γράφει ο Γιώργος Δημητρόπουλος
Ομολογώ πως τα Όσκαρ δεν ήταν και το μεγαλύτερο μου κινηματογραφικό φετίχ μεγαλώνοντας. Τα πέτυχα σε μια εποχή περισσότερο παρακμής παρά αίγλης με πολλές αμφιλεγόμενες βραβεύσεις την προηγούμενη δεκαετία, την δεκαετία δηλαδή που ξεκίνησα να καταναλωνω σινεμά με το τσουβάλι και να αναζητώ αν βραβεύτηκε επίσημα κάτι από όσα μου είχαν κεντρίσει το ενδιαφέρον. Είναι γενικά κοινό μυστικό πως όταν δεν αποτελούν τροχοπέδη για την Ακαδημία τα ρατσιστικά, πολιτικά και κοινωνικά της υπόβαθρα οι βραβεύσεις πάνε συνήθως εκεί που αξίζουν να πάνε. Σε αντίθετες περιπτωσεις έχουμε δει το 2006 κάποιο Crash να κερδιζει Όσκαρ Καλύτερης Ταινιας αφήνοντας πίσω του το Brokeback Mountain και δε θέλω καν να σταθώ στο τι είχε γραφτεί και ειπωθεί για «την ταινία με τους γκει καουμπόι» από προσωπικότητες όπως ο Τζον Γουέιν. Το βραβευμένο ήδη με Χρυσό Λέοντα Brokeback ήταν απλά καλύτερο σε όλους τους εξεταζόμενους τομείς. Έχουμε δει το Green Book, την πιο αναντίρρητα επιφανειακή αντιρατσιστική ταινία να στερεί Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας από το Ρομα του Αλφόνσο Κουαρόν το 2019, το Shape of Water του Ντελ Τόρο να μας κάνει ακόμα να απορούμε πως κέρδισε Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας το 2018 και αυτά είναι μόνο μερικά και μόνο για μια κατηγορία βράβευσης.
Η απάντηση στο γιατί κανείς λοιπόν να ενδιαφερθεί για τη φετινή 96η τελετή Απονομής των σπουδαίων βραβείων είναι η θετική στροφή που έχουν πάρει οι βραβεύσεις τα τελευταία χρόνια. Με ελάχιστες εξαιρέσεις όπως το περσινό φιάσκο της βράβευσης του Γουίλ Σμιθ για το King Richard έπειτα και από το, για πολλούς στημένο, περιστατικό με το χαστούκι στον Κρις Ροκ, η Ακαδημία δείχνει να ενδιαφέρεται και να ανοίγει τους ορίζοντες της προς κατευθύνσεις που μέχρι πρότινος δεν είχαν όχι απλά φωνή να εκφραστούν αλλά και τρόπο να την αποκτήσουν. Βραβεύσεις όπως αυτή του Spotlight ή του Birdman επανέφεραν το ενδιαφέρον μιας μεγάλης μη αμερικανικής μερίδας κοινού στο θεσμό. Έτσι μετέπειτα είδαμε τα Παράσιτα του Μπονγκ Τζουν-χο να κάνουν ένα από τα πλέον σαρωτικά περάσματα στην ιστορία του θεσμού αλλά και μια ιστορία αγάπης που ζει σε άπειρα παράλληλα σύμπαντα γύρω από μια μεσήλικη Ασιάτισσα με χρέη στην εφορία που δυο ανερχόμενοι σκηνοθέτες έμπλεξαν με ψυχεδελική φωτογραφία, κουνγκ φου μάχες και κάτι από υπερηρωικό στυλ κερδίζοντας κοινό και κριτικούς με το Everything, Everywhere, All at Once. Και αυτό έρχεται από κάποιον που δε του άρεσε καν η συγκεκριμένη ταινία όχι τόσο στο τεχνικό κομμάτι, οσο στα vibes της.
