στο περιθώριο και το ταλέντο της θα παρέμενε θαμμένο, μέχρις ότου η κοινωνία
μάθαινε να αναγνωρίζει το όμορφο σαν την αρχή του τρομερού.
