H Μάχη των ήχων: Εξερευνώντας τα μουσικά αρχεία μνήμης από τη Μάχη Ντόλκου
Κάθε εβδομάδα η Μάχη Ντόλκου ξεφυλλίζει το μουσικό της ημερολόγιο και περιγράφει ιστορίες μουσικών αλλά και τραγουδιών που στιγμάτισαν τον κόσμο αλλά και την ίδια.
Από τα βινύλια και τις κασέτες στο Spotify και το YouTube ταξιδεύουμε, νιώθουμε και ζούμε παρέα με τον κολλητό μας φιλαράκι, τη μουσική.
Goo Goo Dolls.
Το συγκρότημα είναι γνωστό για τη μεγαλύτερη επιτυχία του, “Iris”, που κυκλοφόρησε το 1998. Το τραγούδι αυτό περιλαμβάνεται και στο soundtrack της ταινίας “City of Angels”, έναν δίσκο που τον είχα κυριολεκτικά λιώσει εκείνη την εποχή. Το DVD, της ταινίας, είναι ένα από τα ελάχιστα που έχω κρατήσει, μιας και ήταν δώρο από ένα φίλο μου, τον Δαυίδ, με την αφιέρωση:
“Αφού ξέρω ότι σ’ αρέσει να κλαις”.
Το συγκρότημα αρχικά δημιουργήθηκε από τον Takac και τον Tutuska, οι οποίοι ήταν μακροχρόνιοι φίλοι από το σχολείο. Στην πορεία βέβαια τα σπάσανε, κάτι που ευτυχώς δεν συνέβη στη δική μου περίπτωση και έτσι δίνω πάσα στα δικά μου, που το θέμα τους είναι το πολυακουσμένο και αγαπημένο μου “Iris” και πώς συνδέεται με τη γυναικεία φιλία…
Μεγάλωσα με τις ιστορίες της μητέρας μου, από όταν ήταν παιδάκι! Κάθε βράδυ πριν τον ύπνο δε ζητούσα να μου διαβάσει κάποιο παραμύθι. Ήθελα να μου διηγηθεί άλλη μια ιστορία από τις παιδικές της σκανταλιές. Και ήταν πολλές.
Μια από αυτές τις ιστορίες ήταν του γέρο- Φαρούκ, ενός πελώριου ποιμενικού που τον άφησαν οι Γερμανοί φεύγοντας σε έναν μπάρμπα της γειτονιάς. Η σκανταλιάρα πιτσιρίκα μανούλα μου πήγαινε κάθε μέρα, μετά το σχολείο της και τον αγρίευε πίσω από τις καγκελόπορτες, μέχρι που ο Φαρούκ μια μέρα λύθηκε από τα δεσμά του και την έψαχνε, σύμφωνα με μαρτυρίες… Tο αποτέλεσμα ήταν η μητέρα μου να εξαφανιστεί στα βουνά από το φόβο της και όλη η γειτονιά να την ψάχνει.
Η ιστορία της Ρίτας, ένα τσομπανόσκυλο που μεγάλωσε μαζί με την μητέρα μου ώσπου μια μέρα, της έφεραν ένα κουτάβι κάτασπρο και η Ρίτα έπεσε να πεθάνει από τον καημό και την ζήλεια της.
Η ιστορία με τα αυγά… Εκείνα τα χρόνια η οικογένεια της μάζευε αυγά σε ένα ξύλινο βαρέλι (μιλάμε για πολλά αυγά) λίγο πριν το Πάσχα και η γλυκούλα μανούλα ένα πρωί αποφάσισε να τα σπάσει όλα μαζί με τη φίλη της. Τις τσακώσανε τη στιγμή που ετοιμαζόντουσαν να σπάσουν το τελευταίο αυγό.. Η δόλια φίλη της κατουρήθηκε κυριολεκτικά πάνω της ενώ η μαμά μου, χαλαρή το ήξερε το έργο. Θα ‘τρώγε λίγο ξύλο κι όλα καλά, δεν έγινε και τίποτα. Και πόσες ακόμα ιστορίες μου έρχονται στο μυαλό…
Θυμάμαι έντονα το συναίσθημα μετά από κάθε ιστορία… Λαχταρούσα τόσο πολύ να ήμασταν συνομήλικες σε εκείνη την εποχή και να κάναμε παρέα!
Αυτές οι ιστορίες μου άφησαν μεγάλη κληρονομιά. Αρχικά πιστεύω πως είχαν ήδη ενισχύσει την έμφυτη αγάπη μου για τα ζώα και την ενσυναίσθηση απέναντί τους, λόγω της αδικοχαμένης σκυλίτσας Ρίτας!
