Αυτός ο κλόουν έχει πολλά να πει. Οπότε η συνέντευξη έχει κανόνες ανάγνωσης. Μπορείτε να πείτε πως η πρώτη απάντηση, είναι οι αυθόρμητες σκέψεις του, και έπειτα, η επίσημη απάντηση. Όσοι δεν τον ξέρετε ή δεν τον έχετε δει live, μπορεί το χιούμορ του να σας φανεί περίεργο, αιρετικό, καυστικό, ακόμα και κρύο. Aλλά σίγουρα αξίζει να τον ακούσετε.
General Laugh Manager ο λόγος σε σένα.
Τιμολέων, πες μας ποιο είναι το καλύτερο πράγμα που κάνεις ως κλόουν!
– Τρώω την τούρτα των παιδιών
– Πιστεύω ότι δεν υπάρχει καλύτερο πράγμα από τον να δίνεις χαρά και γέλιο σε όσες και όσους το έχουν ανάγκη. Και ποιος δεν το χει σήμερα;
Υπάρχουν πράγματα στη δουλειά σου που σε αγχώνουν ακόμα και σήμερα;
– Μη συναντήσω άλλον κλόουν κι έχουμε μύτινγκ…
– Φυσικά και υπάρχουν. Ποιος είναι τέλειος; Το να μην αρέσω στο κοινό μου ή να μη πάει κάτι καλά στην παράσταση.
Πόση ενέργεια πρέπει να έχει ένας άνθρωπος για να ασχοληθεί με τα παιδιά, και δη όταν είναι πολλά;
– Δεν έχεις παιδιά ε;
– Κάποια στιγμή πριν από χρόνια μας ακολουθούσε σε αποκριάτικη τουρνέ μία νέα υποψήφια κλόουν και μας έκανε παρόμοια ερώτηση “πώς αντέχετε τόσες παραστάσεις σερί και δεν αρρωσταίνετε” και τις απαντήσαμε ότι παίρνουμε βιταμίνες. Φάνηκε να γουρλώνει τα μάτια και να της προκαλεί ιδιαίτερη έκπληξη η απάντησή μας. Είχε ακούσει “αμφεταμίνες”… Τελοσπάντων, δεν είναι το πόση ενέργεια, είναι το αν μπορείς, αν το θες κι αν το ‘χεις. Όπως εγώ δε θα μπορούσα ποτέ να γίνω σερβιτόρος ή μποξέρ, έτσι άλλοι δεν μπορούν να γίνουν κλόουν, δάσκαλοι, ηθοποιοί κλπ. Έκαστος στο είδος του.
Θα έλεγες πως είναι μια δουλειά που κάποιος τη μαθαίνει, η είναι μία δεξιότητα που κάποιος την έχει από μόνος του;
– Αν δεν έχεις κάνει πρωθυπουργός δεν μπορείς να την κάνεις
– Είναι συνδυασμός ταλέντου (κλίση) και εκπαίδευσης. Θέλει σκληρή δουλειά για να γίνεις καλός και δεν είναι σαν το μπουζούκι, να πεις “αυτοδίδακτος”. Χρειάζεσαι δάσκαλο και παράδειγμα. Από κει και πέρα εξελίσσεσαι (αν θέλεις) με προσωπική και ομαδική δουλειά.
