Ο Αντώνης Μιμερίνης είναι γνωστός για τη δουλειά του ως φωτογράφος. Τώρα τελευταία όμως ανακάλυψε πως η δημιουργική του διάθεση έπρεπε να επεκταθεί και σε άλλα εργαλεία και άλλες εικόνες. Και ξαφνικά βρέθηκε με τα μούτρα στις κατασκευές! Στον πεζόδρομο της εκκλησίας Αχειροποιήτου, σε μία γειτονιά που ζωντανεύει μέρα με την ημέρα, o Aντώνης Μιμερίνης της Adaxion photographics, δουλεύοντας διακριτικά εδώ και χρόνια με πολλές πρωτιές στο χώρο της διαφήμισης, της φωτογραφίας και της γραφιστικής, αποφάσισε να ανοίξει το showroom του που κρατούσε κλειστό για χρόνια, καθώς περνούσε δημιουργικά όλες τις ώρες, στο ιδιόκτητο στούντιό του.
Εναν θεατρικό και ανατρεπτικά πολυμορφικό χώρο σκηνοθετημένο από τον ίδιο. Τίποτε δεν θυμίζει επαγγελματικό χώρο. Έπιπλα που μετακινούνται, κινούμενα και ανοιγόμενα πατώματα, πιάνο, αιώρα, κανό, παιδικά παιχνίδια, ρετρό έπιπλα, γυμναστήριο, εμφανή πατώματα με εκθέματα, δεκάδες φόντα βαμμένα από τον ίδιο, είναι λίγα από αυτά που κέντρισαν τα μάτια μας.
Καθώς τα lockdowns και οι περιορισμοί σάρωναν σε όλο τον κόσμο, οι συνεδρίες φωτογραφίας έγιναν σπάνιες και οι αναθέσεις εργασίας στον κλάδο λιγόστεψαν δραματικά. Σε μία προσπάθεια να κινηθεί φωτογραφικά, έστησε ένα σκηνικό με έλκηθρα, ελαφάκια, χιόνια, σκηνή και φόντο με δάσος, ούτως ώστε να φωτογραφηθούν οικογένειες με τα παιδάκια τους για τις γιορτές. Κάποιος φίλος που είδε το ελάφι, ζητούσε επίμονα να το αγοράσει. Αυτό τον έβαλε σε σκέψεις. Και καθώς είναι γραφίστας άρχισε να σχεδιάζει και να φτιάχνει ξύλινες φιγούρες.
Με αποφασιστικότητα και ενθουσιασμό, έστησε ένα μικρό εργαστήριο. Μάζεψε εργαλεία, παρακολούθησε μαθήματα και αγόρασε ξύλα. Οι πρώτες προσπάθειες ήταν μια πρόκληση, αλλά η χαρά να δημιουργήσει κάτι απτό και όμορφο με τα χέρια του τροφοδότησε την αποφασιστικότητά του να βελτιωθεί. Και κόπηκε και έσπασε σχεδόν τελειώμενες δημιουργίες και μηχανήματα χάλασε. Το πείσμα όμως και το πάθος μεγάλωνε.
Ξεκίνησε μετά από παρότρυνση φίλων, δειλά δειλά να δείχνει της δημιουργίες του στο διαδίκτυο, συστήνοντας το ταλέντο του στην ξυλουργική. Φίλοι, πελάτες και γείτονες άρχισαν να παραγγέλνουν προσαρμοσμένα κομμάτια, από εταιρικά δώρα, διακοσμητικά, παιδικά παιχνίδια μέχρι όμορφα φτιαγμένα ανθοδοχεία. Κάθε κομμάτι ήταν εμποτισμένο με μια αίσθηση αγάπης και αφοσίωσης.
Ο Αντώνης συνειδητοποίησε ότι αυτή η απροσδόκητη αλλαγή στη ζωή του, οδηγούμενη από τις αντιξοότητες και την ανάγκη προσαρμογής, του είχε προσφέρει όχι μόνο ένα νέο μέσο διαβίωσης αλλά και μια ανανεωμένη αίσθηση σκοπού και εκπλήρωσης.
Σύντομα τα έργα του βρέθηκαν σε επιλεγμένα καταστήματα στην Αθήνα, την Θεσσαλονίκη, την Ζάκυνθο , την Τήνο την Κομοτηνή, ακόμη και σε ιδιώτες στο εξωτερικό. Η ξυλουργική έγινε μέρος της ζωής του και μόνιμη διέξοδος!
Αντώνη η γειτονιά που βρίσκεται ο επαγγελματικός σου χώρος έχει πάρει τα πάνω της έτσι δεν είναι;
Ημουν σχεδόν ο μοναδικός επαγγελματικός χώρος στην γειτονιά και ο μόνος που έμενε ανοιχτός μετά τις 5 το απόγευμα. Τα μόνα φώτα στην γειτονιά. Στόχος… Έτσι δούλευα με κατεβασμένα στόρια. Γινόντουσαν πολλές διαρρήξεις και διακίνηση ναρκωτικών μέχρι και στον πετρότοιχο της εκκλησίας αλλά και στην πρασιά του πεζόδρομου, εκεί που είναι η δεύτερη πρόσοψη και η είσοδος για το στούντιό μου. Μπροστά μου όλα!
