γράφει ο Γιώργος Δημητρόπουλος
Τα νέα από την Κορέα είναι κάτι παραπάνω από ευχάριστα καθώς σύμφωνα με δημοσιεύματα του εγχώριου τύπου ο, βραβευμένος με Όσκαρ για τα Παράσιτα σκηνοθετης, Μπονγκ Τζουν-χο ετοιμάζεται να ξεκινήσει ακόμα ένα προτζεκτ μέσα στο 2024. Να θυμίσω ότι βρισκόμαστε ηδη σε αναμονή για επίσημες ημερομηνίες κυκλοφορίας του Mickey 17 που έχει ολοκληρωθεί αλλά η αρχική κυκλοφορία του για τα τέλη Μαρτίου αναβλήθηκε επ αόριστον προσωρινά στα απόνερα της όλης κατάστασης των καθυστερήσεων που έφερε η μεγάλη απεργία της ένωσης σεναριογράφων το 2023.
Για τη νεα ταινία δεν είναι γνωστά και πολλά. Φημολογείται ότι έχει βάλει το χεράκι της η Sony Pictures στην παραγωγή και αυτό ενδεχομένως να εξηγεί και το τεράστιο μπατζετ των 52 εκατομμυρίων δολαρίων. Αυτό την καθιστά επισημα ως τη πιο ακριβή νοτιοκορεατική παραγωγή στην ιστορία. Για την υπόθεση από την άλλη δεν γνωρίζουμε περισσότερα, πέραν του ότι θα είναι μια animated δημιουργία γυρω από πλάσματα του βυθού. Αυτή η θεματική για τη χώρα δεν είναι κάτι το εντελώς πρωτότυπο καθώς στην τεράστια κινηματογραφική δεξαμενή της χώρας πλέει από το 2012 το Padak, ένα τρισδιάστατο animated ταινιάκι τρόμου με ψάρια.
Νέες ταινίες Bong Joon-ho όμως σημαίνει και ανασκόπηση των προηγουμενων διαμαντιών που μας έχει προσφέρει. Συγκεκριμένα θα σταθώ σε δυο από την πολυποίκιλη φιλμογραφία του, ταινίες που δυστυχώς πιθανότατα το ελληνικό κοινό θα αγνοούσε αν δεν είχε συμβεί ο πανικός των Παρασίτων στα Όσκαρ που εκτόξευσε τη φημη του σκηνοθέτη και έστρεψε όλους τους προβολείς της προσοχής προς τα ανατολικά. Η μια έχει μια κάποια έμμεση σχέση με το άτιτλο μελλοντικό προτζεκτ του Μπονγκ Τζουν-χο, καθώς περιλαμβάνει επίσης θαλάσσιο πλάσμα.
Το 2006 κυκλοφορεί το The Host, το οποιο διαδέχθηκε, μια από τις σπουδαιότερες ταινίες του σκηνοθέτη που έχω παρακολουθήσει αλλα και γενικά, το Memories of Murder. Ελάχιστοι θα έκαναν μια τέτοια μεταβαση από μια καταθλιπτική και καταστροφική ιστορία εγκλημάτων στην απόλυτα παράλογη μιξη κωμωδίας, δράματος και monster movie με κοινωνικοπολιτικό σχολιασμό. Στο The Host λοιπόν, ακολούθως ρίψης τοξικων αποβλήτων σε ένα ποταμό, ένα γιγαντιαίο, μεταλλαγμένο πλοκαμοειδές σπέρνει τον πανικό κάνοντας επιθέσεις στον αθώο πληθυσμό στα περιξ του ποταμού. Και όταν η κόρη του κεντρικού ηρωα αρπάζεται από το πλάσμα, ολοκληρη η οικογένεια ξεκινα μια εκστρατεία διάσωσης. Αρχικά να πουμε πως ο ίδιος ο Μπονγκ Τζουν-χο έχει δηλώσει πως το πλάσμα αποτελεί έμπνευση βασισμένη στην ερμηνεία του Στιβ Μπουσέμι στο Fargo και αν αυτό από μόνο του δεν αποτελεί λόγο να το παρακολουθήσει κανεις, συνεχίζω. Στο σινεμα που αρέσκεται να κάνει ο νοτιοκορεάτης σκηνοθετης η λέξη «τέρας» συχνά αναφέρεται σε λιγοτερο μακάβριες και creepy καταστάσεις που μπορούν εξίσου να σπείρουν τον τρόμο εκτός από εδώ. Επιδερμικά έχουμε ένα γιγάντιο θαλάσσιο τερας, ένα πλάσμα που καταστρέφει τις ζωές αθώων. Ένα επιπεδο πιο μέσα όμως, εντοπίζουμε την χαρακτηριστική φόρμουλα του Μπονγκ της δυσλειτουργικής οικογένειας που εμπλέκεται με κάποιο τρόπο σε μια κατασταση που αποτελεί στον πυρήνα της μια κοινωνική κριτική. Από τις καλύτερες monster movies γενικά αλλά και στις σπουδαιότερες του Μπονγκ ειδικότερα, αν και το ονομα του ανθρώπου αυτου είναι συνυφασμένο με την επιτυχία πολύ πριν το «μπαμ» των Παρασιτων.
Η έτερη πρόταση μου είναι το Mother. Κάποτε ο Άλφρεντ Χίτσκοκ δια στόματος Νόρμαν Μπέητς δήλωνε στο Ψυχώ πως ο καλύτερος φίλος ενός αγοριού είναι η μητέρα του. Σε μια, όχι και τόσο, αναπάντεχη σύμπτωση ο Μπονγκ Τζουν-χο έρχεται να επιβεβαιώσει αυτό τον ισχυρισμό στο εντυπωσιακό θριλερ μυστηρίου, Mother. Η ανώνυμη χαρακτήρας της Κιμ Χιε-για ζει μια ήσυχη ζωή με τον γιο της. Εκείνος λόγω μιας μορφής νοητικής υστέρησης, πέφτει συχνά θύμα εκμετάλλευσης και εξαπάτησης. Όταν όμως παγιδεύεται για το φόνο μιας νεαρής μαθήτριας στην περιοχή, η μητέρα του δε θα σταματήσει πουθενά προκειμένου να αποδείξει την αθωότητα του. Στην Μητέρα, πέρα από την αναμενόμενη εξύμνηση του θεσμού φανερώνονται ξανά όλες οι σκηνοθετικές αρετές του Μπονγκ Τζουν-χο, όπως η χωροταξική συμμετρία ως φορέας κάποιας υπονοούμενης πληροφορίας και η μελέτη των κοινωνικά περιθωριοποιημένων πάντα με φόντο τα στενά των κορεατικών κωμοπόλεων. Σαν προάγγελος της τεράστιας επιτυχίας των Παρασίτων, η Μητέρα παίζει με την προοπτική, επιτρέποντας σου να δεις και να καταλάβεις ότι επιθυμείς, όπως η μάνα που βλέπει όπως θέλει το παιδί της, ανήμπορη να ατενίσει πέρα από τον συναισθηματικό αυτό ορίζοντα. Και αυτή η σοκαριστική παραδοχή μέσα από το μαεστρικό σεναριακό χειρισμό του Μπονγκ Τζουν-χο κάνουν το Mother ένα εκ των κορυφαίων θρίλερ μυστηρίου που θα βρείτε εκεί έξω.