Επειδή είσαι από αυτούς που παρακολουθούν πολύ στενά συμπεριφορές μικρών και μεγάλων ποια πιστεύεις ότι είναι τα λάθη των γονιών σήμερα, χωρίς να θέλουμε να τους κουνησουμε το δαχτυλο…
– Δεν αφήνουν τα παιδιά να δουν Σεφερλή
– Α θέλεις να κάνουμε διδακτορικό εσύ, όχι συνέντευξη! Θέλεις να συζητήσουμε τις ρίζες της σύγχρονης ελληνικής παθογένειας. Μάιστα… Θα σου πω μόνο το εξής απλό: όταν αγοράζουμε μία συσκευή ψάνχνουμε τις οδηγίες χρήσης ή συναρμολόγησης, ακόμα και tutorial μπορεί να παρακολουθήσουμε στο youtube. Με τα παιδιά ποιος κάνει το αντίστοιχο; Πόσοι κάνουν το αντίστοιχο; Να διαβάσουν ένα βιβλίο σχετικά με την ανατροφή τους, τις ανάγκες τους, τις λειτουργίες τους. Μόνο να τους φορτώνουν με τα λάθος “πρέπει” μιας βαθιά συντηρητικής κι ολοταχώς οπισθοδρομικής κοινωνίας ξέρουν και με τα δικά τους κόμπλεξ και απωθημένα. Εδώ υπάρχουν γονείς ακόμα που πιστεύουν ότι όταν κλαίει το μωρό δεν είναι καλή ιδέα να το πάρεις αγκαλιά γιατί το κακομαθαίνεις και μετά θα κλαίει για ό,τι θέλει να ζητήσει λες και είναι όλα άσπρο μαύρο.
Και δεν με λες άνθρωπο που καλομαθαίνω (ή κακομαθαίνω) τα παιδιά μου, ίσα ίσα… Υπάρχουν ακόμα γονείς – και πολλοί μάλιστα – που κρίνουν αν μία δασκάλα είναι καλή ή επαρκής από το αν τους βάζει πολλά για το σπίτι!
ΓΙΑ ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΡΕ ΦΙΛΕ, που θεωρείται έγκλημα σε άλλες χώρες να φορτώνεις τα παιδιά δουλειά στο σπίτι. Έχω δει εγώ με τα μάτια μου, συνομιλία γονιών τάξης στο viber που να λέει η μία και να συμφωνούν οι άλλες, ότι η περυσινή δασκάλα ήταν καλύτερη, τους έβαζε περισσότερα! Καταρχάς δεν έχουμε αποδεχτεί συνολικά ως κοινωνία ότι ούτε είναι κατάλληλοι όλοι για να μεγαλώσουν παιδιά, ούτε υποχρεωμένοι. Από που να το πιάσεις και που να το αφήσεις; Ότι υπάρχουν γονείς που δεν δέχονται ότι το παιδάκι τους έχει αυτισμό ή κάποια μαθησιακή δυσκολία και το παίζουν Κινέζοι, καταδικάζοντάς το; 
Ότι υπάρχουν ακόμα οδηγίες μπαμπάδων του στυλ “άμα σε χτυπάνε, θα χτυπάς ρε!” και ότι για αντίστοιχους λόγους γεμίζουν και αυξάνονται οι σχολές πολεμικών τεχνών; Για να δέρνει το ένα το άλλο; Αντί να τα μάθουν να σέβονται το ένα το άλλο; Για να μη πιάσουμε το θέμα του σεξισμού από κούνια που αντί να μαθαίνουμε τα αγόρια μας να σέβονται τους πάντες, τις πάντες, τα πάντα και τα κοάλα γμτκμ, μαθαίνουμε τα κορίτσια μας να προσέχουν, να φοβούνται, να αποφεύγουν και να ντρέπονται;
ΟΥΓΚΑΝΤΑ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ είμαστε και τέλος. Αλλά όταν λες τέτοια, είσαι προδότης, ανθέλληνας, να πας αλλού αν δε σου αρέσει η πατρίδα κλπ. Εθνική ψυχανάλυση χρειαζόμαστε… Είναι που θα σου έλεγα “μόνο το εξής” αλλά τι να κάνω, μου βγαίνουν αυθόρμητα…
Έχεις παρατηρήσει να αλλάζουν συμπεριφορές οι γενιές των παιδιών με τα οποία εσύ έχεις έρθει σε επαφή όλα αυτά τα χρόνια που δουλεύεις;
– Δεν καταλαβαίνω τι εννοείς, εγώ νέος είμαι, χθες ξεκίνησα. Ακούς εκεί…
– Έχεις βαλθεί να με κάνεις μπούμερ και μάλιστα κακό ε; “Εμείς όταν είμασταν παιδιά..” κλπ. Φυσικά και αλλάζουν συμπεριφορές. Είναι σαν να με ρωτάς αν η γη γυρνάει. Το βασικό είναι ότι σε γενικές γραμμές (κατά μέσο όρο) μεγαλώνουν πιο γρήγορα. Κάποτε πχ απευθυνόμασταν σε όλες τις τάξεις του Δημοτικού ενώ τώρα από την Δ’ τάξη και μετά θεωρούν ότι “μεγάλωσαν” και δεν θέλουν κλόουν στο πάρτι τους.