Η φετινή κινηματογραφική χρονιά σημαδεύτηκε από το υψηλό επίπεδο ταινιών που παρουσίασε και φυσικά το ιστορικό φαινόμενο του Barbenheimer που κυρίευσε το δημόσιο λόγο για μήνες. Για αυτό και δεν αποτέλεσαν ιδιαίτερη έκπληξη οι 13 και 8 αντίστοιχα υποψηφιότητες των Οπενχαιμερ και Μπάρμπι. Εντούτοις απέδειξαν την επιδραστικότητα που μπορεί να έχει ένα καλοφτιαγμένο σύγχρονο μπλοκμπαστερ με το ένα να θεωρείται αναμενόμενο λόγω της φύσης της θεματικής του και το άλλο να κερδίζει επάξια το παγκόσμιο box office ανοίγοντας ταυτόχρονα παράθυρο για ακόμα περισσότερες δημιουργίες γύρω από τη γυναικεία ενδυνάμωση. Ένα παράθυρο το οποίο είδε ορθάνοιχτο και μπήκε ο Γιώργος Λανθιμος με το Poor Things μιλώντας από διαφορετική σκοπιά για το ίδιο θέμα με πρωταγωνίστρια την Εμμα Στόουν που επιβεβαίωσε τον τίτλο του φαβορί καθώς τελικά βραβεύτηκε με το Όσκαρ Πρώτου Γυναικείου Ρόλου για την ερμηνεία της ως Μπελα Μπαξτερ. Το Poor Things απέσπασε 4 Όσκαρ από τις συνολικά 11 υποψηφιότητες του ενώ την τετράδα των ταινιών με τις περισσότερες υποψηφιότητες συμπληρώνουν οι Δολοφόνοι του Ανθισμένου Φεγγαριού με 10.
Πριν δούμε αναλυτικά ποιος κέρδισε τι θεωρώ αναγκαίο να μιλήσουμε για τις δημιουργίες που δεν χώρεσαν καθόλου στις φετινές υποψηφιότητες θεωρώντας ως δεδομένο πως μια υποψηφιότητα ή/και νίκη στα Όσκαρ δεν καθιστά την ταινία αυτόματα καλή. Αρχικά ο Ζακ Εφρον, όντας η μόνη ενδεχομένως ευκαιρία του οικογενειακού δράματος Iron Claw για υποψηφιότητα στα φετινά βραβεία, δεν κατάφερε να θεωρηθεί κάτι παραπάνω από dark horse στην κούρσα για το Α Ανδρικού. Αυτό δεν αναιρεί το γεγονός ότι πραγματοποίησε ο ίδιος μέσω μιας εκπληκτικής σωματικής μεταμόρφωσης του μια καθοριστική στροφή στην καριέρα του μετουσιώνοντας στην πράξη το ισχυρό μήνυμα της ταινίας περί κριτικής στην τοξική αρρενωπότητα και όλο αυτό υπό το πρίσμα μιας αληθινής οικογενειακής τραγωδίας. Έπειτα η Ακαδημία προσπέρασε επιδεικτικά την Πρισίλα της Σοφία Κόπολα αγνοώντας τις δυνατότητες της σε κατηγορίες όπως η σκηνοθεσία και το σενάριο που επιμελήθηκε η ίδια αλλά και τις δυο βασικές ερμηνείες των Cailee Spaney και Jacob Elordi. Ο Γουές Άντερσον έλαμψε δια της απουσίας του καθώς τελικά βραβεύτηκε για το πανέμορφο μικρού μήκους The Wonderful Story of Henry Sugar χωρίς να είναι παρών να παραλάβει το βραβείο του καθώς το μεγάλο του χαρτί το Asteroid City όπως δίχασε τους σκληροπυρηνικούς του φανς, έτσι δίχασε και την Ακαδημία που δε του έδωσε τη δυνατότητα να διαγωνιστεί ακόμα και σε κατηγορίες που η ταινία έλαμψε όπως τα κοστούμια και το production design. Ο Γουες εντούτοις με το χαρακτηριστικό συμμετρικό του στυλ κινηματογράφησης είμαι σίγουρος πως θα επιστρέψει με κάτι ανάλογου βεληνεκούς με το βραβευμένο Grand Budapest Hotel. Κλείνοντας αυτή την ενότητα άφησα τις δυο πιο ηχηρές απουσίες για μένα. Το All of Us Strangers των 10 υποψηφιοτήτων στα BAFTA δεν έπεισε την ακαδημία να του χαρίσει καμία απολύτως υποψηφιότητα πουθενά, παρακολουθώντας το όμως κάτι που χωρίς αμφιβολία θα σου μείνει χαραγμένο από αυτήν είναι η κορυφαία ερμηνεία του Andrew Scott. Από την άλλη ο Ακι Καουρισμάκι δεν απέσπασε καμία υποψηφιότητα ξανά, με το πανανθρώπινο και ρεαλιστικό Fallen Leaves να φανερώνει πως τελικά η Ακαδημία δεν πολυψήνεται για το στυλ ταινιών που κάνει. Ταινίες ωστόσο όπως το Saltburn, το The Killer, το Ferrari, το Beau is Afraid και το Air που επίσης δεν απέσπασαν καμία υποψηφιότητα και που σε μετριότερες κινηματογραφικές χρονιές θα δέσποζαν πανηγυρικά σε διάφορες κατηγορίες φανερώνουν το πραγματικά υψηλό επίπεδο της φετινής χρονιάς που πέρασε και που με έκανε να αδημονώ για τα φετινά βραβεία σαν παιδάκι τα Χριστούγεννα.