Ευτυχώς όλα αυτά είναι πλέον παρελθόν καθώς άρχισαν να ανοίγουν καφέ, ατελιέ με κοσμήματα, κεραμίστες, γραφίστες και ισόγεια airbnnb. Δίπλα στη στάση του μετρό και ταυτόχρονα μακριά από πολυκοσμία και αυτοκίνητα. Η εκκλησία της Παναγίας Αχειροποιήτου, συγκαταλέγεται στα μνημεία Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομίας της ΟΥΝΕΣΚΟ. Aυτό από μόνο του είναι σημείο αναφοράς και άξιο επίσκεψης.
Τα ξύλινα δεντράκια σου, πόσο διάστημα σου παίρνει για να τα φτιάξεις;
Τα δεντράκια ανάλογα με το είδος και την σκληρότητα του ξύλου, το κόψιμο, την λείανση και τη φροντίδα με λαδόκερο, αν όλα πάνε καλά και δεν σπάσει κάτι, αφιερώνω γύρω στις 3 ώρες. Αυτός ο χρόνος όμως μπορεί να επιμηκυνθεί εάν αποφασίσω στην πορεία – με αφορμή κάποιον ρόζο, που εγώ προσωπικά τον θεωρώ στολίδι- να δώσω μία άλλη διάσταση, σε αυτό που ήδη κάνω. Οπότε κάθε κομμάτι έχει και την μοναδικότητά του.
Ποιος ήταν ο πρώτος που αγόρασε από σένα δημιουργία σου;
Ο πρώτος που ήθελε να αγοράσει με σόκαρε, καθώς δεν πίστεψα πως αυτό που είχα κάνει, για σκηνικά φωτογράφισης, ήταν άξιο επιθυμίας από κάποιον.
Οι πρώτοι όμως που αγόρασαν, είναι φίλοι από την Κομοτηνή (η ιδιαίτερη πατρίδα μου) που παρακολουθούν την πορεία μου, σαν Φωτογράφο κυρίως.
Αν και αυτό άργησε σχετικά, γιατί θεωρούσαν πως αυτές οι δημιουργίες ήταν κάποιου από τους πελάτες για τους οποίους φωτογραφίζω.
Μπορεί κάποιος να σου ζητήσει και κάτι άλλο να δημιουργήσεις γι’ αυτό η συλλογή σου είναι συγκεκριμένη;
Σχεδιάζω και κατασκευάζω πράγματα που θα μου άρεσε να έχω εγώ σε κάποιον από τους χώρους μου ή κάτι που θα ταίριαζε να κάνω δώρο σε κάποιον. Έχω όμως πελάτες που μου ζητάνε να τους προτείνω σχέδια για συγκεκριμένους ανθρώπους με βάση κυρίως την επαγγελματική ιδιότητα ή οικογενειακή κατάσταση. Για παράδειγμα γιατρός που χειρούργησε με επιτυχία παιδάκι φίλης. Με την συζήτηση ανακάλυψα ότι είχε αθλητική σχέση με την Ολυμπιακή ομάδα κωπηλασίας. Οπότε σχεδίασα κάποιες προτάσεις και κατασκεύασα ένα έργο που αναπαριστά κωπηλάτη πάνω σε κύμα.Σύζυγος ζήτησε για την έγκυο σύντροφό του, μία γυναικεία φιγούρα με φωτογραφία του πρώτου υπέρηχου, στην θέση της κοιλιάς. Ακόμη και έπαθλο για αγώνες ποδηλασίας.
Τι σου αρέσει και τι δε σου αρέσει στην πόλη;
Στη Θεσσαλονίκη, πέρα από το όνομά της, μου αρέσει ότι είναι πολύ μπροστά της το θαλάσσιο μέτωπο. Αυτή η αίσθηση ελευθερίας και ταξιδιού.
Με στεναχωρεί όμως η κατάντια της σε πανηγύρι τριτοκοσμικό. Ζω στο κέντρο της. Με ενοχλεί σαν πολίτη και σαν άνθρωπο η ανεξέλεγκτη καταπάτηση
και αδειοδότηση για τραπεζοκαθίσματα. Στην Ελλάδα έχουμε αλλεργία ή φοβία εάν δούμε ελεύθερο χώρο. Θέλουμε να στριμωχνόμαστε.
Πρέπει οπωσδήποτε να χτίσουμε, να στήσουμε επιχείρηση, κιόσκια κλπ. Με ενοχλεί το μόνιμο και απείθαρχο και χωρίς κυρώσεις πέταμα των άχρηστων
από ανακαινίσεις.
Αγαπώ την ζωντάνια της, τους νέους της. Με εξοργίζουν οι αφίσες στις κολώνες για το γλέντι του Μάιου, που φτάνει να κρέμεται επικίνδυνα μέχρι το γλέντι του Σεπτέμβρη ή τις εκλογές του Οκτώβρη. Αγαπώ να βλέπω περιποιημένους ηλικιωμένους ανθρώπους να γυρίζουν στα μαγαζιά της πόλης.
Με ενοχλεί το παραμύθι της “ερωτικής πόλης” και το κόμπλεξ της “συμπρωτεύουσας”. Αυτάρεσκοι και ανυπόστατοι τίτλοι. Αυτά προϋποθέτουν αγάπη, σεβασμό,τάξη, δύναμη, οργάνωση, όραμα, πράξεις. Δεν τα βλέπω. Όχι μόνο από τις αρχές αλλά ούτε και από εμάς τους ίδιους. Παρόλα αυτά είναι μία πόλη με τεράστιες προοπτικές και καλλιεργημένους ανθρώπους, που αγαπούν το ωραίο και σέβονται, στηρίζουν, φροντίζουν και υπερασπίζουν κάθε προσπάθεια που βελτιώνει την καθημερινότητά τους, ακόμη και με προσωπικό κόστος.