Βέβαια έχουμε φτιάξει άλλα προγράμματα ψυχαγωγίας και εμψύχωσης για αυτά τα παιδιά αλλά εξακολουθεί η παιδικότητά τους να χάνεται νωρίς. Υπάρχει όμως διαφορά ανάλογα με την κοινωνική τάξη και την περιοχή. Στην επαρχία ευτυχώς είναι ακόμα πιο παιδιά στην ίδια ηλικία.
Αλήθεια τι θέλουν τα παιδιά σήμερα;
– Τι μέρα είναι; Ξέρω γω; Εκδρομή! Το θυμάσαι; “Ο λαός απαιτεί, να μας πάτε εκδρομή!” “Ιράν, Ιράκ, Συρία, Πακιστάν, αν δεν μας πάτε εκδρομή, θα γίνει Βιετνάμ!” Από τότε μέχρι τώρα, μόνο το Βιετνάμ τα πάει κάπως καλύτερα… 🙁
– Τι θέλουν άμα τα ρωτήσεις αυθόρμητα ή τι έχουν ανάγκη στ’ αλήθεια; Άμα τα ρωτήσεις θα σου πουν κινητό. Ή τάμπλετ, ή λαπτοπ ή το PS4-5-6 ξερωγω ποιο είναι τώρα. Τι έχουν ανάγκη στ’ αλήθεια; Πολύ χρόνο για παιχνίδι και πολύ κοινό, δημιουργικό χρόνο με τους γονείς τους. Αυτά. Μ’ έπιαση κατάθλιψη πάλι, ικανοποιήθηκες;
Μίλησε μας για τη Θεσσαλονίκη! Τι σου αρέσει και τι δεν αντέχεις αυτή;
– Μου αρέσει υπερβολικά πολύ το μετρό της (συγκεκριμένα η γραμμή ΤΡΙΑ) και το φλάι το όβερ. Δεν αντέχω που ώρες ώρες είναι τρομερά ερωτική και κοντεύει να μας…
Πας γυρεύονται μου φαίνεται ν’ ακούσεις μπινελίκια… Τι έχει μείνει να σου αρέσει;
– Θα παραμείνω ρομαντικός και αισιόδοξος… Μ’ αρέσει η θέα από Επταπύργιο προς τη θάλασσα όταν έχει φυσήξει πολύ και είναι καθαρή η ατμόσφαιρα και φαίνεται ο Όλυμπος με τα χιόνια και το σπίτι μου στον Παλαιό Παντελεήμονα.
Είναι εύκολο να κάνει κάποιος αυτό το επάγγελμα στην πόλη μας;
– Ναι γιατί είναι τσίρκο.
– Ούτε στην πόλη μας, ούτε στο χωριό του. Θέλει να χεις ψώνιο, με την καλή έννοια, υπομονή και όρεξη για δουλειά. Παρεμπιπτόντως κάνουμε σεμινάρια πάνω στην τέχνη του κλόουν. Ακολουθήστε με για περισσότερες λεπτομέρειες και αποτυχημένες συνταγές. Ατούταλέρ κι αλέ ρετούρ.
