Ελάχιστες μέρες απομένουν για την πρεμιέρα του Asteroid City και επειδή μια νέα ταινία Γουες Άντερσον δεν είναι απλά είδηση αλλά πρωτοσέλιδο με βαριά γραμματοσειρά και νέον φώτα (αλλά πάντα κεντρικά στοιχισμένο) έψαχνα να βρω τρόπο να προετοιμαστώ και να ακολουθήσει το σκεπτικό μου όποιος το επιθυμεί, κακία δε θα κρατήσω. Ο συλλογισμός μου έχει ως εξής: μια ταινία αποτελεί μια δημιουργία-παζλ που διαφορετικοί άνθρωποι και ποικίλα ερεθίσματα ενώνονται σαν κομμάτια για να δημιουργήσουν ένα σύνολο. Τα πονήματα του Γουες Άντερσον, δε, είναι ιδιαίτερα ιδιοσυγκρασιακά διατηρώντας μια αυθεντική ταυτότητα. Επέλεξα να δώσω βάση σε 5 πυλώνες που στα δικά μου μάτια έχουν συνθέσει το τελικό αποτέλεσμα που θα παρακολουθήσουμε λίαν συντόμως και αυτοί έχουν ως εξής
Από Renegades of Youth
Οι ταινίες που ενέπνευσαν τον Γουές Άντερσον ως δημιουργό
Σε διάφορα μέσα ανά τα χρόνια ο σκηνοθέτης έχει μιλήσει για τις ταινίες που αγάπησε και που έσπρωξαν τον ίδιο να βρεθεί πίσω από μια κάμερα. Το διακριτό αισθητικό στυλ του είναι επηρεασμένο από μια πληθώρα διαφορετικών δημιουργών και κινηματογραφικών ειδών, πάντα με μια διακριτική αγάπη ωστόσο στον γαλλικό κινηματογράφο και το κλασικό σινεμά γενικότερα. Αν ενδιαφέρεσαι να εξερευνήσεις και να αναζητήσεις στοιχεία που εμπεριέχονται στη φιλμογραφία του, με χρονολογική σειρά ταξινομημένες, οι παρακάτω ταινίες είναι οι πλέον κατάλληλες:
- Μαύρος Νάρκισσος (1947) των Μαικλ Παουελ, Εμερικ Πρεσμπεργκερ
- Τα 400 Χτυπήματα (1959) του Φρανσουά Τρυφώ
- Με Κομμένη την Ανάσα (1960) του Ζαν-Λυκ Γκοντάρ
- Ζυλ και Τζιμ (1962) του Φρανσουά Τρυφώ
- Ο Πρωτάρης (1967) του Μαικ Νικολς
- Το Τελευταίο Απόσπασμα (1973) του Χαλ Άσμπι
- Ο Γείτονας μου ο Τοτόρο (1987) του Χαγιάο Μιγιαζάκι
- Ο Τελευταίος Αυτοκράτορας (1987) του Μπερνάρντο Μπερτολούτσι
Ταινίες που ενέπνευσαν το Asteroid City
Εδώ τα πράγματα είναι λίγο θολά ομολογουμένως. Ο Άντερσον παρότι στην προηγούμενη ταινία του, το French Dispatch, είχε ακολουθήσει μια τακτική που «επέβαλλε» στο καστ να παρακολουθήσουν μια σειρά ταινιών ώστε να προετοιμαστούν για τα γυρίσματα, εδώ δεν φαίνεται να ακολούθησε την ιδια τακτική ή τουλάχιστον δε το έχουμε μάθει ακόμα. Παρόλα αυτά σε συνέντευξη του έχει δηλώσει πως τουλάχιστον για τις σκηνές που γυρίστηκαν στην έρημο άντλησε έμπνευση από τις δυο παρακάτω κλασικές δημιουργίες του παλιού Χολιγουντ αποδεικνύοντας ξανά την σινεφίλ πλευρά του.
- Το Απολιθωμένο Δάσος (1936) του Άρτσι Μάγιο
- Ασχημη Μέρα στον Μαύρο Βράχο (1955) του Τζον Στάρτζες
Θεωρώ επιπλέον υψίστης σημασίας το γεγονός ότι ο Άντερσον συνεργάζεται σταθερά με συγκεκριμένους ανθρώπους, με τους οποίους συνδέεται με αμοιβαία κατανόηση και, εργασιακή ή μη, χημεία. Οι τρεις από αυτούς που επέλεξα να υποδείξω φέρουν την ευθύνη τριών εξαιρετικής σημασίας πόστων στην δημιουργία μιας ταινίας. Αυτά τα πόστα είναι η σύνθεση της μουσικής, η διεύθυνση φωτογραφίας και τα κοστούμια τα οποία κατά αντιστοιχία έχουν επωμιστεί τρία πολύ βαριά ονόματα της βιομηχανίας: ο Αλεξαντρε Ντεσπλατ, ο Ρομπερτ Γέομαν και η Μιλένα Κανονέρο.