Η λατρεία που έχω για τη φύση επίσης σίγουρα ενισχύθηκε από τη ξεκάθαρη περιγραφή των ιστοριών της μέσα στα δάση, στα βουνά, στα ποταμάκια κτλ. Και τέλος, πέρα λοιπόν από την επιθυμία του να ήμασταν και οι δυο 7 χρονών και να κάναμε παρέα, οι ιστορίες που περιλάμβαναν τις φίλες της, με έκαναν να αναζητώ και να επιθυμώ τη γυναικεία φιλία από μικρή.
Από τα παιδικά μου χρόνια λοιπόν θυμάμαι διάφορα κοριτσάκια, συμμαθήτριες και γειτόνισσες, αλλά η πιο έντονη θύμηση είναι αυτή της Φωτεινούλας! Γνωριστήκαμε στην τρίτη δημοτικού και μέχρι την πέμπτη μισιόμασταν θανάσιμα.
Διεκδικούσαμε και οι δύο την Έφη ένα άλλο κοριτσάκι, όλα αυτά τα χρόνια. Μαλλιοτραβήγματα, συνωμοσίες, με ελάχιστες μέρες συμφιλίωσης μεταξύ μας, και όλα αυτά για το ποια θα περνάει περισσότερο χρόνο με την Έφη! Μέχρι που στην έκτη δημοτικού η Φωτεινούλα μετακόμισε… άλλαξε σχολείο, άλλαξε γειτονιά και η ζωή μου είχε γίνει τόσο μίζερη. Δε με ένοιαζε πια η φιλία της Έφης και βαριόμουν αφόρητα. Κάπως έτσι το έριξα στο διάβασμα για να γεμίσω το κενό. Ένα από τα πρώτα μαθήματα ζωής που πήρα μέσα από αυτή τη σχέση λοιπόν ήταν πως η αγάπη και το μίσος είναι 2 πλευρές του ίδιου νομίσματος.
Ήρθε το γυμνάσιο-λύκειο και εκεί οι φιλίες ήταν λίγο πιο πολύπλοκες. Υπήρχε ανταγωνισμός, απογοητεύσεις και όρκοι αιώνιας αφοσίωσης.
Λ+Μ= Β.F.F κ.τ.λ.
Κάπου εκεί στο λύκειο υπήρχε ένα τρελοκόριτσο που από την πρώτη στιγμή, μου είχε τραβήξει την προσοχή. Η Μάνια! Στα 3 χρόνια του λυκείου λοιπόν ήταν απλά μια έντονη συμπάθεια. Αλλά είχε ταυτότητα μέσα στην τάξη. Ο παρλαπίπας!
Δεν μπορούσε να σταματήσει να μιλάει, ούτε την ώρα του μαθήματος ούτε στα διαλείμματα.
Είχαμε μέσα στην τάξη έναν μεταλλά με τα σχετικά πολύ μακριά μαλλιά που ήταν σκυμμένος στο θρανίο και δε συμμετείχε ποτέ πουθενά. Δεν είχαμε ακούσει ποτέ τη φωνή του. Μια καθηγήτρια, προκειμένου να γλιτώσει το σούσουρο που προκαλούσε η Μάνια, την έβαλε να καθίσει μαζί του! Ήταν η πρώτη φορά που ακούσαμε τη φωνή του! Κατάφερε να τον κάνει να μιλήσει πιάνοντας συζήτηση μαζί του και κάνοντας έξαλλη την καθηγήτρια η οποία είπε ουρλιάζοντας “Ε, ΟΧΙ ΚΑΙ ΤΟΝ ΘΑΝΑΣΗ!” (νομίζω έτσι τον έλεγαν).
Το μόνο που δεν κατάφερε η Μάνια ήταν να με ξυπνήσει την ώρα του μαθήματος, που συνήθως καθόταν από πίσω μου. Προσπαθούσε η έρμη να μου πιάσει συζήτηση αλλά το μόνο που κατάφερνε ήταν να με νανουρίζει.
Πού να φανταζόμασταν λοιπόν τότε, πως μόλις τα σχολεία θα τελείωναν θα γινόμασταν φίλες καρδιακές, αχώριστες και αργότερα και κουμπάρες. Δε θα αναλύσω τα υπέροχα στοιχεία του χαρακτήρα της Μάνιας – που είναι πολλά – και ο χρόνος απέδειξε πως τα συναισθήματα είναι αμοιβαία.
Το “Iris” των Goo Goo Dolls είναι το τραγούδι μας… και πάντα, θα μου θυμίζει ένα πολύ δύσκολο καλοκαίρι με πολλές φουρτούνες σε ένα καλοκαιρινό μπαράκι στη Χαλκιδική. Είχα πιάσει δουλειά για πρώτη φορά ως εποχιακή υπάλληλος. Η Μάνια ήρθε να με δει ένα Σαββατοκύριακο και τελικά έμεινε μαζί μου τη μισή σεζόν. Περιμέναμε τα αποτελέσματα των πανελληνίων και ήμασταν σίγουρες πως περάσαμε και μάλιστα στην ίδια σχολή! Φαντάζεστε πόσα σχέδια κάναμε για την υποτιθέμενη κοινή φοιτητική ζωή μας! Τόσο σίγουρες που είχαμε ξεκινήσει να αγοράζουμε μέχρι και το νοικοκυριό του κοινού μας σπιτιού αφού θα μέναμε μαζί.