Πάμε να δούμε όμως επιγραμματικά τις υποψηφιότητες και τους νικητές της φετινής απονομής πριν περάσουμε στον σχολιασμό όσων συνέβησαν τα ξημερώματα στο Dolby Theater στο Χολιγουντ του Λος Άντζελες:
Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας
Oppenheimer (Νικητής)
American Fiction
Anatomy of a Fall
Barbie
The Ηoldovers
Killers of the Flower Moon
Maestro
Past Lives
Poor Things
The Zone of Interest
Όσκαρ Καλύτερης Σκηνοθεσίας
Christopher Nolan – Oppenheimer (Νικητής)
Ζαστίν Τριέ – Anatomy of a Fall
Μάρτιν Σκορτσέζε – Killers of the Flower Moon
Γιώργος Λάνθιμος – Poor Things
Τζόναθαν Γκλέιζερ – The Zone of Interest
Όσκαρ Α΄Γυναικείου Ρόλου
Emma Stone – Poor Things (Νικήτρια)
Λίλυ Γκλαντστόουν – Killers of the Flower Moon
Ανέτ Μπένινγκ – Nyad
Σάντρα Χιούλερ – Anatomy of a Fall
Κάρεϊ Μάλιγκαν– Maestro
Όσκαρ Α΄Ανδρικού Ρόλου
Cillian Murphy – Oppenheimer (Νικητής)
Μπραντλει Κούπερ – Maestro
Κόλμαν Ντομίνγκο – Rustin
Πωλ Τζιαμάτι – The Holdovers
Τζέφρι Ράιτ– American Fiction
Όσκαρ Β΄Γυναικείου Ρόλου
Da’Vine Joy Randolph – The Holdovers (Νικήτρια)
Εμιλυ Μπλαντ – Oppenheimer
Ντανιέλε Μρπουκς – The Color Purple
Αμέρικα Φερέρα – Barbie
Τζόντι Φόστερ– Nyad
Όσκαρ Β΄Ανδρικού Ρόλου
Robert Downey Jr – Oppenheimer (Νικητής)
Στερλινγκ K Μπράουν – American Fiction
Ρομπερτ Ντε Νίρο– Killers of the Flower Moon
Ραιαν Γκοσλινγκ – Barbie
Μαρκ Ράφαλο– Poor Things
Όσκαρ Καλύτερου Πρωτότυπου Σεναρίου
Anatomy of a Fall – Ζαστίν Τριέ, Αρτούρ Χαραρί (Νικητές)
The Holdovers – Ντειβιντ Χέμινγκσον Maestro – Μπράντλεϊ Κούπερ, Τζος Σίνγκερ
Past Lives – Σελιν Σονγκ
May December – Σάμι Μπερτς
Όσκαρ Καλύτερου Διασκευασμένου Σεναρίου
American Fiction – Κορντ Τζέφερσον
Oppenheimer – Κρίστοφερ Νόλαν
Barbie – Γκρέτα Γκέρβιγκ,Νόα Μπόμπαχ
Poor Things – Τόνι ΜακΝαμάρα
The Zone of Interest – Τζόναθαν Γκλέιζερ
Όσκαρ Μουσικής
Τζέρσκιν Φέντριξ (Poor Things)
Λούντβιγκ Γκόρανσον (Oppenheimer)
Λόρα Κάρπμαν (American Fiction)
Ρόμπι Ρόμπερτσον (Οι Δολοφόνοι του Ανθισμένου Φεγγαριού)
Τζον Γουίλιαμς (Ο Indiana Jones και ο Δίσκος του Πεπρωμένου)
Όσκαρ Κοστουμιών
Barbie, Τζάκλιν Ντάραν
Οι Δολοφόνοι του Ανθισμένου Φεγγαριού, Τζάκλιν Γουεστ
Napoleon, Τζάντι Γιέιτς, Ντέιβιντ Κρόσμαν
Oppenheimer, Ελεν Μιρόζνικ
Poor Things, Χόλι Γουάντινγκτον
Όσκαρ Φωτογραφίας
Χόιτε φαν Χόιτεμα (Oppenheimer)