Αλεξάντρε Ντεσπλάτ: Αποτυπώνοντας συναισθήματα με νότες
Ο Γάλλος συνθέτης έχει μια καριέρα που κυριολεκτικά ζαλίζει με πάνω από 170 μουσικά ντυσίματα ταινιών στο ενεργητικό του που απλώνονται σε ποικίλα είδη και χώρες οπότε το να βρω 5 ταινίες του να προτείνω ήταν το εύκολο. Πριν φτάσουμε εκεί όμως να πούμε δυο λόγια για το στυλ των συνθέσεων του. Αυτό που εύκολα παρατηρείται είναι το συναισθηματικό τους βάθος και η πολυλειτουργικότητα τους. Ο Ντεσπλατ συχνά συνδυάζει ορχηστρικές συνθέσεις με αντισυμβατικές ενορχηστρώσεις δημιουργώντας μοναδικά ηχητικά τοπία που ξυπνούν στον καθένα θεατή διαφορετικές μνήμες και ένστικτα. Μελωδική ομορφιά, ανεπαίσθητες διασκευές και ικανότητα να αιχμαλωτίζει με νότες την ουσία των ιστοριών της ταινίας είναι μερικά από τα στοιχεία που μπορείτε να εντοπίσετε στις παρακατω ταινίες τις οποίες έχει ντύσει ο πολυβραβευμένος συνθέτης και χρόνιος συνεργάτης, μεταξύ άλλων και, του Γουές Άντερσον:
- Η Μορφή του Νερού (2017) του Γκιγιέρμο ντελ Τόρο
- Ο Λόγος του Βασιλιά (2010) του Τομ Χούπερ
- Η Απίστευτη Ιστορία του Μπέντζαμιν Μπάτον (2008) του Ντειβιντ Φίντσερ
- Το Παιχνίδι της Μίμησης (2014) του Μόρτεν Τίλντουμ
- Η Γαλλική Αποστολή (2021) του Γουές Άντερσον
(Για την ιστορία στην Γαλλική Αποστολή του Άντερσον θα εντοπίσετε και το κομμάτι που τρεντάρει σαν τρελό σε όλα τα σοσιαλ μίντια και ιδίως στο τικ τοκ με τίτλο, Obituary. Ξέρετε πολύ καλά ποιο εννοώ.)
Ρόμπερτ Γέομαν: Πίσω από τα συμμετρικά κάδρα
Η συνεργασία του κινηματογραφιστή Ρομπερτ Γέομαν με τον Γουες Άντερσον πηγαίνει χρόνια πίσω και σχεδόν για κάθε του δημιουργία από το ντεμπούτο του πίσω στο μακρινό 1996 με τίτλο «Κλέφτες…κατά λάθος». Όπως ο Άντερσον είναι και ο ίδιος λάτρης των στατικών και συμμετρικών συνθέσεων δίνοντας μια αίσθηση οπτικής ισορροπίας και ακρίβειας στα κάδρα του. Όντας θιασώτης της λεπτομέρειας το τελικό αποτέλεσμα που προκύπτει στην οθόνη μας οδηγεί σε πλούσιους κινηματογραφικούς κόσμους φιλόξενους να χαθούμε μέσα τους. Φαίνεται ωστόσο πως με τον Άντερσον συνεργάζεται καλύτερα από τον καθενα για αυτό και εκτός των κοινών τους δημιουργιών δεν υπάρχει κάτι αξιοσημείωτο πέραν ίσως του Mamma Mia. Παραμένει βέβαια ενας σπουδαίος και βραβευμένος δημιουργός που με την πάροδο των ετών εξελίσσεται ολοένα και περισσότερο στυλιστικά παραδίδοντας αντίστοιχα ολοένα και καλύτερα καλλιτεχνικά αποτελέσματα.
Μιλένα Κανονέρο: Η Βασίλισσα του Costume Design
Θέλω να κλείσω αυτό τον κατευθυντήριο οδηγό με ένα, κατά τη γνώμη μου, βαρύ χαρτί της διαδικασίας δημιουργίας μιας ταινίας: τα κοστούμια. Απαιτεί τεράστια δεξιοτεχνία πρώτα η ικανότητα να δίνεις πνοή σε κινηματογραφικούς χαρακτηρες μέσα από τα ρούχα τους και δεύτερον να το πράττεις για τόσες δεκαετίες με θαυμαστή συνέπεια. Τα ρούχα των χαρακτήρων έχουν τη δικη τους ιστορία να αφηγηθούν και αυτό η Μιλένα Κανονέρο το γνωρίζει καλά. Για όσους δε την γνωρίζουν μιλάμε για μια θρυλική ενδυματολόγο που έχει να επιδείξει κορυφαίες συνεργασίες με φιλμικά τοτεμ όπως ο Στάνλεϊ Κιούμπρικ και ο Φρανσις Φορντ Κόπολα αλλά και η κόρη του Σοφία Κόπολα, ο Άλαν Πάρκερ, ο Σιντνει Πόλακ και γενικά η σταδιοδρομία της προκαλεί θαυμασμό και δέος. Θα προτείνω μερικές μόνο από τις 43 ταινίες στις οποίες επιμελώς μέσω των ενδυμάτων έχει προσδώσει έξτρα γνωρίσματα στους χαρακτήρες που επιτυγχάνουν μια συνεκτική οπτική αφήγηση της ιστορίας:
- Μπάρι Λίντον (1975) του Στάνλεϊ Κιούμπρικ
- Μαρία Αντουανέτα (2006) της Σοφία Κόπολα
- Το Εξπρές του Μεσονυχτίου (1978) του Άλαν Πάρκερ
- Ο Νονός ΙΙΙ (1990) του Φράνσις Φορντ Κόπολα
- Ξενοδοχείο Grand Budapest (2014) του Γουές Άντερσον