Το τηλέφωνο χτύπησε! Τα αποτελέσματα! Κοιταχτήκαμε στα μάτια με τη σιγουριά και την αισιοδοξία της νέας μας ζωής… Καμία από τις δύο δεν πέρασε εκεί που ήλπιζε. Αυτόματα εγώ άρχισα να κλαίω με λυγμούς… μα πώς είχα πέσει τόσο έξω! Μάλλον η λαχτάρα μου με είχε κάνει φαντασιόπληκτη. Η Μάνια με κοίταξε μέσα στα μάτια.
Άρχισε να μου χαμογελάει και να με πειράζει. “Βρε χαζό, είμαστε πολύ μικρές ακόμα! Θα ξαναδώσουμε και μέχρι του χρόνου, θα έχουμε αγοράσει και όλα μας τα έπιπλα.” Χαμογέλασα κι εγώ και μετά από 2 ώρες κλάματος συνήρθα και άρχισα να ετοιμάζομαι για τη βραδινή μου βάρδια.
Ντυθήκαμε, στολιστήκαμε και πήγαμε στο μαγαζί όπου τις ώρες αιχμής η Μάνια με βοηθούσε και συνήθως έπιανε κουβέντα με τον κόσμο (το δυνατό της σημείο άλλωστε). Κάποια στιγμή την έχασα από το οπτικό μου πεδίο. Άφαντη. Άρχισα να την ψάχνω…
Την βρήκα εν τέλει πίσω από κάτι θάμνους στο πίσω μέρος του μαγαζιού (θυμάστε πως η Baby από το Dirty Dancing βρήκε την Πένυ, στην κουζίνα να κλαίει; Ακριβώς ίδια στάση).
Αφού κρατήθηκε ολόκληρη μέρα και έκανε τον καραγκιόζη για να μου πάρει τη θλίψη της αποτυχίας των πανελληνίων, είχε έρθει η ώρα να ξεσπάσει και η ίδια. Κάπου μόνη, να μην ενοχλήσει, να μη στεναχωρήσει. Αυτή είναι η Μάνια μου. Και σε όλο αυτό το σκηνικό ακουγόταν από πίσω το “Iris” όπου έγινε και ο ύμνος μας!
“And I don’t want the world to see me
‘Cause I don’t think that they’d understand”.
Είμαι περήφανη για τις φίλες μου! Για τη Μανία μου, που αν και στο εξωτερικό πλέον, είναι τόσο δίπλα μου, για τη Γεωργία μου, που κάπου στα 20 συγκατοικήσαμε και αγαπηθήκαμε συνεχίζοντας να έχουμε κοινή πορεία, για την Πράξη μου που λατρεύουμε να κοντραριζόμαστε (λόγω τάβλι, μπιρίμπας και απόψεων), για το νεούδι μου, την Ειρήνη που επίσης είμαστε τόσο διαφορετικές αλλά τόσο ταιριαστές και για την Φωτεινούλα που δεκαετίες μετά ξανανταμώσαμε και το συναίσθημα ήταν σαν να μπήκα σε χρονομηχανή.
Υπήρξε από την αρχή διαφάνεια με αυτά τα κορίτσια. Δε χρειαζόταν να κρύψω κάτι η να προσποιηθώ, ήμουν απλά ο εαυτός μου. Γιατί όταν αφήσουμε πίσω τον ανταγωνισμό και όλα αυτά τα ψυχοφθόρα συναισθήματα που μπορεί να φθείρουν τη φύση μας, δημιουργούμε σχέσεις σαν παραμύθια για να τις διηγούμαστε και εμείς με την σειρά μας, στα παιδιά μας!
GOO GOO DOLLS
Οι Goo Goo Dolls είναι ένα αμερικανικό ροκ συγκρότημα που δημιουργήθηκε το 1986 στο Μπάφαλο της Νέας Υόρκης, από τον κιθαρίστα/τραγουδιστή John Rzeznik, τον μπασίστα/τραγουδιστή Robby Takac και τον ντράμερ George Tutuska.
Το συγκρότημα είναι γνωστό για τη μεγαλύτερη επιτυχία του, “Iris”, που κυκλοφόρησε το 1998. Το τραγούδι αυτό περιλαμβάνεται και στο soundtrack της ταινίας “City of Angels”, έναν δίσκο που τον είχα κυριολεκτικά λιώσει εκείνη την εποχή. Με Alanis Morissette, Jimi Hendrix, U2, Peter Gabriel, Eric Clapton, Sarah McLachlan πως να μη το παίζω repeat ξανά και ξανά.