Εντ Λάκμαν (El Conde)
Μάθιου Λίμπατικ (Ο Μαέστρος)
Ροντρίγκο Πριέτο (Οι Δολοφόνοι του Ανθισμένου Φεγγαριού)
Ρόμπι Ράιαν (Poor Things)
Όσκαρ Μοντάζ
Ανατομία μιας Πτώσης, Λοράν Σενεσάλ
Τα Παιδιά του Χειμώνα, Κέβιν Τεντ
Οι Δολοφόνοι του Ανθισμένου Φεγγαριού, Θέλμα Σκούνμεϊκερ
Oppenheimer, Τζένιφερ Λέιμ
Poor Things, Γιώργος Μαυροψαρίδης
Όσκαρ Καλύτερου Τραγουδιού
It Never Went Away – Τζον Μπατίστ, Νταν Γουίλσον (American Symphony)
What Was I Made For? – Μπίλι Αϊλις, Φίνεας (Barbie)
Wahzhazhe (A Song for My People) – The Osage Tribe (Οι Δολοφόνοι του Ανθισμένου Φεγγαριού)
I’m Just Ken – Μαρκ Ρόνσον, Αντριου Γουάιατ (Barbie)
The Fire Inside – Νταϊάν Γουόρεν (Flamin’ Hot)
Όσκαρ Σκηνογραφίας (Production Design)
Barbie: Σάρα Γκρίνγουντ, Set Decoration: Κέιτι Σπένσερ
Οι Δολοφόνοι του Ανθισμένου Φεγγαριού: Τζακ Φισκ, Set Decoration:Ανταμ Γουίλις
Napoleon: Αρθουρ Μαξ, Set Decoration: Ελι Γκριφ
Oppenheimer: Ρουθ Ντε Ζονγκ, Set Decoration: Κλερ Κόφμαν
Poor Things: Τζέιμς Πράις, Σόνα Χιθ, Set Decoration: Ζούζα Μίχαλεκ
Όσκαρ Διεθνούς Ταινίας
Io Capitano (Ματέο Γκαρόνε, Ιταλία)
Society of the Snow (Χουαν Αντόνιο Μπαγιόνα, Ισπανία)
Στο Γραφείο των Καθηγητών (Ιλκέρ Τσατάκ, Γερμανία)
Η Ζώνη του Ενδιαφέροντος (Τζόναθαν Γκλέιζερ, Ην. Βασίλειο)
Perfect Days (Βιμ Βέντερς, Ιαπωνία)
Όσκαρ Ταινίας Animation
Το Αγόρι και ο Ερωδιός
Στο Στοιχείο τους
Nimona
Robot Dreams
Spider-Man: Across the Spider-Verse
Όσκαρ Ντοκιμαντέρ – Μεγάλου Μήκους
Bobi Wine: The People’s President
The Eternal Memory
Τέσσερις Κόρες
To Kill a Tiger
20 Days in Mariupol
Όσκαρ Ντοκιμαντέρ – Μικρού Μήκους
The ABCs of Book Banning
The Barber of Little Rock
Island in Between
The Last Repair Shop
Nǎi Nai & Wài Pó
Όσκαρ Οπτικών Εφέ
Ο Δημιουργός
Godzilla Minus One
Φύλακες του Γαλαξία 3
Επικίνδυνη Αποστολή: Θανάσιμη Εκδίκηση Μέρος Πρώτο
Ναπολέων
Όσκαρ Ήχου
Ο Δημιουργός
Ο Μαέστρος
Επικινδυνη Αποστολή: Θανάσιμη Εκδίκηση Μέρος Πρώτο
Oppenheimer
Ζώνη Ενδιαφέροντος
Όσκαρ Κομμώσεων και Μακιγιάζ
Golda
Ο Μαέστρος
Oppenheimer
Poor Things
Society of the Snow
Όσκαρ Μικρού Μήκους Ταινίας – Animation
Letter to a Pig
Ninety-Five Senses
Our Uniforme
Pachyderm
War is Over! Inspired by the Music of John & Yoko
Όσκαρ Μικρού Μήκους Ταινίας – Live Action
The After
Invincible
Knight of Fortune
Red, White and Blue
The Wonderful Story of Henry Sugar
